Анатолій Балуценка
2112
ВАБЯЦЬ ВЯРШЫНI
Сваiх яблык у садзе нямала,
Але дзiўна устроены свет,
Бо даведацца вельмi цiкава,
За парканам што мае сусед.
Робяць людзi бясконцыя спробы
Невядомага сутнасць пазнаць,
Бо чужое заўжды да спадобы,
Чужых нават iмкнуцца кахаць.
Хоць сваё i прыгожа, i зграбна,
Ды спакою няма у душы,
Хай хужэй, але надта прывабна,
Як чужая або як чужы.
Ўсё даступна ў цудоўнай далiне,
Колькi хочаш – даволi бяры,
Але вабяць заўсёды вяршынi,
Каб пазнаць, што iснуе ўгары.
28.06.1997
2170
БЛАГI ВЫБАР
Вакол раўнiна, але вабяць горы,
I плынь прыгожай рэчкi нездалёк,
Яшчэ сiней вада здаецца ў моры,
Жаўцей i значна гарачэй пясок.
Аблокi ў небе белыя, як вата,
I не бывае навальнiц i хмар,
Ва ўяве розных вобразаў багата,
Прыемна на душы ад светлых мар.
Усё сваё таму здаецца брудам,
I вабiць сэрца вобраз дарагi,
Нарэшце, каб канец прыйшоў пакутам,
Шлях выбiраю у жыццi другi.
Упарта клiчуць горныя вяршынi,
Бясконца вабяць вечныя снягi,
Здавалась, кепска
ў роднай жыць далiне,
Падняўся, ясна: выбар быў благi.
25.07.1997
2331
ЯК ДАЦЬ РАДУ?
Жаданне. Час для цела вельмi цяжкi.
А як такiя кожны дзень часы?
Ад iх як пазбаўляюцца манашкi,
I як не памячаюць iх ксяндзы?
Не здатны нiяк iншай мець прыроды,
Магчымасць нам такая не дана,
Душа i цела не знаходзяць згоды,
Калi жывеш адзiн або адна.
Працяглымi тады здаюцца ночы,
I цёмнымi, як ночы, стануць днi,
Ды сумнымi бясконца будуць вочы,
Бо ў марах – дзiўны бор, наяве – пнi.
Прыемна ў целе адчуваць жаданне,
Ды цяжка быць з душою ў барацьбе,
Свабоду замiнае мець каханне.
Як раду пры жаданнi даць сабе?
28.10.1997
2360
НАДО НАЧАТЬ
В цепях томился Прометей,
Орёл на грудь ему садился,
Освободиться от цепей
Он силой даже не стремился.
Орёл рвал печень, лилась кровь,
Терзал он каждый день титана,
У Прометея нелюбовь
В словах звучала для тирана.
Хоть рок его и был суров,
Томился и терпел страданье,
Освободиться от оков
Ему позволило признанье.
Ведь трудно цепи разрывать,
Когда они, как спрут, сковали,
Но те, кто начал разрывать,
Победно цепи разрывали.
26.11.1997
2403
ЖАДАННЕ
Iдзе жаданне следам, нiбы цень,
I робiць, што захочацца, са мною,
Яно ўначы турбуе, мучыць ўдзень,
Гарыць агонь i не дае спакою.
Няўжо гарэць застанецца павек?
Абрыдне надта вечная трывога,
Ды створаны такiм быў чалавек,
Жаданне iм атрымана ад Бога.
Цi добра мець жаданне або не?
Ў iм моцы лепей мала мець цi многа?
Калi яго няма, то горш ўдвайне,
Бо не цiкавiць больш зусiм нiчога.
Як уначы жаданне ёсць i ўдзень,
То шкадаваць аб iм няма прычыны,
Як крочыць яно побач, нiбы цень,
Прывабным можна здацца для жанчыны.
12.02.1998
2471
НА РАЗДАРОЖЖЫ
Заблытана ўсё надта у жыццi,
У варыянтах цяжка разабрацца,
Адразу шлях да шчасця не знайсцi,
Прыходзiцца бясконца памыляцца.
Мэта упарта клiча ў шлях iсцi,
Здаецца, добра ўсё, няма маркоты,
Ды дрэнныя дарогi i пуцi
Заводзяць ў тупiкi або балоты.
Надзея запалае ў iншы раз,
Ў душы узнёсласць доўга не знiкае,
Хаця ляцiць стралой няўмольны час,
Ды шлях да шчасця, як раней, блукае.
Праз сiлу, ды настойлiва iду,
Здаецца, к шчасцю крок раблю апошнi,
Ды сустракаю на шляху бяду,
У роздуме стаю на раздарожжы.
17.03.1998
2533
ЖЫЦЦЁ – ГУЛЬНЯ
Жыццё – гульня, ды з ёй не жарты,
Няма каму рабiць дакор,
Калi iдуць благiя карты:
Цi недабор, цi перабор.
Нiяк ачко не выпадае,
Удачы доўгi час няма,
То карта трапiцца не тая,
Або паснуць прыйшлось дарма.
Ды недасяжны банк упарты,
А клiчуць вабныя часы,
Як пойдуць значна лепей карты,
I пападуцца два тузы.
Жаданне мучыць, як хвароба,
Але каму рабiць дакор,
Калi iдзе за спробай спроба:
То недабор, то перабор.
11.04.1998
2553
УСЁ НЯМIЛА
Цячэ рэчка – няма броду,
Ды здарылась так ў жыццi,
Што хачу знайсцi нагоду
На той бераг перайсцi.
Непагана тут жывецца,
Ды прывабны бераг той,
Перайсцi не удаецца,
Пайду следам за вадой.
Мо сустрэнуся з удачай
I, нарэшце, мост знайду,
Можа будзе там iначай,
Шчасце стрэну цi бяду?
Бо усё душы нямiла,
Што раблю, за што бярусь,
Мне здаецца, ўжо б паплыла,
Ды пакуль яшчэ баюсь.
20.04.1998
2568
ОДНА ДУМА
Душа изведала страданье,
Я не пойму её сама,
Неукрощённое желанье
Сведёт, наверное, с ума.
Болит душа, и ноет тело,
Ночь не даёт сомкнуть мне глаз,
Хотя я лучшего хотела,
Как в сказке, было всё у нас.
Любовь пока не
угасает,
Вся ночь в кошмарах и бреду,
Меня желание терзает,
Ждала любви, нашла беду.
Теперь как душу успокою?
Не знаю, как её лечить,
Живу лишь с думою одною,
Как мне желанье укротить.
24.04.1998
2627
ГОРКI МЁД
Адчуваўся водар мёду
Ў час узнёслы залаты,
Ды цяпер даруе шкоду
Палыновы смак бяды.
Горкi смак – такую моду
Памяняць няма надзей,
Дапякае год ад году,
Быць не хоча саладзей.
Мёду вуснамi крануцца
Раблю спробу не адну,
Ды да мрой не дацягнуцца,
Маю зноў смак палыну.
Непрыемна мучыць горыч,
Знемагаю ад нягод,
Хочацца заўжды мець поруч,
Хоць i горкi, але мёд.
22.05.1998
2703
ГРАНИЦА СОВЕРШЕНСТВА
Границы совершенства нет,
Чего желать, куда стремиться?
Очередной постиг секрет –
Отодвигается граница.
Науку грыз немало лет,
Имели знания главенство,
Как в латы, в них теперь одет,
Но так далёк от совершенства.
Всю жизнь за знанием в пути,
Оно не хочет покориться.
Куда идти, зачем идти?
Пора уже остановиться.
Границы совершенства нет,
Но всё ж достичь её желаю,
На всё хочу иметь ответ,
Вперёд уверенно шагаю.
27.07.1998
2735
ХОЧУ ЛЕТА
Уходящее лето, останься,
А ты, осень, пока погоди,
О жару, что печёт, не поранься,
Твоё время ещё впереди.
Быстро лето моё пролетело,
Ведь весна ещё грела вчера,
Душа молода, молодо тело,
Но осенняя близко пора.
Ведь природу никак не обманешь,
Жизнь течёт, словно к дельте река,
Грянет осень – как листья завянешь,
Бабье лето пусть длится пока.
Осень хмурая скоро приходит,
Легла на душу чёрная тень,
Тело места себе не находит,
Хочу лета, хотя б один день.
15.08.1998
2746
IДУ НАПЕРАД
За крокам крок iду наперад,
Чарговую каб здолець вышыню,
Магчыма, шлях вядзе у нерат,
Таму ўсё меней спрыту i агню.
Але iмкнусь iсцi паволi,
Бо iншых не магу знайсцi шляхоў,
Хоць цяжка быць ў няўдзячнай ролi,
Ўзяў вышыню, бяру другую зноў.
Навошто вабныя вяршынi,
Мо лепш не браць iх, сталы мець спакой?
Iмпэт пакуль мой не астыне,
Iду упарта сцежкаю крутой.
Мо выйсця з нерату не будзе?
Даведаюсь, ды трэба пачакаць,
Хада дае цяпло у грудзi,
Таму лепш ў нерат крочыць, чым стаяць.
23.08.1998
2808
ТУГА
За днямi хутка крочаць днi,
Але ў душы няма спакою,
Гняце абрыдласць мiтуснi,
Ды долю не змянiць другою.
Падзей узвышаных – анi,
Штодзённасць выклiкае шкоду,
Хоць вабiць велiч вышынi,
Няма умовы для палёту.
Бескаляровыя гады,
Ў iх рэчышчы цяпер плыць мушу.
Прыйшла мо шэрасць назаўжды,
Спакой больш не спатолiць душу?
Я па узвышаным тужу,
Што пройдзе мiтусня, чакаю.
Як перайсцi журбы мяжу?
У вышыню ўзляцець жадаю.
11.10.1998
2816
ТОЛЬКО СВОБОДА
Затеряться хочу и пропасть,
Не зависеть чтоб мне от кого-то,
Не нужны ни богатство, ни власть,
Для души мила только свобода.
Надоела уже суета,
И дела все мои надоели,
Думал, смысл есть у жизни всегда,
Но теперь существую без цели.
Жизнь течёт, словно в речке вода,
Лишь волна берега размывает.
Но куда устремляться, куда?
Цели ведь никакой не бывает.
Затеряться хочу и пропасть,
И пропажа не станет бедою,
Чтоб свободой насытиться всласть,
Чтобы душу не жечь суетою.
16.10.1998
2832
К ЗВЁЗДАМ
Я прошёл через бури и тернии,
Путь к вершинам всегда был непрост,
Видел чёрное небо вечернее,
Но не видел сияющих
звёзд.
А хотелось рукою дотронуться,
Думал: лучшее время придёт,
Жизнь к закату, как солнышко, клонится,
Не отправился к звёздам в полёт.
Подготовку провёл основательно,
Не судилось взлететь, ну и пусть,
Небо видел – уже замечательно,
Хоть бывает порой в душе грусть.
Встретил бури, прошёл через тернии,
Видно, скоро уже на погост,
Видел тёмное небо вечернее,
Но желаю дотронуться звёзд.
1.11.1998
2833
СМОТРИ
Я посмотреть хочу в твои глаза,
Упорный взгляд твою любовь проверит,
Хотя блестит предательски слеза,
Известно, что Москва слезам не верит.
Глаза должны дать правильный ответ,
Иначе быть теперь уже не может,
Верна была ты мне или же нет,
Вновь душу мне больной вопрос тревожит.
Словами ничего не говори,
Слова грехи прекрасно укрывают,
В мои глаза упорно посмотри,
Глаза всегда правдивыми бывают.
Сейчас я душу должен облегчить,
Глаза посмотрят колко или нежно?
Смотри, не нужно много говорить,
Увижу твою душу неизбежно.
1.11.1998
2895
НОВЫ ШЛЯХ
Ад будзённасцi ў сэрцы нудота,
Няма iскаркi шчасця ў вачах,
Звыклым шляхам iсцi не ахвота,
Вабiць новы, нязведаны шлях.
Новы шлях расхвалюе заўсёды,
Што ў канцы яго можна чакаць:
Ад нянавiсцi прыйдуць нягоды
Або будуць пяшчотна кахаць?
Невядома, ды трэба рашацца,
Бо жыццё прабягае дарма,
Шчасце новае можа спаткацца,
Бо старога нi кроплi няма.
Мне будзённасць душу дапякае,
Не ўтапiць яе нават ў вiне,
Новы шлях гарызонт пашырае,
Невядомасцю вабiць мяне.
1.01.1999
Апошні верш тэмы Home Page Змест