Вершы аб каханні, шчасці, лёсе і жыцці (2101-2200)

 

Анатолій Балуценка

http://ab4tt.narod.ru

 

 

2101     ВСЁ ОТНОСИТЕЛЬНО

 

Всё относительно в мире,

Нет абсолюта ни в чём,

Узкое стать может шире,

Новое будет старьём.

 

Радость проходит и горе,

Может угаснуть любовь,

Истин не родится в споре,

Есть относительность слов.

 

Молодость старостью станет,

Было везде так всегда,

Время никто не обманет,

В вечность уйдёт красота.

 

Всё относительно очень,

Разные в жизни пути,

Может с успехом, кто хочет,

Радость и в горе найти.

 

19.06.1997

 

Home Page

 

2102     НАЙЛЕПШЫ ДАР

 

Вельмi розныя лёсы бываюць,

Нават казкi з iх можна складаць,

Ды заўсёды ў жыццi ўсе кахаюць

Цi жадаюць яшчэ пакахаць.

 

Нiкуды ад кахання не дзецца,

Ў кожнай долi яно здатна быць,

Каб душой ў любы холад сагрэцца,

Сэрцу трэба аддана любiць.

 

Без кахання не радуюць ружы,

Свет не будзе ужо дарагi,

Кволым можа адчуць сябе дужы,

Сэрца ные ад цяжкай тугi.

 

Няма ў свеце каштоўней нiчога,

Чым палаючы ў сэрцы пажар,

Нам дана нагарода ад Бога,

Як найлепшы з усiх дароў дар.

 

20.06.1997

 

Home Page

 

2103     БЯДА АД КРАСЫ

 

Расцвiтае асот пры дарозе,

I яго не жадаюць чапаць,

Ды мiнуць цуд чароўны не ў змозе:

Ружу кожны жадае зламаць.

 

Красу ружы прыемна пабачыць,

Яе чырвань гарыць, як пажар,

На загiбель як ружу прызначыць,

Яна звяне, i ссохне нектар.

 

Прападзе яе водар духмяны,

Стане смеццем, ёй шлях – ў небыццё,

Быў раней ад красы нiбы п'яны,

За яе мог аддаць i жыццё.

 

Ружы рвуць, цi яны вiнаваты,

Што краса надта вабiць заўжды?

Слёзы льюць прыгажунi-дзяўчаты,

Бо краса iх вядзе да бяды.

 

20.06.1997

 

Home Page

 

2104     ХТО ПЕРАМОЖА?

 

Ў душы i цела розная прырода,

Знаходзiць вельмi цяжка кампрамiс,

Цудоўна, як мiж iмi будзе згода,

А не глухi, руйнуючы капрыз.

 

Душа i цела. Хто з iх пераможа?

Яны памiж сабою ў барацьбе,

Душа дазволiць целу столькi можа,

Каб не нашкодзiць назаўжды сабе.

 

Каб шчасце, нiбы зорка, зiхацела,

Для цела ёсць у дзеяннях мяжа,

Бо, як здабудзе перамогу цела,

Высокароднасць страцiць i душа.

 

I стане лёс пакутлiвы праклятым,

Агеньчыкi пагаснуць у вачах,

Раней жыццё было цудоўным святам,

Цяпер iдзе цiшком ў ганебны шлях.

 

20.06.1997

 

Home Page

 

2105     НЕ ВЕРНЕЦЦА

 

Што мiне, не вернецца нiколi,

I не трэба аб iм шкадаваць,

Безпадстаўна шукаць ветру ў полi,

Безсэнсоўна былое чакаць.

 

Трэба, мець каб спакой назаўсёды,

На мiнулым паставiць крыжы,

Хай збяжыць, як вясновыя воды,

Каб турботы не мець для душы.

 

Толькi ў будучым ёсць ратаванне,

Толькi там можна шчасце шукаць,

Яно здольна даваць спадзяванне,

Яно здатна душу ўтаймаваць.

 

За былое не трэба чапляцца,

Нават добрым яно хай было,

Лепей зноў яшчэ раз закахацца,

Ўжо не вернецца больш, што прайшло.

 

21.06.1997

 

Home Page

 

2106     БЛАКIТ

 

Абрыдлi бясконцыя хмары,

Як свята, блакiт над зямлёй,

Наяве жаданае з мары,

Ў душы ўсталяваўся спакой.

 

Змяняецца часта пагода,

I смутак цi радасць дае,

Пачуццi стварае прырода,

Бо людзi – часцiнка яе.

 

Заўсёды занадта цiкава

Змяняе надвор'е настрой,

Яно каб аднолькавым стала,

То людзi збяднелi б душой.

 

Не радуюць змены заўсёды,

Бывае даволi тугi,

Але свята ёсць у прыроды:

Для сэрца блакiт дарагi.

 

22.06.1997

 

Home Page

 

2107     АГУЛЬНЫ ШЛЯХ

 

Толькi цела калi да спадобы,

То кароткая вельмi любоў,

Захаваць яе – марныя спробы,

Не хапае сапраўдных асноў.

 

Калi знойдуцца родныя душы,

То каханне прыйдзе назаўжды,

Не замiнка нi спёкi, нi сцюжы,

Не згасае яно праз гады.

 

Хоць нядрэнна прыгожае цела,

Каб каханне не з'ела iржа,

Каб не тлела яно, а гарэла,

Трэба, каб пакахала душа.

 

Хоць для сварак iснуюць нагоды,

Ды жыццё здатна радасць дарыць,

Пакараюцца ўсе перашкоды,

Шлях агульны наперад ляжыць.

 

26.06.1997

 

Home Page

 

2108     ПРЫГАЖОСЦЬ ДУШЫ

 

У iх вельмi прыгожыя твары,

I фiгура – глядзець нездарма,

Застаюцца нярэдка без пары,

Iм жаночага шчасця няма.

 

Папялушкi на выгляд – другiя,

Ды цудоўны жыццёвы iх шлях,

Долi маюць яны неблагiя,

Сваё шчасце трымаюць ў руках.

 

Не сустрэць каб пашкоджанай долi

I не зведаць ганебнай iлжы,

Прыгажосцi адной не даволi,

Трэба мець прыгажосць у душы.

 

Папялушку-душу вельмi шкода,

Шчасця мала заўжды у яе,

Прыгажосць у душы – нагарода,

Што жаночае шчасце дае.

 

26.06.1997

 

Home Page

 

2109     МОЙ ВЕРШ

 

Таксама цвiце цёрн, як слiва,

Вясною iмпэт малады,

Ўраз лета праходзiць iмклiва,

Ды ўвосень благiя плады.

 

Нялёгка адказ даць вясною

Таму, хто даўно к лесу звык:

Што будзе расцi пад сасною,

Паганка або баравiк?

 

Нiчога не зведаць адразу,

Спачатку схаваны сакрэт,

Цi пiша чароўную фразу,

Цi ў словах блукае паэт.

 

Не ведаю, верш ужо спелы,

Цi можа дарэмна пiшу?

Пявучы мой стыль, зразумелы,

Цi iншым быць трэба вершу?

 

26.06.1997

 

Home Page

 

2110     ВЫНIК НАСIЛЛЯ

 

Воўк адчуваў над зайцам перавагу,

Лiчыў, што мае значна болей праў,

А заяц меў к нахабнiку знявагу,

Жадаў, каб ў пастку воўк хутчэй папаў.

 

Уводзiў рэпрэсiўныя воўк меры,

Хаця казалi, што ён, пэўна, псiх,

Ваўка у лесе ўсе баялiсь зверы,

Ён знiшчыць зайцаў абяцаў усiх.

 

Ды ў пастцы была добрая прынада,

I воўк стаў хутка футрай на каўнер,

Бясслаўна яго скончылась улада,

Ўздыхнуў свабодна ў лесе кожны звер.

 

Як сiлай здабываць сабе павагу,

Не здатны зразумець прымус народ,

Не дамагчысь наказам грозным страху,

Бо вынiк ад насiлля – антыпод.

 

27.06.1997

 

Home Page

 

2111     САДЫ

 

Сонца. Радасць. Прыгожыя кветкi.

Вясной хутка кахаюць сады,

Без кахання жывуць ужо ўлетку,

Толькi ўпарта гадуюць плады.

 

У iмгненне сканчаецца лета,

Бачаць дрэвы цвiценне у снах,

Адны буднi iдуць, iх багата,

Сваю радасць знаходзяць ў пладах.

 

Але плод, як становiцца спелы,

Пакiдае галiнку заўжды,

Застаюцца без радасцi дрэвы,

Iх чакаюць цяпер халады.

 

Ёсць у дрэваў для суму прычыны,

Будзе шмат ўзiмку ночак глухiх,

Як сады, пакутуюць жанчыны,

Многа лёсаў жаночых такiх.

 

27.06.1997

 

Home Page

 

2112     ВАБЯЦЬ ВЯРШЫНI

 

Сваiх яблык у садзе нямала,

Але дзiўна устроены свет,

Бо даведацца вельмi цiкава,

За парканам што мае сусед.

 

Робяць людзi бясконцыя спробы

Невядомага сутнасць пазнаць,

Бо чужое заўжды да спадобы,

Чужых нават iмкнуцца кахаць.

 

Хоць сваё i прыгожа, i зграбна,

Ды спакою няма у душы,

Хай хужэй, але надта прывабна,

Як чужая або як чужы.

 

Ўсё даступна ў цудоўнай далiне,

Колькi хочаш – даволi бяры,

Але вабяць заўсёды вяршынi,

Каб пазнаць, што iснуе ўгары.

 

28.06.1997

 

Home Page

 

2113     ПАДЗЯК НЕ БУДЗЕ

 

Вучыў упарта пеўня салавей,

Як голас мець i чысты, i высокi,

У вырай адлятаць як ад завей,

Як ўзносiцца у неба пад аблокi.

 

Хаця старанным вучнем певень быў,

Ды вытрымаць не змог працяглых здзекаў,

Рулад ён салаўiных не набыў,

Як да заняткаў, хрыпла кукарэкаў.

 

Не трэба слухаць пеўню салаўя,

Няхай пяе i ўвышыню ўзлятае,

Бо лепей фiласофiя свая,

Для кожнага яна, як залатая.

 

Не трэба людзей розуму вучыць,

Парады выклiкаюць толькi муку,

Па-свойму ўсе жадаюць ўсё рабiць,

Падзяк не атрымаеш за навуку.

 

30.06.1997

 

Home Page

 

2114     НАДЗЕЯ НА НАДЗЕЮ

 

Пяшчотай хто душу сагрэе

I вызвалiць яе ад слёз?

Апошнi згас прамень надзеi,

Ў душы i цемра, i мароз.

 

Цяжар няспынна цiсне грудзi,

Здаралась так ужо не раз,

Мо крыўду зноў душа забудзе,

Хаця прамень надзеi згас.

 

Але ў душы – як у прыроды,

За ноччу наступае дзень,

Таму праз нейкi час заўсёды

Ў душы запалiцца прамень.

 

Душу надзея пакiдае,

Ды будзе зноў прамень гарэць,

Яна павек не памiрае,

Надзея ёсць надзею мець.

 

1.07.1997

 

Home Page

 

2115     СНЫ АБ ЮНАЦТВЕ

 

Як лiсце ветрам, прамяло гады,

Ды сон завёў ў далёкае юнацтва,

Твой бачу твар прыгожы малады,

Прывабна мне з мiнулым сустракацца.

 

Жыццё на схiле, шмат было падзей,

Не ўсiм каханне ў сталасцi даецца,

А для мяне ты з часам маладзей,

Цi можа ў думках толькi так здаецца?

 

Вятры здаралiсь, буры, перуны,

Ды кепскае заўжды мiнае з часам,

Цудоўна мець каханне да труны,

Цiкава быць з табой заўсёды разам.

 

Хай сняцца аб юнацтве нашым сны,

Прыемна цябе бачыць маладую,

Не выклiкаюць горычы яны,

Якая ёсць, кахаю я такую.

 

4.07.1997

 

Home Page

 

2116     НЕ УДАЛОСЬ

 

Любовь, как цвет весенний, хороша,

Но до тех пор, пока он расцветает,

В любви поёт от радости душа,

Но песня постепенно утихает.

 

Сияют у цветочка лепестки,

Чудесные, прекрасные мгновенья!

Приходит время грусти и тоски,

Он увядает после опыленья.

 

Цвёл радостно в душе цветок любви,

Прекрасен был он по дороге к цели,

Манил к себе, как в небе журавли,

Но увядал день ото дня в постели.

 

И для любви пришёл тревожный час,

Наверно, в этом сами виноваты,

Хоть раньше любовь связывала нас

Прочней, чем корабельные канаты.

 

5.07.1997

 

Home Page

 

2117     ЗБЕРАГАЦЬ ДЛЯ ШЧАСЦЯ

 

Занадта моцныя дубы,

Мне маладзенькi дуб часамi снiцца,

Клён хоць прыгожы, ды слабы,

Ёсць ад чаго начамi зажурыцца.

 

Дуб быў вяршыняй ўзнёслых мар,

Але дубоў расло ў акрузе мала,

Убачыла цудоўны дар,

I ў сэрца ад яго прыйшла навала.

 

Ды боль сцiшаўся спакваля,

Бо зразумела: дубу я не трэба,

Зноў стала блiзкаю зямля,

Далёкай i халоднай велiч неба.

 

Не трэба жураўля чакаць,

Пляваць не след ва ўласную крынiцу,

Мо лепш для шчасця зберагаць

Сваю, хаця маленькую сiнiцу.

 

5.07.1997

 

Home Page

 

2118     ТРОПИНКА

 

Я иду извилистою тропкой,

Острых не хочу спрямлять углов,

Не желаю личностью быть робкой,

Изменять смысл истинный у слов.

 

Говорю без хитростей всё прямо,

Пусть мосты непрочные горят,

Не кривлю своей душой упрямо,

В жизни я совсем не дипломат.

 

Может, во мне гордости излишки,

Но в груди я не держу ужа,

Жизнь всегда мне набивала шишки,

Но осталась чистою душа.

 

Не хочу асфальтовой дороги

И судьбы, как сказка, золотой,

Потому идут упрямо ноги

По тропинке узенькой крутой.

 

5.07.1997

 

Home Page

 

2119     РЫЦАРИ ОТКРЫТИЙ

 

Когда бы не было сомненья,

На всё устойчивым был взгляд,

Угасли б думы и стремленья,

На веру брали б всё подряд.

 

Природа соткана с загадок,

Неразрешимых много лет,

Кто безразличен к ним, кто падок,

Чтоб правильный найти ответ.

 

Одним понятна цепь событий,

У них устойчивый кумир,

Другие – рыцари открытий

И мыслью изменяют мир.

 

Для нищих духом нет дилеммы,

Всегда и всё понятно им,

Но, к счастью, нищие не все мы,

И перед выбором стоим.

 

6.07.1997

 

Home Page

 

2120     КНIГА ЖЫЦЦЯ

 

Час збягае занадта iмклiва,

Для жыцця ёсць заўсёды мяжа,

Ўсё нiколi пазнаць немажлiва,

Ды ўсё ведаць iмкнецца душа.

 

Свет чароўны вакол i цiкавы

Давярае нам цуды свае,

Асаблiва, калi яшчэ малы,

Ён галоўныя веды дае.

 

Вучаць кнiгi, падручнiкi, школа,

Гэтым ведам прыйдзе забыццё,

Ды ёсць кнiга, дзе кожнае слова

Трэба ведаць, ёй назва: «Жыццё».

 

Шмат пачуццяў дала нам прырода,

Ўсе цiкавыя вельмi яны,

Вельмi час абмяжоўвае, шкода,

Веды трэба збiраць да труны.

 

6.07.1997

 

Home Page

 

2121     ДОЛЯ ПРАРОКАЎ

 

Ад розуму ўвесь час чакаеш гора,

Але прырода ўсё ж яго дала,

З iм годнасцi душа прыдбала мора,

А з ёй свабоды – нiбы у арла.

 

Ад розуму заўжды здаралiсь кпiны,

Свабоды не давалi нi на крок,

Ад годнасцi засталiся ўспамiны,

Ўсiх раздражняе, калi ты – прарок.

 

Няхай прарок мясцовага масштабу,

Але спiну ганебна вельмi гнуць,

Цябе расцiснуць, як пад колам жабу,

Або каменнем талакой паб'юць.

 

Не трэба роднай хаце i Айчыне

Прарок нiколi ад сiвых часоў,

Калi ж Радзiму назаўжды пакiне,

Знаходзiць шчодра ласку i любоў.

 

7.07.1997

 

Home Page

 

2122     РОБIМ ШКОДУ

 

Па Месяцы нага ступала,

Па Марсу аўтамат iдзе,

Сусвету хутка будзе мала.

Куды нас думка завядзе?

 

Мы – пакарыцелi сусвету,

На розум маем шмат надзей,

Сваю забруднiлi планету.

Якiх цяпер чакаць падзей?

 

Цi выжывуць i далей людзi,

Калi не скончыцца прагрэс?

Ды чыстай як планета будзе,

Калi сячэм адвечны лес.

 

Даў Бог Зямлю, каб вечна жылi,

Як вока, пiльна бераглi,

Ды людзi шкоды нарабiлi,

Пускаюць ў космас караблi.

 

7.07.1997

 

Home Page

 

2123     ЯКАЯ БУДУЧЫНЯ?

 

Нам абяцалi залатыя горы,

I рэкi у кiсельных берагах,

Але жыла краiна ў цяжкiм горы,

Пакутлiвы быў к камунiзму шлях.

 

Хоць камунiзм навечна пахавалi,

Ды некранутай засталась хлусня,

I песню зноў салодкую спявалi,

Ды жылi значна горш дзень ада дня.

 

Не бачылi прыемнага нiколi,

Нястачы сталi звыклымi для нас,

Ды абяцанак зведалi даволi,

Бо кормяць iмi вельмi доўгi час.

 

Не трэба пераконваць беспадстаўна,

Што лепшай здатна будучыня быць,

Як лепшага не бачылi наяўна,

Ганебна iншых можна абдурыць.

 

7.07.1997

 

Home Page

 

2124     НЯМА IНАКШАЙ

 

То дзьме занадта моцны вецер

Цi лезе пад кару мароз,

Сумуе ствол, i плача вецце

Зiмой сцюдзёнай у бяроз.

 

Як перажыць вясной маркоту,

Бо з раны чысты сок цячэ?

I спёка мучае лiстоту,

Як сонца летняе пячэ.

 

Або асеннiя вiхуры,

Учыняць над бярозай глум,

Таксама ад жыццёвай буры

Ў душу прыходзiць цяжкi сум.

 

Нi кропелькi ў душы спакою,

Мо надта цяжкi час мiне?

Жыць трэба з доляю такою,

Няма iнакшай для мяне.

 

7.07.1997

 

Home Page

 

2125     ЖЫВЕ НЕ ДАРМА

 

Жыць добра тыгру ў заапарку,

Але ў яго вачах туга,

Не рад такому ён падарку,

Бо клiча вольная тайга.

 

З няволяй цяжка прымiрыцца,

Хаця ў дастатку ёсць яды,

Бясконца край таёжны снiцца,

Бо воля даражэй заўжды.

 

Ў няволю тыгра бралi сiлай,

Рабом не быў тыгрыны род,

А мы няволю лiчым мiлай.

Чаму мог стаць такiм народ?

 

Рабу зусiм не трэба волi,

Бо ўласнай годнасцi няма,

Галоўнае – яды даволi,

Тады жыве ён не дарма.

 

8.07.1997

 

Home Page

 

2126     ЧАСОВЫ СТАН

 

Калi у жыццi стан часовы,

Надзея прывабней ўсяго,

Бо хочацца мець прапановы,

Каб лёс змянiў хутка яго.

 

Як стома кране ад чакання,

То гонар забудзецца свой,

Змянiць стан хвалюе жаданне,

Хоць зараз – у вiр галавой.

 

Тады непраўдзiвыя словы,

Як чыстая праўда, гучаць,

I верыць ўсiм сэрцам гатовы,

Каб стан свой абрыдлы змяняць.

 

Нiколi не трэба спяшацца,

Чакае ганебны падман,

Бо горка ў бядзе памыляцца,

Часовы гарчэй стане стан.

 

8.07.1997

 

Home Page

 

2127     БЕЗ КАХАННЯ

 

I без кахання iснаваць магчыма,

Для шчасця кожны на Зямлю прыйшоў,

Ды крыўдна, як яно праходзiць мiма,

Не стукае нiколi ў скронях кроў.

 

Магчыма iснаваць, але не трэба,

Бо здатны кожны лёс прыдбаць другi,

Каханне для душы – кавалак хлеба,

Яно патрэбна, каб не мець тугi.

 

Душы не да спадобы iснаванне,

Ёй трэба жыць i мора шчасця мець,

А паратунак здольна даць каханне,

Ў душы павiнна вогнiшча гарэць.

 

I без кахання можна жыць, вядома,

Ды шлях пакут – не вабная шаша,

Бо ад жыцця рзгубленасць i стома,

Шкада, калi халодная душа.

 

9.07.1997

 

Home Page

 

2128     РАЗАРВАЦЬ АКОВЫ

 

Адвечна два iснуюць антыподы,

Для радасцi душа цi для тугi,

Нiколi памiж iмi няма згоды,

Адзiн перамагае цi другi.

 

Калi не грэе радасцю каханне,

Туга прыходзiць у душу сама,

За радасць трэба цяжкае змаганне,

Душы спакою без яе няма.

 

Чакаць не трэба радасцi нiколi,

Душу трымаць ў маркоце i журбе,

Каб радасцi было заўжды даволi,

Яе здабыць патрэбна ў барацьбе.

 

Чаканне бессэнсоўнае стамiла,

Яго аковы трэба разрываць,

Душу каб радасць светлая залiла,

Тугу патрэбна хутка выганяць.

 

9.07.1997

 

Home Page

 

2129     ЗДАЛЁК

 

Як вабiць сонца i як клiчуць зоры!

Але па iм не зробiш нават крок.

А ноччу след ад месяца на моры!

Краса заўжды бяспечная здалёк.

 

Нiколi сэрца радасць не пакiне,

Бо выгляд прыгажосцi дарагi,

Здалёк цудоўны айсбергаў вяршынi,

На горных схiлах вечныя снягi.

 

Ў душы ад прыгажосцi ўздым няспынны,

Ды побач здатна даць краса урок,

Ўсяго мiлей прыгожыя жанчыны,

Але, калi на iх глядзець здалёк.

 

Краса заўсёды зблiзку небяспечна,

Няўтульна яе побач адчуваць,

Душу краса хоць моцна вабiць вечна,

Яе здалёк прыемней назiраць.

 

11.07.1997

 

Home Page

 

2130     ПРЫГАЖОСЦЬ ЖАНЧЫН

 

Прыгажосць жанчынам робiм мы, мужчыны,

Iм прыемна позiрк хцiвы адчуваць,

Як сланечнiк к сонцу, голавы павiнны

Паварочваць хутка, каб красу ствараць.

 

Было б вельмi сумна, каб не памячалi

Як iдзе красуня ў лепшыя часы,

Прыгажосць жанчыны каб не адзначалi,

У жанчын, напэўна, менш было красы.

 

I жанчыны многа пацярпелi б лiха,

Зброя iх паблякла б, боль бы быў ў душы,

Ёсць як хцiвы позiрк, з'явiцца i пыха,

Прыгажосць ствараем, нiбы мiражы.

 

Нiкуды не дзецца, але ёсць рэальнасць,

Прыгажосць чаруе, нібы маг, мужчын,

Прыгажосць жанчыны – толькi секуальнасць,

Позiркi ствараюць прыгажосць жанчын.

 

11.07.1997

 

Home Page

 

2131     ПРЫЦЯЖЭННЕ

 

Вечны рух, бо да iншага цягнецца пол,

Ён, звычайна, не круцiць планету,

Называюць яго вельмi проста: «Любоў»,

Яна – цуд самы значны сусвету.

 

Дзiўны цуд прадаўжае бясконца жыццё

Ўсiх iстот на Зямлi ад стварэння,

Творчай думцы даваў i дае развiццё,

Бо каханне – крынiца натхнення.

 

Прыцяжэнне Зямлi. Моцна цягне любоў.

Адно вечна, другая – iмгненне,

Але колькi пяшчотных i радасных слоў

Выклiкае ў душы прыцяжэнне.

 

Прыцяжэнне людзей, лепей што ёсць ў жыццi?

Колькi ў iм захавана сакрэтаў!

Лепш і тэмы для вершаў нiдзе не знайсцi,

Яна вабiць адвечна паэтаў.

 

13.07.1997

 

Home Page

 

2132     ПЛЯЖ

 

Золотые пески, голубая вода,

В ней прекрасные плавают рыбки,

Для души созерцать интересно всегда

Груди, бёдра, на лицах улыбки.

 

Никогда не увидишь такое в кино:

Пляж и тел настоящая груда.

Всё пред оком, что Богом им щедро дано:

Настоящей эротики чудо.

 

Не стесняются здесь ни своей наготы,

Ни пред взором мужским раздеваться,

Лежат стройных красавиц сплошные ряды,

Можно выбрать, в какую влюбляться.

 

Пляж всегда помогает мужчинам в любви,

Больше видно, чем в платье, немножко,

Посмотрел, убедился и замуж зови,

Чтоб в мешке не могла попасть кошка.

 

13.07.1997

 

Home Page

 

2133     НЕПАМЕТНЫ СЛОН

 

Мо так няўдала збудавана вока

Або яно з сумленнем ў барацьбе,

Што надта добра бачыць ўсё далёка,

Але не здатна бачыць ля сябе.

 

Адзначыць добра ўсе чужыя вады,

Ды не памецiць большыя свае,

Чужым памылкам беспадстаўна рады,

Спакою поспех iншых не дае.

 

Адна павiнна быць такою мерка,

Каб позiрк кiнуць на сябе здалёк,

Часцей глядзецца трэба у люстэрка,

Яно дае сапраўднасцi урок.

 

Грэх у другiх занадта добра бачны,

Хоць, як камар, няхай маленiкi ён,

Свой непаметны, хаця болей значны,

Як нават грэх вялiкi, нiбы слон.

 

13.07.1997

 

Home Page

 

2134     ПАЧУЦЦI Ў СЛОВАХ

 

Гляджу на свет шырокiмi вачыма,

I бачу значна болей ад таго,

Нiшто не прапускае позiрк мiма,

Усё цiкава ведаць для яго.

 

Для слыху вельмi шмат прыемных гукаў:

I ветру посвiст, i птушыны спеў.

Бясконца б я канцэрт дзiвосны слухаў,

Няспынна б на красу ўвесь час глядзеў.

 

Цяпло i холад скурай адчуваем,

Ды носам водар лiпы i лугоў,

I языком смак з iншым параўнаем,

Але мацней уражанне ад слоў.

 

Хоць ворганы пачуццяў вельмi значны,

Калi ў грудзях чутлiвая душа,

То словы маюць водар, смак i бачны,

Спаткаць iх можна у радках верша.

 

16.07.1997

 

Home Page

 

2135     МУЖЧЫНСКАЯ РУКА

 

Iснуюць для тугi заўжды прычыны,

Не кожная рашучы зробiць крок,

Калi рука пяшчотная мужчыны

Нясмела, ды кранае за сасок.

 

Прырода часам моцна заклiкае,

Ганебнай не патрэбна ёй iлжы,

Халодная душа хай не кахае,

Ды целу няма справы да душы.

 

Бо разам быць – такi закон прыроды,

Ды вельмi часта чынiць сатана

Тугу ў душы i боль ад адзiноты,

Калi жанчына доўгi час адна.

 

Блукае летуценнае каханне,

Ў рацэ тугi шукае астраўка,

Як цела ў цяжкай стоме ад чакання,

Пяшчоту дасць мужчынская рука.

 

16.07.1997

 

Home Page

 

2136     ГОРКАЕ ПАХМЕЛЛЕ

 

Калi кроў пульсуе ад жадання,

I трыванне скончылась да дна,

Хоць няма сапраўднага кахання,

Але хмель прыходзiць без вiна.

 

Сэрца не жадае розум слухаць,

Будучыня марная тады,

Целам хмель упарта будзе рухаць,

Момант шчасця даражэй заўжды.

 

Але пройдзе хутка час экстазу,

Карацей ён чэрвеньскiх начэй,

Кепска на душы пасля адразу,

Ды няма куды дзяваць вачэй.

 

I прыходзiць горкае пахмелле,

Слёз пралiцца можа цэлы мех,

Але не адбудзецца вяселле,

Бо каханне разбурае грэх.

 

16.07.1997

 

Home Page

 

2137     РЫТМIЧНЫ ВЕРШ

 

Хто дзеля сваёй асалоды

К паэзii мае любоў,

Той верш разумее заўсёды,

Не шкодзiць iнверсiя слоў.

 

Бясконца iснуе пагроза

Рытм страцiць – i верша няма,

Гучаць верш пачне, нiбы проза,

Хоць прозу складаць не дарма.

 

Паэзiя – тонкая справа,

Каб радасць здабыць ад верша,

Мець розуму мора – замала,

Павiнна быць чуткай душа.

 

Iснуе аматараў многа,

Iм вершы цiкава чытаць,

Як талент паэта ад Бога,

То песняю вершу гучаць.

 

16.07.1997

 

Home Page

 

2138     ХТО МАЦНЕЙ?

 

Прыгожае бясхмарнае жыццё

Быць можа толькi ў самай смелай мары,

Яму не уласцiва небыццё,

Ў сапраўднасцi заўжды iснуюць хмары.

 

А хмары выклiкаюць ураган,

Адзiн перанясе выпрабаванне,

Другi ў знямозе ад няшчадных ран,

Змагаецца заўжды за выжыванне.

 

У кожнага свой асабiсты лёс,

Спакой цудоўны толькi часам снiцца,

Зноў вецер хмары чорныя прынёс,

Маланкамi пужае навальнiца.

 

Вярба гнiлая жаласна рыпiць,

Але стаiць бясконца пры дарозе,

А волат-дуб ужо даўно ляжыць,

Бо перад бурай устаяць не ў змозе.

 

16.07.1997

 

Home Page

 

2139     РОДНЫЯ СТРУНЫ

 

Сваю спявае вецер песню ў полi,

Шумяць iначай ад вятроў лясы,

Ў цудоўных гуках ёсць заўжды даволi

Адметнасцi чароўнай i красы.

 

Па-iншаму ракочуць ў моры хвалi.

I б'е няшчадна ў берагi прыбой,

Вятры заўсёды гукi выклiкалi

Цi з радасцю жаданай, цi з журбой.

 

Аднолькавы гуляе ўсюды вецер,

Ды ў кожнага гучыць свая струна,

Бо сумна было б жыць на белым свеце,

Каб песня у вятроў была адна.

 

У кожнага народа свая мова,

Кiтаец кажа, турак цi француз,

Чужое мы даўно галубiм слова,

Струн родных не кранае беларус.

 

17.07.1997

 

Home Page

 

2140     ДАКОРЫ

 

Твае дакоры недарэчы,

Цябе кахаю, як раней,

Адвечны вораг чалавечы,

Як Еву, спакушае змей.

 

Заўжды знаходзiць ён нагоду,

I шэпча, шэпча хiтры вуж,

Каб нарабiць бяду цi шкоду,

I загубiў ўжо безлiч душ.

 

Не трэба слухаць шэпт ганебны

I адцурацца ад лухты,

Дакор нiколi непатрэбны,

Каб не зазнаць лiхой бяды.

 

Калi шаптаць змей будзе часам,

Гнаць трэба ад сябе яго,

Каб быць заўсёды толькi разам,

Кахання не згубiць майго.

 

18.07.1997

 

Home Page

 

2141     КОЗЫР

 

Хвалююць сэрца сцёгны або твар,

Яшчэ мацней прываблiваюць грудзi,

Чароўны i цудоўны божы дар

Уздзеяннем нябожчыка разбудзiць.

 

Глядзiш, глядзiш i хочацца глядзець,

Ад асалоды дух перахапiла,

Калi, як у Венеры, грудзi мець,

Нястрымная у iх схавана сiла.

 

Любога вельмi проста пакарыць,

Было бы толькi у жанчын жаданне,

Бо здатны сэрцу радасць падарыць

I запалiць пякельнае каханне.

 

Жанчынам трэба ведаць козыр свой,

I сцёгны падабаюцца, i твары,

Ды грудзi – наймацнейшы козыр той,

Што ў душах здатны запалiць пажары.

 

18.07.1997

 

Home Page

 

2142     НЯБАЧНЫЯ ДЭФЕКТЫ

 

Цудоўны вельмi выгляд меў арэх,

Здавалась, зерне будзе залатое,

Яго разбiлi, але, як на грэх,

Лушпiнне апынулася пустое.

 

Як яблык цi чарвiвы, цi гнiлы,

Адразу вельмi добра бачны вады,

Хаця з дэфектам кошт яго малы,

Ды яблык у бядзе не вiнаваты.

 

Аднолькавыя ўсе мы да пары,

Як назiраць спачатку толькi звонку.

А што схавана ад вачэй ўнутры,

Як разглядзець людской душы скарбонку?

 

Дэфектаў ўсе саромяцца сваiх,

Тым болей, як дэфект занадта значны,

Як розуму замала у другiх –

Хужэй, адразу хоць дэфект не бачны.

 

18.07.1997

 

Home Page

 

2143     ЧУЖАЯ ЛАСКА

 

Калi ў жанчыны вельмi цяжкi лёс,

Трываць патрэбна крыўду i абразу,

Душа, заледзянелая ад слёз,

На ласку адгукаецца адразу.

 

I ад пяшчотных, ды нязвыклых, слоў

Чутлiвая душа ўраз страпянецца,

Зноў ўспомнiць, што на свеце ёсць любоў,

Пяшчотай на пяшчоту адзавецца.

 

Калi ўвесь час ганебна дакараць,

Заўжды без важкай абражаць прычыны,

Каханне вельмi цяжка зберагаць,

Яно знiкае хутка у жанчыны.

 

Калi сваё каханне зруйнаваць,

Даўнейшага юнацтва згубiць казку,

Душы бясконца хочацца кахаць,

Прыемна мець, хоць i чужую, ласку.

 

19.07.1997

 

Home Page

 

2144     ЗОРНАЯ ЛЮБОЎ

 

Гараць яскрава зоркi, як манiсты,

I выгляд iх цудоўны залаты,

Ў юнацтве ўсе амаль максiмалiсты,

Таму на сэрцы непагадзь заўжды.

 

Жаданы любы вабiў, нiбы зорка,

Нялёгка зорку яркую дастаць,

I на душы таму занадта горка,

Бо цяжка некахаючых кахаць.

 

Хай хмара маю зорку затуляе,

Надвор'я буду добрага чакаць,

Аддана сэрца палкае кахае,

I не магу яго нiяк суняць.

 

Цудоўна зоркi неба аздабляюць,

Але заўсёды чарната вакол,

Кахаючыя сэрцы не кахаюць,

Хоць зорная дзявочая любоў.

 

19.07.1997

 

Home Page

 

2145     ТВОРЧАЯ КРЫНIЦА

 

Калi бясконца б'е крынiца,

Здаецца, будзе так заўжды,

Ды можа горшае здарыцца,

Не дасць яна зусiм вады.

 

Удосталь вопыту, ёсць веды,

Ды крочыць творчасць ў небыццё,

Не пiшуць вершы больш паэты,

Ў крынiцы вырасла трысцё.

 

Паволi з'явiцца маркота,

Натхненне творчае пайшло,

З крынiчкi ўтворыцца балота,

Яе, як быццам, не было.

 

Не ссохла творчая крынiца,

Багаты дэбет у яе,

Такою можна ганарыцца,

Мне вершы кожны дзень дае.

 

19.07.1997

 

Home Page

 

2146     НАДЗЕЙНАЯ АПОРА

 

Каб шчасце мець, зусiм не трэба рэчы,

А толькi шэраг добрых цёплых слоў,

Бо для душы яны заўжды дарэчы,

Ад iх мацней становiцца любоў.

 

Каб зберагчы сваю любоў бясконца,

Бо ў тым жыцця ўсяго галоўны сэнс,

I каб ў душы адвечна ззяла сонца,

Дапамагае значна шчасцю секс.

 

Няма яго – каханне прагарае,

Не затрымаць яго на многа год,

У будучынi шчасце не чакае,

На гарызонце бачыцца развод.

 

Сям'я нiколi не спаткае гора,

Хоць могуць быць крутыя вiражы,

Як секс – заўжды надзейная апора,

Ён шчасце дасць i радасць для душы.

 

19.07.1997

 

Home Page

 

2147     УСЯМУ СВОЙ ЧАС

 

Перастаялi травы на лугах,

Касца свайго даўно ўжо зачакалiсь,

Iх выгляд выклiкае толькi жах,

Мо i на свет дарэмна нараджалiсь.

 

Не зрэзалi дзябёлыя грыбы,

Яны сябе у нетрах баранiлi,

Ды толькi сэрца ные ад журбы,

На коранi баравiкi пагнiлi.

 

Свой усяму прыходзiць зорны час,

Калi ўздымаюць крылы на вяршынi,

Падаркам трэба скарыстацца ўраз,

Бо зорны час пабудзе i пакiне.

 

У час зрабiць патрэбна выбар свой,

I скарыстацца вабнаю красою,

Каб мець заўсёды шчасце i спакой

I не спаткацца з жахам i журбою.

 

19.07.1997

 

Home Page

 

2148     ПРОХОДИТ ВСЁ

 

Жизнь – вечно нескончаемый галоп,

Бежит путь через горы и долины,

Раскрашивает всё калейдоскоп

Иль в яркие, иль серые картины.

 

Не нужно о случившемся грустить,

Ведь в жизни есть вокруг немало грязи,

Пусть оборвётся милой связи нить,

Появятся ещё другие связи.

 

И радоваться сильно нет причин,

Окажется судьба коль золотою,

Хоть долог путь, конец всегда один:

Становишься землёй или травою.

 

Проходит всё, нет для утехи слов,

Беда не зря повсюду рядом ходит,

Как снег весенний, пропадёт любовь,

И жизнь сама стремительно проходит.

 

19.07.1997

 

Home Page

 

2149     СВАЯ ПРЫГАЖОСЦЬ

 

Хоць цiкава фламiнга пабачыць,

Ды не кожнаму бачыць прыйшлось,

Яшчэ лепей душою адзначыць

У Айчыне сваёй прыгажосць.

 

Прыглядзецца к сваёй прыгажосцi,

Эфект дасць i яна немалы,

Мо фламiнга i бачыў з нас хтосьцi,

Ды натхненне прыносяць буслы.

 

Не спяшацца, прайсцi цiхiм крокам

Праз балоты, лясы i лугi,

I на свет паглядзець iншым вокам,

Сэрцу будзе свой край дарагi.

 

Прыгажосць, што ёсць поруч, не бачна,

Ды уважлiва як назiраць,

Лепш заморскай красы яна значна,

I душу здатна лепей натхняць.

 

20.07.1997

 

Home Page

 

2150     НЯБАЧНАЯ ПРЫГАЖОСЦЬ

 

Пялёсткi вельмi вабныя у ружы,

Але калючак сцерагчыся след,

Ўсё бачна звонку, ды не бачны душы,

Надзейна ў iх схаваны цэлы свет.

 

Нялёгка разабрацца з тайным светам,

Ён радасцi выток або тугi,

Душа цвiце вясновым вабным цветам

Цi ў ёй заўжды зiмовыя снягi.

 

Краса душы – падстава для патолi,

Ды мiж красой i некрасой – мяжа,

Не здатна бачыць прыгажосць нiколi

Ў другой душы халодная душа.

 

Дае для сэрца прыгажосць натхненне,

Але iснуе у яе сакрэт:

Яна не бачна у адно iмгненне,

Яе пабачыць, хто ў душы паэт.

 

20.07.1997

 

Home Page

 

2151     ЛЕПЕЙ ЦАЛIНА

 

Маленькi сцiплы ручаёк вясновы,

Журчыць пяшчотна, ветлiва вада,

Прыгрэе сонца – зменяцца умовы,

Бушуе плынь, схавана ў ёй бяда.

 

Паводка пачынаецца адразу,

Вада ламае на кавалкi лёд,

Калi ў размове выказаць абразу,

Ў душу прыходзiць час лiхiх нягод.

 

Ў адносiнах няма былой украсы,

Пяшчотных, добрых, любых сэрцу слоў,

Плывуць, як крыгi, жудасныя фразы,

I растае, як снег вясной, любоў.

 

Лепш не вяртацца болей да размовы,

Калi душу раз'юшвае яна,

Змяiнаю атрутай нiшчаць словы,

Няхай ляжыць мiж намi цалiна.

 

20.07.1997

 

Home Page

 

2152     АДВЕЧНА ЖЫЦЬ

 

Шчодра зямлю сонца абпякала,

Хмары далi ёй даволi пiць,

Каб адвечна жыта красавала,

Бо нiяк iначай не пражыць.

 

Дзень i ноч змяняюцца бясконца,

Каб рабiць, пасля адпачываць,

I зямлi святло даруе сонца,

Каб змаглi раслiны вырастаць.

 

Кожны дзень змяняецца надвор'е,

Сумаваць душы каб не прыйшлось,

Ноччу ярка свецяцца сузор'i,

Каб адчулась свету прыгажосць.

 

У аблiчча дзьме ласкавы ветрык,

I аблокi гонiць над зямлёй,

Нам зямля свае аддала нетры,

Каб адвечна жыць маглi на ёй.

 

20.07.1997

 

Home Page

 

2153     НЕ ШКАДУЮ

 

Шлях жыццёвы вялiкi прайшоў,

Не прадаў душу д'яблу, быў дужы,

Мэту песцiў сваю, як любоў,

Цёрн сустрэў на шляху, а не ружы.

 

Сiл багата аддаў барацьбе,

Каб не збiцца з жаданай дарогi,

Цяпер сцежку знайшоў для сябе,

Iду ўпарта, хоць драпаю ногi.

 

Паэтычны прыйшоў ка мне дар,

Цёрн быў зноў ля мяне, а не ружы,

Коле грудзi, i рукi, i твар,

Ды упарта iду, бо я дужы.

 

Хай апынiцца: сцежкi няма,

Цi дарогу я выбраў не тую,

Ды iмкнуўся к мэце не дарма,

Сiл сваiх, што аддаў, не шкадую.

 

21.07.1997

 

Home Page

 

2154     МОЛИСЬ

 

Не нужно в небо сильно рваться,

Хотя душа желает ввысь,

Чтобы на землю опускаться,

Стань на колени и молись.

 

Коль хорошо не знаешь дело,

То за работу не берись,

А хочешь сделать всё умело,

Стань на колени и молись.

 

И если при случайной встрече

Глаза, как звёздочки зажглись,

Чтоб стало на душе полегче,

Стань на колени и молись.

 

Всегда молиться нужно Богу,

Когда сомненья завелись,

Чтоб верную найти дорогу,

Стань на колени и молись.

 

21.07.1997

 

Home Page

 

2155     РЕАЛЬНОСТЬ

 

Красивы роза и весенний мак,

Не всем сберечь красу их удаётся,

На небесах хоть заключают брак,

Но на земле реально жить придётся.

 

Проходит первой брачной ночи смак,

И времени нет больше золотого,

И то, и это для жены не так,

Всегда чего-то хочется другого.

 

Всё время терпит и хороший муж

Упрёки от прекрасной половины,

Нет единенья ни сердец, ни душ,

Уходят рано в свет иной мужчины.

 

На кладбище к любимому придут,

И ссор уже совсем не вспоминают,

На свете больше женщины живут,

У них нет жён, которые терзают.

 

21.07.1997

 

Home Page

 

2156     ТОЛЬКI МАЎЧАЦЬ

 

Падзьме магутны i няўмольны вецер,

Шумяць лясы i плёскае прыбой,

Жалобна шалясцiць лiстотай вецце,

Навокал ўсё напоўнена журбой.

 

Да долу моцны вецер гне бярозы,

Аж ад натугi стогнуць каранi,

Пануе жах ад жудаснай пагрозы,

А камень не турбуецца анi.

 

Ляжыць спакойна, горда i маўклiва,

I ён бы падаваць свой голас мог,

Але не згодны, вырас каб iмклiва

I заспяваў на iм ад ветру мох.

 

Агiдна ў супярэчцы разбiрацца,

I голас павышаць або крычаць,

Спакой каб зберагчы i захавацца,

Маўчаць патрэбна i яшчэ маўчаць.

 

21.07.1997

 

Home Page

 

2157     ГОРАЙ

 

Збягаюць хуткаплынныя гады,

Аднолькавыя ўсе, нiбы браты,

Iмкнусь iх параўнаць, ды ўсё дарма,

Адметнага дасюль яшчэ няма.

 

Шукаю разнастайнасцi заўжды,

Ды час страчаю марна залаты,

Даўно хачу знайсцi дастатку рог,

Насустрач крок к яму зрабiць не змог.

 

Мэту шукаў ў нябёсах i на дне,

Ёсць поруч шчасце, ды не для мяне,

Агонь прайсцi патрэбна i ваду,

Ды я не супыняюся, iду.

 

На сэрцы скруха i ў душы бяда,

Калi не дасягаецца мэта,

Ды будзе горай ў сто разоў тады,

Калi ў жыццi зусiм няма мэты.

 

22.07.1997

 

Home Page

 

2158     СЕКСУАЛЬНЫЯ ФАНТАЗII

 

Ёсць два жыцця: адно жыццё для цела,

А iншае – выключна для душы,

Адно заўжды рэальнасць толькi мела,

Фантазiй у другога – без мяжы.

 

Душа заўсёды праўду гаварыла

I з целам была ў жорсткай барацьбе,

А цела цэлы час душу дурыла,

Выгадваючы лепшы стан сабе.

 

Ды часам для душы здаралась свята,

Як цела ад жадання пёк пажар,

Фантазiй сексуальных ў ёй багата,

Такi душа для цела робiць дар.

 

Усё недасягальнае для цела

Душа заўсёды зробiць для яго,

Секс ў марах прапануе вельмi смела,

Не скрыўдзiць цела каб нi ў чым свайго.

 

22.07.1997

 

Home Page

 

2159     ГОРКIЯ ДОЛI

 

Не глядзi, не глядзi на мяне,

Бо i так ужо ледзьве трываю,

Мо агонь ў маiм сэрцы мiне,

Паглядзiш – i мацней запалае.

 

Сэрца каб астывала, малю,

Ды спакой не прыходзiць у грудзi,

Хоць i нельга, пяшчотна люблю,

I не ведаю, што далей будзе.

 

Растрывожыў душу ты маю,

Нечакана для сэрца стаў мiлы.

Але як зберагчы мне сям'ю,

Дзе знаходзiць i волю, i сiлы?

 

Быць хачу цяпер толькi з табой,

У жанчын часта горкiя долi,

Згодна зараз хоць ў вiр галавой,

Але так не здарыцца нiколi.

 

22.07.1997

 

Home Page

 

2160     КРЫНIЦА ТЭМ

 

Тысячагоддзi апiсаць iмкнуцца свет,

Жыццё людзей, iмкненнi i праблемы,

Ў шматлiкiх творах застаецца часу след,

Час розны, ды аднолькавыя тэмы.

 

Як i раней, цяпер прыгожая зямля,

Таксама ў шторм б'е хваляй ў бераг мора,

Час хуткi, ды жыццё змяняе спакваля,

Такiя ж ў душах радасцi i гора.

 

Але час кожны мае шмат сваiх прыкмет,

Зусiм аб iншым мараць сёння людзi,

Таму iснуюць i празаiк, i паэт,

Iх творчасць, безумоўна, вечна будзе.

 

Ўсе тэмы скончацца, пра што не напiшы,

Абавязкова трэба паўтарыцца,

Але пачуццяў безлiч ёсць ў людской душы,

Яна – невычарпальная крынiца.

 

22.07.1997

 

Home Page

 

2161     НЯБОЖЧЫЦКIЯ ЛЁСЫ

 

Людская памяць здатна забываць,

Пачуццi пакiдаюць з часам душу,

Хоць клятву далi назаўжды кахаць

I жонцы муж, i жонка свайму мужу.

 

Сканчаецца калi жыццёвы шлях,

Жывы ад скрухi да зямлi прыгнуты,

Бясконца слёзы гора на вачах,

На часткi сэрца рвецца ад пакуты.

 

Але, калi праходзiць нейкi час,

Жыццёвае закалыхае мора,

I спакваля любiмы вобраз згас,

Больш сэрца не сцiскаецца ад гора.

 

На могiлках гаворкi не чуваць,

Бо забыццё – нябожчыцкiя лёсы,

Ад ветру цiха лiсце шапацяць,

Стаяць на варце белыя бярозы.

 

23.07.1997

 

Home Page

 

2162     МАРНАСЦЬ

 

Змянiўся свет ад шэрагу вякоў

Цi сталым застаецца назаўсёды?

Бягуць па небе купкi аблакоў,

Збягаюць, як раней, у мора воды,

 

I марнасцi пануюць, як раней.

Ды сэнс жыцця вядомы Саламону,

Бо ад кахання свет быў весялей,

I будзе так для кожнага да скону.

 

Але Экклесiаст ў тупiк зайшоў,

Таму i марнасць марнасцей спаткала,

Бо не пазнаў жаночую любоў,

Хаця багацця назбiраў нямала.

 

Бо без кахання не мiнуць бяды,

I сэнс жыцця знаходзiць ёсць прычыны,

Ўсё з часам стане марнасцю заўжды,

Як не пазнаў кахання да жанчыны.

 

23.07.1997

 

Home Page

 

2163     ЖЫЦЦЁВЫ ЦЯГНIК

 

Як кожны дзень адна прачнешся зранку,

Далечынёй нястрымна вабiць пуць,

Стаiш бясконца ў марах на паўстанку,

А мiма цягнiкi ўвесь час бягуць.

 

Бягуць, ды не жадаюць супыняцца,

Пад рэйкамi зямля ад iх дрыжыць,

Ўсе едуць, а табе зноў заставацца,

На сэрцы боль i смутак на душы.

 

Хоць кожны дзень чакаеш цуд чароўны,

Не удаецца выехаць нiяк,

Ад роспачы становiцца ўсё роўна,

Паеду, калi стане таварняк.

 

Паехала, але лягчэй не стала,

Было б мо лепей пехатой iсцi,

Бо свой цягнiк жыццёвы не спаткала,

I шчасця не знаходзiцца ў жыццi.

 

24.07.1997

 

Home Page

 

2164    ЛЕПЕЙ ЦЯЖКАЕ

 

Як рыбы не злавiў, хай будуць ракi,

Бо iмi можна голад ўтаймаваць,

Не будзе да спадобы лёс ўсялякi,

Ды немагчыма лепшы выбiраць.

 

Спантанна сустракаем свае лёсы,

Бо таямнiца – кожны iхнi крок:

Чакае толькi радасць або слёзы,

Цi гора прыйдзе ў госцi незнарок.

 

Цудоўны лёс жыве ў чароўнай мары,

Але жыццё – са смутку i тугi,

Замест блакiту ў небе толькi хмары,

Замест цяпла – халодныя снягi.

 

Не вельмi вабна цяжкае каханне,

Ды лепей, чым яго няма зусiм,

Iначай будзе толькi iснаванне.

Як для душы знаходзiць радасць з iм?

 

24.07.1997

 

Home Page

 

2165     КРЫЖЫ КАХАННЯ

 

У марах – вабнае каханне,

Шлях дзiўны па алеi з руж,

Ды вельмi цяжкае яднанне

Ўжо апрыёры розных душ.

 

Занадта розная прырода

Душы узвышанай жанчын,

Таму здараецца нязгода

З душой прыземленай мужчын.

 

Але каханне, як магнiты,

Трымае моцна назаўжды,

Ў адну злiваюцца арбiты,

Ў адзiн складаюцца сляды.

 

Каханне лёгкiм не бывае,

Калi агонь гарыць ў душы,

Ўсё роўна нешта абгарае,

Ды цягнуць ўсе свае крыжы.

 

24.07.1997

 

Home Page

 

2166     СЭНС ЖЫЦЦЯ

 

Заўжды стаяла цяжкае пытанне:

З якой мэтою людзi прыйшлi ў свет?

I сэнс якi ўяўляе iснаванне,

Знаходзiць ў чым i дзе яго сакрэт?

 

Чым людзi адразняюцца ад мошак,

I чым мэта вышэйшая у нас?

Iдзе працяглы i бясконцы пошук,

Але адказ не дапамог даць час.

 

Ў жыццi ўсё зведаў: горы i далiны,

Прыбоi хваль марскiх i гарады,

Душу мне вабiў белы цвет калiны,

I водарам дурманiлi сады.

 

Адвечна сэнс жыцця шукаюць людзi,

Нiколi яго звонку не знайсцi,

Калi каханне не ўздымае грудзi,

То не iснуе сэнсу у жыццi.

 

24.07.1997

 

Home Page

 

2167     САПРАЎДНАЕ КАХАННЕ

 

Няпроста верных мець калег па працы,

Ды iх, як трэба, можна знайсцi зноў,

Калi занадта добра пастарацца,

То можна па душы знайсцi сяброў.

 

Ды радасцi не будзе адчування,

Вядомы вельмi просты ўсiм сакрэт:

Не прыйдзе як сапраўднага кахання,

То марнасць запаўняе белы свет.

 

Ў адносiнах калег мажлiвы вады,

I здрадзiць здатны добрыя сябры,

Што ведаў iх, пасля зусiм не рады,

Бо вынiк звыклы, нiбы свет стары.

 

Калi кране сапраўднае каханне,

Яму не страшны буры i гады,

Вiруе толькi радасць ад спаткання,

Адданасць сэрца сэрцу назаўжды.

 

24.07.1997

 

Home Page

 

2168     ПАЭЗIЯ

 

Марскiя берагi, вяршынi гор,

Калi у творах ўсё, што бачаць вочы,

То вельмi нецiкавы такi твор,

Чытач браць ў рукi кнiгу не ахвочы.

 

Цiкавы твор кранае за душу,

Чытач заўжды сябе у iм адчуе,

Таму я пра пачуццi верш пiшу,

Мо зацiкавiць ён i зачаруе.

 

Пачуццяў у душы – як ў моры хваль,

Таму вершам няма канца i краю,

Пакуль мой не хвалюе верш, на жаль,

Бо свае творы толькi ў стос складаю.

 

I ў вершах можна прозу напiсаць,

Хоць здатна быць паэзiя i ў прозе,

Як здольны твор душу усхваляваць,

Паэзiяй назвацца ён у змозе.

 

25.07.1997

 

Home Page

 

2169     ГОНАР КАХАЮЧЫХ

 

Сабака злы заўсёды шчэрыць iклы,

I нават можа моцна укусiць,

Але бясконца лашчыцца ён звыклы,

Калi гаспадара пачне любiць.

 

Каля красунi можна прайсцi мiма

Цi камплiменты смела гаварыць,

Ды ўтаймаваць трывогу немагчыма,

Калi ў душы агонь любвi гарыць.

 

Ў душу з каханнем прыйдзе асалода,

Ўдзень сонца бляск i зорачкi ўначы,

Ва ўсiм заўжды бясконца будзе згода,

Але як сваю годнасць зберагчы?

 

Калi ў душы каханне запалае,

То цалкам гонар прыйдзецца згубiць,

З таго, хто вельмi моцна пакахае,

Нiбы з пянькi, вяроўкi можна вiць.

 

25.07.1997

 

Home Page

 

2170     БЛАГI ВЫБАР

 

Вакол раўнiна, але вабяць горы,

I плынь прыгожай рэчкi нездалёк,

Яшчэ сiней вада здаецца ў моры,

Жаўцей i значна гарачэй пясок.

 

Аблокi ў небе белыя, як вата,

I не бывае навальнiц i хмар,

Ва ўяве розных вобразаў багата,

Прыемна на душы ад светлых мар.

 

Усё сваё таму здаецца брудам,

I вабiць сэрца вобраз дарагi,

Нарэшце, каб канец прыйшоў пакутам,

Шлях выбiраю у жыццi другi.

 

Упарта клiчуць горныя вяршынi,

Бясконца вабяць вечныя снягi,

Здавалась, кепска ў роднай жыць далiне,

Падняўся, ясна: выбар быў благi.

 

25.07.1997

 

Home Page

 

2171     РОЗНЫЯ ЛЁСЫ

 

Гарачае праз час заўсёды стыне,

Цi з печы шкло, або з мартэна сталь,

Цяпло былое назаўжды пакiне,

I цяжка зноў разаграваць, на жаль.

 

Гараць няшчадна вогнiшчы кахання,

Бо моцна грэе маладая кроў,

Ды гаснуць хутка, i не апраўданне,

Што не хапала на кастрышчы дроў.

 

Хоць паднiмалась полымя да неба,

Яму зусiм быў невядомы страх,

Але дроў болей вогнiшчу не трэба,

Бо прысак паззяў трохi i ачах.

 

Як нават вельмi моцны быў мужчына,

То з часам стане проста чалавек,

На лёс не можа скардзiцца жанчына,

Час сексуальны цягнецца павек.

 

25.07.1997

 

Home Page

 

2172     НЕ АДМАЎЛЯЦЦА

 

Ёсць вельмi многа важных спраў ў жыццi:

Асвета i выдатная кар'ера,

Але, каб мiма шчасця не прайсцi,

У кожнай справе быць павiнна мера.

 

Закруцiць моцна у жыццёвы вiр,

Своечасова як не бiць трывогу,

То згубiцца зусiм арыенцiр,

Каб правiльную вызначыць дарогу.

 

Як справам аддаваць прыярытэт,

Каханню трэба наступiць на горла,

Пакiнуць ў справах можна значны след,

Ды шчасце чакаць будзе толькi прорва.

 

Адмовiцца найлепей ад ўсяго,

Ды радасна душы ад мiлавання,

Каб шчасця не згубiць ў жыццi свайго,

Не трэба адмаўляцца ад кахання.

 

25.07.1997

 

Home Page

 

2173     ПРА ШТО ПIШУ?

 

Вялiкi вельмi свет сваёй душы,

Ў iм шчасце, радасць i ад болю раны,

Ды ён не больш, чым кропелька iмжы,

Другiя душы разам – акiяны.

 

У акiяне радасць ад красы,

Гуляюць на прасторы спрытна хвалi,

Пунсовыя ў блакiце парусы

Уяўленне заўсёды хвалявалi.

 

Таму цiкавы вельмi лёс чужы,

Як цёмны лес, ён не заўсёды цьмяны,

Каб верш для чытача быў па душы,

Ў iм трэба мець пачуццяў акiяны.

 

У вершах я не пра сябе пiшу,

Пра цёрн калючы i пялёсткi ружы,

Радкi верша спадаюць мне ў душу,

Бо здатны адчуваць другiя душы.

 

25.07.1997

 

Home Page

 

2174     НЕ ЎДАЕЦЦА

 

Ёсць непагадзь i добрая пагода,

Ласкавы штыль i буры неспакой,

Бо з антыподаў створана прырода,

Яна не можа быць нiяк другой.

 

Ёсць дзень i ноч, i захады, i ўсходы,

I цёплы дожджык, i халодны снег,

Ды i ў грамадстве ёсць, на жаль, заўсёды

Яшчэ з часоў бiблейскiх цяжкi грэх.

 

Злачынцы iншым робяць перашкоды,

Бо жорсткiя iх душы, з чарнаты,

Жывуць ў грамадстве побач антыподы

I белым душам чыняць шмат бяды.

 

Ўсё значна горш, чым толькi нам здаецца,

Адказ трывожны ў шэразе падзей,

Нiяк з сiвых часоў не удаецца

Змянiць прыроду злую у людзей.

 

26.07.1997

 

Home Page

 

2175     ГДЕ СЧАСТЬЕ?

 

Годы мчатся, как быстрые кони,

Остановки нигде нет, всё вскачь,

Уж усталость пришла от погони,

И душа истомилась, хоть плачь.

 

А до цели ещё так далече,

Неизвестно, её как найти,

От усталости сгорбились плечи,

Надоело быть в тяжком пути.

 

Но звенит колокольчик упрямо

И призывно к победе ведёт,

А в душе – настоящая драма,

Счастья нет не один уже год.

 

На пути холода и ненастье,

Но желанье есть мчаться вперёд,

Может, близко уже моё счастье.

Как узнать, где к нему поворот?

 

27.07.1997

 

Home Page

 

2176     СЕКСУАЛЬНЫЯ СНЫ

 

Сексуальнвя сны хоць i зданi –

Неад'емная частка быцця,

Яны – першая школа кахання

I узор палавога жыцця.

 

Хаця глупства, ды зроблена лоўка,

Бачым вабныя сны нездарма,

Для кахання яны – падрыхтоўка,

I рыхтуе прырода сама.

 

Ў глыбiнi генетычнага кода

Ўсе запiсаны тайны яе,

Да кахання нас клiча прырода

I урокi наяўна дае.

 

Хоць i глупства, але непагана

Паглядзець сексуальныя сны,

Бо заўсёды цi позна, цi рана

Ўжо рэальнасцю стануць яны.

 

27.07.1997

 

Home Page

 

2177     ДУША АСТЫЛА

 

Нi размаўляць, нi дараваць

Яшчэ раз больш ужо не ў змозе,

Надзей не трэба гадаваць,

Каб па адной iсцi дарозе.

 

Каханне ёсць або няма,

Не трэба мне яго абломкi,

Iх нават зберагаць дарма,

Бар'ер цяпер мiж намi стромкi.

 

Што аб мiнулым ўспамiнаць,

Як ў душах вогнiшча гарэла,

Цяпла цяпер не адчуваць,

Каханне, нiбы прысак, тлела.

 

Няма цяпла, есць вочы дым,

Душа амаль зусiм астыла,

Бязглузда размаўляць аб тым,

Што сэрцу болей ўжо нямiла.

 

28.07.1997

 

Home Page

 

2178     РЭАЛЬНАЯ МЭТА

 

Няма iмгнення лепей у жыццi,

Як пакарыцца цяжкая дарога,

I ўдасца да сваёй мэты дайсцi,

Душу прыемна цешыць перамога.

 

Але прыходзiць свята не заўжды,

Калi шлях цяжкi, то яно чароўней,

Чым больш пакут патрэбна для мэты,

Яна прывабней значна i каштоўней.

 

Прыемна, што дайсцi, нарэшце, змог,

Хоць на шляху было даволi страху,

Калi жыццёвых досыць перамог,

То адчуваеш да сябе павагу.

 

Але, каб не пазнаць ў жыццi бяду,

I адчуваць амаль заўсёды свята,

Лепш выбiраць рэальную мэту,

Не здолець, калi возьмеш забагата.

 

28.07.1997

 

Home Page

 

2179     МЭТА КЛIЧА

 

Спакой не знойдзе палкая душа,

Iмпэт яе нiколi не пакiне,

Бо вабiць непазнанага мяжа,

Бо клiчуць непакорныя вяршынi.

 

Мэта – як у глухой начы маяк,

Яна заўжды пазнаць дазволiць штосьцi,

I водар ружы, i чырвоны мак,

I захаду, i ўсходу прыгажосцi.

 

Ранковы луг у кропельках расы,

I летнiя, ў агатах зорак, ночы,

Мэта заўжды iмкнецца да красы,

Яе кiрунак – вабны стан жаночы.

 

Не цэнiцца здабытая мэта,

Не стане перамога над ёй святам,

Збягае, як вясновая вада,

А клiча тая, што за даляглядам.

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2180     СВЯТА ПIНСКА

 

Мо людзей не аздабляюць

Вельмi сталыя гады,

Ды iначай выглядаюць

З доўгiм векам гарады.

 

Дзевяцьсот гадоў узросту,

Ў Пiне збегла шмат вады,

Ды няма мяжы для росту,

Пiнск заўсёды малады.

 

Пiнск – палеская сталiца,

Ён сталiцай быў заўжды,

Ёсць яму чым ганарыцца,

У iм вулiцы – сады.

 

Пiнск гiсторыяй багаты,

Да яго ў пiнчан любоў,

Ды чакае яшчэ свята –

Будзе тысяча гадоў.

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2181     МЯТЕЖНАЯ ДУША

 

Тихо спят спокойные сугробы,

Речка дремлет под толстенным льдом,

Но они всегда готовы, чтобы

Бурным стать течением потом.

 

Вешние бегут свободно воды,

Нет для них законов и преград,

Я – поклонник, даже раб, свободы,

Что душа моя такая, рад.

 

Коль душа всегда теплом согрета,

И ласкает нежная рука,

Будет долгим и прекрасным лето,

Радость даст чудесная река.

 

Мирно вьётся ручеек осенний,

Осень, словно сказка, хороша!

Никогда не стану на колени,

Я причём? Мятежная душа!

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2182     МЯЖА РАДАСЦI

 

Зiмой знiшчае стома ад маркоты,

Душу калючым снегам замяло,

Няма цудоўнай радаснай пяшчоты,

Вакол без перашкод гуляе зло.

 

А хочацца вясны чароўнай ззяння,

Каб снег збег ручаямi ў плынi рэк,

Пяшчотнага i палкага кахання,

I шчасця, толькi сталага, павек.

 

Глядзiш баявiкi – бясконца смерцi,

Заўжды герой галоўны – рэвальвер,

Iх негатыўны ўплыў нiчым не сцерцi,

Бо выхавацца можа жорсткi звер.

 

Для радасцi павiнна быць мастацтва,

Не для таго, каб зло прыйшло ў душу,

I мастакам патрэбна пастарацца

Не пераходзiць радасцi мяжу.

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2183     БIЛIНГВIСТ

 

Калi высокая гармонiя iснуе

У нотах, фарбах i радках са слоў,

Тады iмпэт слухач, глядач, чытач адчуе,

Не будзе марнай праца мастакоў.

 

Мяняць бясконца трэба фарбы, словы, гукi,

Каб твор пакiнуць ў душах мог уплыў,

Але, калi няўдала справу робяць рукi,

Твор нарадзiцца можа, ды без крыл.

 

Вучыцца дбайна трэба ў велiчнай прыроды,

На кожным кроцы – дзiва або цуд,

Вакол чароўная зямля, нябёсы, воды,

З красой нiяк не сумяшчальны бруд.

 

Як не складаюцца ў радок прыгожы словы,

Хоць будзеш ў сваёй справе, як артыст,

Звяртацца прыйдзецца да больш прыдатнай мовы,

Цудоўна, калi аўтар – бiлiнгвiст.

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2184     АДКУЛЬ ДУМКI?

 

Як думка у кагосьцi ўжо саспела,

Вядомае не цяжка паўтарыць.

Але яшчэ зусiм незразумела,

Як новае ўдаецца ёй стварыць?

 

З нiчога не народзiцца нiчога,

Каму павольней, а каму хутчэй,

Заўжды прыходзяць думкi ўсе ад Бога,

Iначай новых не здабыць iдэй.

 

Не кожны здатны мець такую змогу,

Не кожны чуе голас у душы.

Выходзiць як на творчую дарогу?

Уважлiва паслухай i пiшы.

 

Дыктуюцца цудоўныя сакрэты,

Якiх нiколi б не прыдумаў сам,

Iдэi з неба чэрпаюць паэты

I думкi надаюць пасля вершам.

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2185     ГАРМОНIЯ

 

Ў карцiнах свет цiкава назiраць,

Хвалюючае ў музыцы адзначыць,

Ды словамi патрэбна так гуляць,

Каб верш адразу i пачуць, i ўбачыць.

 

Нялёгка саткаць словы ў палатно,

Каб не было на iм нiводнай латкi,

Ды гукавае доўжылась кiно,

Радок для чытача заўжды быў гладкi.

 

Карцiны трэба словам маляваць,

Уяўленне каб лёгка iх стварала,

Музычны рытм складамi адбiваць,

Каб слова песняй дзiўнаю кранала.

 

Сем колераў, сем нот i мора слоў,

Ў гармонii iснуе шмат сакрэтаў,

Але, як час пазнаць яе прыйшоў,

Гармонiя народжвае паэтаў.

 

29.07.1997

 

Home Page

 

2186     ЦУДОЎНАЯ РОЛЯ

 

Калi прыйшла нялёгкая пара,

Ў душы мароз, ўдалечынi адлiга,

I побач няма шчырага сябра,

Дапамагчы боль зменшыць можа кнiга.

 

Калi ў ёй прачытаеш пра сябе,

I на душу бальзамам лягуць тэмы,

Лягчэй з бядой сваёю ў барацьбе,

I страцяць трохi вастрыню праблемы.

 

Калi адчуе чужы боль паэт,

I творы яго будуць – нiбы лекi,

Верш здатны перайначыць ў душах свет,

Забудуцца ад цяжкiх кпiнаў здзекi.

 

Не толькi ззяе радасць у душы,

Занадта часта ў ёй багата болю,

Як здатны зменшыць цяжкi боль вершы,

Цудоўную яны iграюць ролю.

 

30.07.1997

 

Home Page

 

2187     ШУКАЦЬ ВIНАВАТАГА

 

Iдзе няўмольна моцным крокам лёс,

Або занадта гладкi цi шурпаты,

Як ён бяду нязваную прынёс,

Шукаюць хто i ў чым быў вiнаваты.

 

Пункт гледжання у кожнага другi,

I цяжка ад нявернага дакору,

Абодва пакутуюць ад тугi,

Ды адчуваюць ад нягоды змору.

 

А пошук павялiчвае бяду,

Стаць трэшчына вялiкай можа прорвай,

Не дасягнуць жаданую мэту,

I доля больш ужо не будзе зорнай.

 

Не трэба вiнаватага шукаць,

Нiколi не знайшоўся ёе нi разу,

Ды пошук боль у змозе выклiкаць,

Душа не церпiць крыўду i абразу.

 

30.07.1997

 

Home Page

 

2188     МИРИТ НОЧЬ

 

Любви ведь не по нраву свет,

Ёй тёмные приятней ночи,

Когда помех случайных нет,

Она уединенья хочет.

 

Любовь привыкла к темноте,

В ней, словно звёздочка, сияет,

Но днём, к большой своей беде,

Пыл постепенно усмиряет.

 

Способна, даже невзначай,

Своим величием обидеть,

Что адом стал желанный рай,

При свете может не увидеть.

 

Коль ссорит день, то мирит ночь,

Не нужно очень ссор бояться,

Когда становится невмочь,

То надо ночи дожидаться.

 

30.07.1997

 

Home Page

 

2189     IСКРЫНКI

 

Iскрынкi закаханых у вачах

Або ў лагоднай ветлiвай усмешцы,

У вогнiшчы, што выклiкае страх,

Цi ранкам ў росах на прырэчнай сцежцы.

 

Або ў начных нябёсах ў вышынi,

Цi у душы, што з гумарам знаёма,

Начамi без iскрынак будуць днi,

Прыблудзiцца замест натхнення стома.

 

Хоць у iскрынак i памер малы,

Але заўсёды радасцi багата,

Кароткi гумар надта удалы,

Ў душы iскрынкi выклiкаюць свята.

 

Каб вершык аднастрфны пачытаць,

Не трэба страцiць нават i хвiлiнкi,

Але ён здатны радасць дараваць,

Малыя вершы – добрыя iскрынкi.

 

30.07.1997

 

Home Page

 

2190     ЗМЕНЫ

 

Ў адносiнах – нi ценяў, нi маркот,

Была надзейнай пад нагамi глеба,

Пушысты i пяшчотны быў, як кот,

Калi яму было сяброўства трэба.

 

Ды ведалi яшчэ ў бiблейскi час:

Не класцi лепш змяю сабе на грудзi,

Нагрэецца i можа ўджалiць ўраз,

Такi характар часта маюць людзi.

 

Здавалась, будзем вечныя сябры,

Нiшто нiколi нас не раз'яднае,

Ды доўжыцца сяброўства да пары,

Пакуль змяя ад сцюжы ачуняе.

 

Больш не было прыязных цёплых слоў,

Ад жорсткасцi прыйшла у сэрца скруха,

А быў найлепшым з ўсiх маiх сяброў,

I вельмi мяккi, хоць кладзi у вуха.

 

30.07.1997

 

Home Page

 

2191     УДАЛЫ ЛЁС

 

Не назбiраў багацця у каморы,

Па кроплях сабе веды здабываў,

Асобны курс трымаў ў жыццёвым моры,

Ды багацей таму душою стаў.

 

Шчаслiвыя цi не бываюць долi,

Вялiкi шлях ужо ў жыццi прайшоў,

Кахання аднаго было даволi,

Душой багаты, як адна любоў.

 

Мне незалежнасць вельмi да спадобы,

Не раз сцяну хацеў прабiць iлбом,

Хоць скончылiсь няўдала тыя спробы,

Душой багаты, бо не стаў рабом.

 

Не лавелас, не раб i небагаты,

Людскую годнасць праз жыццё пранёс,

Таму, што так жыву, бясконца рады,

Лiчу удалым i прывабным лёс.

 

31.07.1997

 

Home Page

 

2192     ЭТАПЫ

 

Этапы чаруюць цудоўна,

Калi iх багата ў жыццi,

Адсутнасць этапаў адмоўна,

Бо радасць без iх не знайсцi.

 

Як рыску этапу падводзiш,

Занадта цiкава заўжды,

Другую паходню знаходзiш,

Iсцi каб да новай мэты.

 

Цудоўныя вабяць этапы,

Бо робяць працяглым жыццё,

Спакой калi возьме у лапы,

Вядзе шлях наўпрост ў небыццё.

 

Этапы даюць асалоду,

Бо крочыць мэта за мэтой,

Для змены шукаю нагоду,

Бо брыдка мець сталы спакой.

 

31.07.1997

 

Home Page

 

2193     ЯК I РАНЕЙ

 

За праўду быў раней змагар зацяты,

Нiдзе яе нiколi не знайшоў,

Не знойдзеш, нават пойдзеш як за краты,

Цяпер мяне цiкавiць толькi клёў.

 

Ў навуцы моцна вабiлi вяршынi,

Ды паступова iнтарэс прайшоў,

I з часам сэрца да навукi стыне,

Галоўнае, каб быў удалы клёў.

 

Паэзiяй пасля пачаў займацца,

Што годны ў ёй, без цяжкасцей давёў,

Ды не iмкнуся больш надрукавацца,

Цяпер мне трэба толькi добры клёў.

 

Як канчаткова сэрца не астыла,

Рыбалка не патрэбна, добры клёў,

Ўсяго не трэба, пакуль не стамiла,

Як ў маладосцi, палкая любоў.

 

1.08.1997

 

Home Page

 

2194     ПIШУ

 

Як хлеб надзённы, кожны дзень даецца,

Каб падтрымаць узнёслы стан душы,

Паэзiя, бо музам удаецца

Мне праспяваць прыгожыя вершы.

 

Няма ў працэсе творчасцi сакрэтаў,

Нiколi б вершаў напiсаць не змог,

Сябе не далучаю да паэтаў,

Дыктуюць вершы музы або Бог.

 

Не ведаю наперад нават зместу,

А слухаю уважлiва душу,

Выразна вельмi чую радкi тэксту,

Удзел мой толькi ў тым, што я пiшу.

 

Пiсаць цi не пiсаць? Няма дылемы,

Я дарам, што спаткаўся, даражу,

Збягаюць словы, рытмы, рыфмы, тэмы,

Пачую i дакладна запiшу.

 

2.08.1997

 

Home Page

 

2195     ЗМЕСТ ВЕРШАЎ

 

Змест у вершах – як броунаўскi рух,

Незразумела, што яго чакае,

Бо словы, нiбы тапалiны пух,

Спадаюць вольна, рыфма змест змяняе.

 

Не ведаю, далей што напiшу,

Пра лес, раку або пра жытнi колас,

Радкi прыходзяць самi мне ў душу,

Выразна вельмi чую з неба голас.

 

Наперад невядомы сэнс верша,

Якiя будуць у канцы высновы:

Наезджаная тэма, як шаша,

Цi шлях праз цалiк абсалютна новы?

 

Адзiн заўсёды чуецца радок,

Натую i другога не чакаю,

Змест здатны моцна адхiляцца ўбок,

Бо вершы я пiшу, а не складаю.

 

2.08.1997

 

Home Page

 

2196     СУРОВАЯ ПРАЎДА

 

Раскiнулiсь, як волаты, стагi

У задуменным вераснёвым лузе,

Мiж iмi без турботы i тугi

Гуляе смела белакрылы бусел.

 

Даўно ўжо людзi страцiлi давер,

Жывёлы больш не вераць чалавеку,

Iх бокам абыходзiць дзiкi звер,

I птушкi адчуваюць небяспеку.

 

Жывое можна назiраць здалёк

Або як захавацца за стагамi,

Калi зрабiць насустрач першы крок,

Лунае бусел ўжо пад аблакамi.

 

Чакае ад людзей заўсёды зло

Знаёмы добра з праўдаю суровай,

Ды не iмкнецца ўзняцца на крыло,

Спакойна бусел пасвiцца з каровай.

 

3.08.1997

 

Home Page

 

2197     НЕ ПОМЕХА

 

Жизнь позади, уж больше половины,

Но красоту всегда увидеть рад,

Посеребрили голову седины,

Но также быстрый, словно шпага, взгляд.

 

Ведь красота, бесспорно, окрыляет,

Порыв душевный от неё могуч,

Мгновенно сердце, будто льдинка, тает,

Ведь поздняя любовь – от счастья ключ.

 

Мелькнули, как цветы весною, годы,

Но до сих пор весенняя душа,

Хоть меньше от любви всегда свободы,

Пора любви мила и хороша.

 

В сердечном деле годы – не помеха,

Когда душа огнём любви горит,

Добьёшься обязательно успеха,

Коль в теле мощно юность говорит.

 

3.08.1997

 

Home Page

 

2198     БЯЗВIННЫЯ ГАЛОВЫ

 

Не шкодзiць, што невiнаваты,

Ды ў буру падаюць дубы,

Вятры, як жудасныя каты,

Прычына болю i журбы.

 

Мог быць ласкавым дужы вецер,

Ды адчуванне сiл прыйшло,

Руйнуе запар ўсё на свеце,

Рабiць яму прыемна зло.

 

Заўжды той атрымае шкоду,

Хто з ветрам ў жорсткай барацьбе,

Хоць смела баранiць свабоду,

Але шукае скон сабе.

 

Меч не сячэ галоў бязвiнных,

Ды часам ўсё iнакш iдзе,

Рабiць хоць гвалту не павiнны,

Але на плаху iх кладзе.

 

3.08.1997

 

Home Page

 

2199     ХАНДРА

 

Калi больш не цiкавiць нiчога,

I душу разбурае хандра,

Ёсць на свеце адна дапамога:

Закахацца настала пара.

 

Бо хандра у душы – не хвароба,

I лякарства не трэба шукаць,

Вынiк дасць ужо першая спроба,

Радасць прыйдзе, калi пакахаць.

 

Бо душа танчэй тленнага цела,

Неабходна яе зразумець,

Ад хандры як яна ашалела,

Трэба выйсце ёй добрае мець.

 

Душы шкоду дае прызямленне,

Яе доля – быць стала ўгары,

Бо прыземленасць дасць толькi тленне,

I душа пакутуе ў хандры.

 

3.08.1997

 

Home Page

 

2200     НЕШЧАСЛIВАЯ ДОЛЯ

 

Бясконца нас жыццёвыя нягоды

Разводзiлi нахабна, як масты,

Здавалась, будзе шчасце ад свабоды,

А маю толькi здзекi ад бяды.

 

I лес ад буры жудаснай трывае,

I рэчку пакрывае моцны лёд,

Ў жыццёвым лёсе рознае бывае,

Ды нельга пiць адной духмяны мёд.

 

Стан добра разумею пасля буры,

Мог ветрык быць прыемны, як зефiр,

Ды з каменю паўсталi ў сэрцы муры,

I барацьбою стаў спакойны мiр.

 

Як ў маладосцi, моц палае ў целе,

Ды доля нешчаслiвая дана,

Ўдваiх яшчэ багата б шчасця мелi,

Яго няма, сумую я адна.

 

4.08.1997

 

Home Page     Верш 2201

 

 

 

Hosted by uCoz