Анатолій Балуценка
2401
ЖИЗНЕННЫЕ БУРИ
С морем вдруг приключилась истерика,
Ветер лодку, как щепку, носил.
Доплыву ли я в бурю до берега,
Хватит ли у меня ещё сил?
В небе чёрные тучи сгущаются,
Неизвестно совсем, куда плыть,
Волны выше бортов поднимаются,
Трудно мужество мне сохранить.
Волны бьются о борт бессердечные,
Вмиг затем рассыпаются в пыль,
Но атаки их будут не вечные,
Ведь наступит когда-нибудь штиль.
В море жизненном часто случается,
Что нет выхода, тянет на дно,
Очень важно в беде не отчаяться,
Во всю силу грести всё равно.
10.02.1998
2402 ЖАНОЧЫ
ПОЗIРК
Пранiзваць здатны позiрк, як бураў,
Калi глядзiць у вочы маладзiца,
Нiколi такой моцы не чакаў,
Бо нельга ад яго абаранiцца.
Бо позiрк цiсне, як магутны прэс,
I ад яго страчаецца свядомасць,
Здаецца, д'ябал у душу залез,
I клiча адпраўляцца ў невядомасць.
Упарта позiрк за сабой вядзе,
I не дае навокал азiрнуцца,
I дум няма аб будучай бядзе,
А хочацца з iм побач апынуцца.
Або стары, цi надта малады,
Жаночы позiрк – не занадта многа,
Але такi ён моцны, што заўжды
Павесцi здатны за сабой любога.
10.02.1998
2403 ЖАДАННЕ
Iдзе жаданне следам, нiбы цень,
I робiць, што захочацца, са мною,
Яно ўначы турбуе, мучыць ўдзень,
Гарыць агонь i не дае спакою.
Няўжо гарэць застанецца павек?
Абрыдне надта вечная трывога,
Ды створаны такiм быў чалавек,
Жаданне iм атрымана ад Бога.
Цi добра мець жаданне або не?
Ў iм моцы лепей мала мець цi многа?
Калi яго няма, то горш ўдвайне,
Бо не цiкавiць больш зусiм нiчога.
Як уначы жаданне ёсць i ўдзень,
То шкадаваць аб iм няма прычыны,
Як крочыць яно побач, нiбы цень,
Прывабным можна здацца для жанчыны.
12.02.1998
2404 АПОШНI
КРОК
Калi яшчэ далёка да мэты,
Яна гарой высокаю здаецца,
Калi вышэй падняцца, то заўжды
Ўсё меней да вяршынi застаецца.
Як цалкам пакарыцца вышыня,
Вакол прастора, як ў адкрытым полi,
Хаця чакаў, як цуд, такога дня,
Але ўсё роўна шчасця не даволi.
Наадварот, адчуецца бяда,
Бо вышыня далiнаю здаецца,
Ўдалечынi зноў iншая мэта,
Душа упарта да яе iмкнецца.
Святло зноў, як маланка, у вачах,
Намер i зараз можа быць парожнi,
Занадта моцна вабiць цяжкi шлях,
Ды шчасця не прыносiць крок апошнi.
12.02.1998
2405 УГОДНИК
Кто стать способен на колени,
Когда заходит господин,
Предаст его он, без сомнений,
Уже так сделал не один.
Ведь кладезь верности притворной –
Удел плута и подлеца,
Но кто всегда был непокорный,
Тот будет верен до конца.
Всегда угодник полон лести,
Чтоб блага получать себе,
Не принесёт плохих известий,
Не будет с сильными в борьбе.
Он для начальника – приятель,
Коль шеф –
поклонник гнутых спин,
Но это – будущий предатель,
Когда повержен господин.
13.02.1998
2406 ЛЮБИМЫЕ
ЛИЦА
Иногда сон прекрасный приснится,
Средство это природой дано,
Чтобы в прошлое мог возвратиться,
Посмотреть о минувшем кино.
Ведь во сне может всё повториться,
Хоть минула давно та пора,
Проплывают любимые лица,
Будто с ними встречался вчера.
Многих нет, а другие далече,
Не увидишь уж их никогда,
Сон привёл к неожиданной встрече,
Видеть близких приятно всегда.
Жизнь, как кони горячие, мчится,
Пробегает её полотно,
Ведь приятно любимые лица
Увидать вновь во сне, как в кино.
13.02.1998
2407 ПРЕКРАСНЕЕ
РАЗЛУКА
Всегда прекраснее разлука,
Чем догоревшая любовь,
Из чувств осталась только скука,
Как прежде, не играет кровь.
Казалось, что навеки узы,
Что будет очень крепким брак,
Но нет серьёзнее обузы,
На самом деле стало так.
Но почему, не понимаю,
Случился горестный обман?
И без ошибки отмечаю:
Уплыло чувство, как туман.
Мне ни к чему такая мука,
Угасла навсегда любовь,
Теперь прекраснее разлука,
Всё начинать придётся вновь.
13.02.1998
2408 ПУЦЯВОДНЫ
МАЯК
Жыццёвы шлях згубiў, нiяк
Цяпер яго не адшукаю,
Бо пуцяводны згас маяк,
Працяглы час ужо блукаю.
Няма нi сцежкi, нi шашы,
Iду, раблю за колам кола,
Туга i смутак на душы,
Пяшчотнага не чую слова.
Але чаму здрылась так,
Што не сканчаецца блуканне?
Бо пуцяводны згас маяк,
Бо разбурылася каханне.
Каб шлях прыдатны зноў знайсцi,
Пустое скончылась шуканне,
Не заблукаць каб у жыццi,
Заўсёды трэба мець каханне.
14.02.1998
2409
МАЛЯЎНIЧЫ СВЕТ
Ад поспеху прыемна i красы,
Ды не заўжды сустрэнецца удача,
Здараюцца i цяжкiя часы,
Калi душа ад болю горка плача.
Ды скончыцца калiсьцi мора слёз,
I кане ў вечнасць жорсткi час паганы,
Бо не бывае вечна кепскi лёс,
Загойваюцца з часам ў сэрцы раны.
Але бяду нялёгка перажыць,
Яна не пройдзе за адно iмгненне,
Час, як цягнiк кур'ерскi, прабяжыць,
I верне душы радасць i натхненне.
Свет шэры маляўнiчым стане зноў,
Хаця абраза скрыўдзiла сурова,
Калi кране пяшчотаю любоў,
Боль пойдзе у нябыт абавязкава.
14.02.1998
2410 КОЛЬКI
ЯШЧЭ?
Днi мiльгацяць, як быццам ў лесе дрэвы,
Наперадзе яшчэ iх безлiч ёсць,
Iду, мой крок упэўнены i смелы,
Хаця далёка ззаду маладосць.
Мiнуць патрэбна дрэў яшчэ багата,
I шэраг iх складаецца ў гады,
Сканчае год дзень нараджэння, свята,
Якое паўтараецца заўжды.
Вядзе праз лес цi сцежка, цi дарога,
А часам прадзiраюсь праз галлё,
Гадоў ўжо за плячамi вельмi многа,
Ўсё, што прайшоў, мiнулае маё.
Гады, як днi, збягаюць хутка ў Лету,
У будучым больш хочацца прайсцi,
Паставiў прад сабой такую мэту.
Яшчэ iх колькi будзе у жыццi?
15.02.1998
2411 РОЗНАЯ
ПАРОДА
Адны не стануць на каленi,
Хоць дай рубель iм залаты,
Другiя зробяць, тым не меней,
I за капейку так заўжды.
Адным спiну сагнуць – абраза,
Не дазваляе годнасць iм,
Другiя робяць так адразу
Перад начальнiкам сваiм.
Адны, было хоць цяжка часам,
Не нахiлялi галавы,
Другiя ўсе схiлялi разам,
Бо пан для iх заўжды правы.
Iснуе розная парода:
Для рабства i для барацьбы,
Адным мiлей заўжды свабода,
Другiя – вечныя рабы.
15.02.1998
2412
ЖЫЦЦЁВЫЯ ШЛЯХI
Ў жыццi бываюць розныя шляхi:
Адны заўсёды песцяць сэрца нечым,
Другiя боль прыносяць ад тугi,
Калi былi нялюбыя сустрэчы.
Адны даюць прыемны успамiн,
I на душы салодка, як ад мёду,
Цi горыч ад другiх горш, чым палын,
Бо у жыццi стваралi перашкоду.
Калi прайшоў ужо працяглы час,
У сэрцы застаецца дарагое,
Уплыў ад кепскiх успамiнаў згас,
Бо хутка забываецца благое.
Але не забываюцца грахi,
Аб iх заўсёды успамiн са шкодай,
Прыгадваць лепш жыццёвыя шляхi,
Якiя можна ўспомнiць з асалодай.
15.02.1998
2413 ТРЭБА
ЧАС
Што здарылась, таго не адкiнеш,
I не вернеш таго, што было,
З душы холад пякучы не выймеш,
Нiбы снегам, яе замяло.
А раней душу сонейка грэла,
Ў ёй бясконца трымалась цяпло,
Душа моцнай была, не хварэла,
Цяпер сонца на захад пайшло.
Не дае дапамогi парада,
Не знiмае боль чарка вiна,
Бо прынесла бяду ў душу здрада,
I таму зледзянела яна.
Ў душы вецер халодны гуляе,
Бо агонь, што гарэў у ёй, згас,
Прайшла цалкам пара залатая,
Каб сагрэлась душа, трэба час.
16.02.1998
2414 СЕРДЦЕ
ОТЗОВЁТСЯ
Я не люблю тебя совсем,
Хотя любовью ты томима,
К твоей любви я глух и нем,
И прохожу спокойно мимо.
А ты глядишь во все глаза,
Не оправдались твои виды,
И набежавшая слеза
Не в силах горькой скрыть обиды.
Не виноватый я, прости,
Мне боль твою прискорбно видеть,
Но наши разные пути,
Я не хотел тебя обидеть.
Пройдёт беда, полюбишь вновь,
Он обязательно найдётся,
Ответит на твою любовь,
И сердце сердцу отзовётся.
16.02.1998
2415
ЧЕРЁМУХОВЫЙ ХОЛОД
Всем нравлюсь я, а миленькому – нет,
Меня все провожают жадным взглядом,
Все о любви хотят иметь ответ,
Но нет со мною миленького рядом.
Хотят меня до дому проводить,
Ведь нравлюсь им, их есть довольно много,
Но сердцу не прикажешь полюбить,
И выбрало оно совсем другого.
Сирень цветёт, кончается весна,
Любви начаться есть прекрасный повод,
Но я, как раньше, до сих пор одна,
И на душе черёмуховый холод.
Пора любви, все расцвели цветы,
Но моё сердце вечный холод губит,
Хочу, сбылись чтоб дерзкие мечты,
Возможно, милый мой меня полюбит.
17.02.1998
2416
РАЗДЕЛИТЬ СПРАВЕДЛИВО
Неразделённая любовь,
Она не в радость, а на муки,
Терзает душу вновь и вновь,
Но посильней, чем боль разлуки.
Неразделённая любовь
Всегда печальная для сердца,
Ведь от неё не греет кровь,
Она горька, погорче перца.
Неразделённая любовь –
И боль, и горечь, и терпенье,
Скорей бы час такой пришёл,
Чтоб наступило избавленье.
Чтоб полюбить скорее вновь,
Чтоб сердце никогда не стыло,
Мою горячую любовь
Чтоб разделили справедливо.
17.02.1998
2417 ВСЕГДА
МИЛЕЕ
Любовь иль ненависть сильнее?
Любовь несчастной может быть,
Коль не хотим иль не умеем
Её достойно сохранить.
Когда лишь нежить и лелеять,
Любовь – на долгие года,
Но если по частям развеять,
Приходит ненависть всегда.
Ведь если волю дать злословью,
Любовь растает без следа,
Не станет ненависть любовью,
Коль уж приходит – навсегда.
Возможно, ненависть сильнее,
Любовь способна победить,
Но сердцу слаще и милее
Не ненавидеть, а любить.
18.02.1998
2418 ЧУЖЫ
БОЛЬ
Мне боль чужы прыходзiць часта ў душу,
I не спынiць яго, i не суняць,
Таму заўжды з пакрыўджанымi мушу,
Хаця ускосна, ды пакутаваць.
Цярпець не здатны здрады i падману,
Цi будзе здзекам хоць калi мяжа?
Мне горай боль чужы, чым соль на рану,
Яго не здольна не ўспрыняць душа.
Ды не сцiхае боль душэўны з часам,
Бо ёсць заўсёды моцны боль чужы,
I ў думках я з абражанымi разам,
Няма спакою i маёй душы.
Ды боль чужы зноў будзе паўтарацца,
Бо жорсткi свет, i шмат у iм бяды,
Прыходзiцца таму пераканацца,
Што будзе боль ў маёй душы заўджы.
18.02.1998
2419 МУЗЫКА
ЦIШЫНI
Мне да спадобы слухаць цiшыню
Цi ветлiвы чароўны гук прыроды,
Высока ўзнёслы момант я цаню,
Не падабаўся грукат мне заўсёды.
Шум лесу i ласкавы пляск вады,
I звонкi гоман конiкаў у лузе,
Я палюбiў ў дзiцячыя гады
Цудоўную прыроду Беларусi.
Мяне натхняюць птушак галасы,
Ад iх душа пяшчотаю сагрэта,
Крынiца гукаў казачнай красы,
Я п'ю усё жыццё з крынiцы гэтай.
Мне вельмi да спадобы цiшыня,
Таму заўжды шукаю я нагоды,
Каб слухаць яе музыку штодня
І радасць мець ад галасоў прыроды.
19.02.1998
2420 СУМНЫ
ВЫНIК
Сярод цвярозых, нiбы малпа, п'яны
Схiляецца дадолу ўсё нiжэй,
Не агрэсiўны нават, а рахманы,
Ды на душы становiцца цяжэй.
Як п'яныя усе, адзiн цвярозы,
Душа яго яшчэ мацней балiць,
Ад агрэсiўных для яго пагрозы,
Рахманыя жадаюць напаiць.
Сярод разумных дурань добра бачны,
Як ён адзiн, не будзе шмат бяды,
Калi iх безлiч, шкода будзе значнай,
Ды вынiкi не бачны iм заўжды.
Як дурнi ўсе, ды сярод iх разумны,
Нiбы цвярозы сярод п'яных, горш,
Ад зносiн вынiк будзе надта сумны,
Бо коле ўсiх ён розумам, як ёрш.
20.02.1998
2421
ВЯРНУЦЦА НАЗАД
На ростанях не устаяць,
Кудысьцi трэба падавацца,
Рашэнне час прыйшоў прымаць,
Ды вельмi цяжка вызначацца.
Пайду направа – не люблю,
Пайду налева – не кахаю,
Таму на ростанях стаю,
I што рабiць, сама не знаю.
Наперад нельга мне iсцi,
Бо пападаю у нядолю.
Дзе iншы, добры шлях знайсцi,
Каб не пазнаць на сэрцы болю?
Не падыходзiць нiякi,
Бо можна з горам сутыкнуцца,
Iдуць дзявочыя дзянькi,
Ёсць час яшчэ назад вярнуцца.
20.02.1998
2422 НЕ
ЛЮБИШЬ
Уплывают вдаль
Юности мечты,
В твоём сердце – сталь,
Красивей всех ты.
На сердце печаль
От моей беды,
Бесконечно жаль,
Что не любишь ты.
На душе февраль,
Хоть цветут сады.
Эка невидаль!
Есть не только ты.
Я наброшу шаль
В жёлтые цветы,
В женском сердце сталь
Будешь знать и ты.
21.02.1998
2423 ХОЧАЦЦА
КАХАЦЬ
Душа у стоме, сэрца крояць здзекi,
I так iдзе не дзень, не два – гады,
Пяшчота гiне, слёз збягаюць рэкi,
Каханне памiрае назаўжды.
Здавалась, што няма зусiм пагрозы,
Што моцнае каханне, як скала,
Ды першыя праз час з'явiлiсь слёзы,
А з iмi i бяда у лёс прыйшла.
Раскрылiся нахiльнасцi благiя,
Дамоў ужо дарогi не шукаў,
Мiнулi днi кахання дарагiя,
Пачуцце на гарэлку прамяняў.
Няма кахання i няма спакою,
I невядома, што далей чакаць,
Бо цяжка жыць з падраненай душою,
А хочацца не плакаць, а кахаць.
21.02.1998
2424 ЦЯЖКI
ЧАС
Стамiлася душа i сiл няма,
Унiкнуць цяжка ад няшчаснай долi,
Бо намаганнi страчаны дарма,
Ды iх, на жаль, было ў жыццi даволi.
Здавалася, адзiн да шчасця крок,
Але зрабiць яго не удаецца,
Бо доля дае жорсткасцi урок,
Жартуе нада мною i смяецца.
Чаму такi у долi падыход,
Што ноч, як сажа, у душы бясконца?
Калiсьцi, мабыць, будзе i усход,
Душа заззяе у праменях сонца.
Але пакуль нясцерпна цяжкi час,
Ў душы i цемра, i пякучы холад,
Калi прамень надзеi цалкам згас,
Ад роспачы гаруе нават волат.
23.02.1998
2425 ЕЁ
ВЕЛИЧЕСТВО
Боль в сердце привести умеет
Или порадует тебя,
Обидит или пожалеет
Её величество судьба?
Предложит жить весьма спокойно
Иль в жизни встретится борьба,
Поможет ли вести достойно
Её величество судьба?
Любовь большую даст, как море,
Иль замуж выдаст не любя,
В награду счастье даст иль горе
Её величество судьба?
Судьба, как гордая царица,
Не нужно с нею быть в борьбе,
Необходимо покориться
Её величеству судьбе.
24.02.1998
2426 КРЫНIЦА
НАТХНЕННЯ
Беларуская песня, я люблю яе змалку,
Ў ёй чуць водгулле ветру, цiхi гоман лясоў,
Цi ранковую цiшу, цi начную рыбалку,
Як за мной поўны месяц следам хутка iшоў.
Адчуваю пяшчоту, калi песню пачую,
Ў ёй пляск рэчак цудоўных, сцiплы водар лугоў,
Адчуваю Радзiму, мне заўжды дарагую,
Разгараецца ў сэрцы к ёй ад песнi любоў.
Беларуская песня, ў ёй чароўныя гукi
Нашай роднай i любай, вельмi добрай зямлi,
Ў ёй гарачыя сэрцы i працоўныя рукi,
Не адно мы стагоддзе разам з ёю прайшлi.
Беларуская песня, ёю след ганарыцца,
Ды чамусьцi не часта мы спяваем яе,
Беларуская песня – для натхнення крынiца,
Што узнёсласць i радасць у жыццi нам дае.
24.02.1998
2427
СТРАДАЕТ ЗА ЧЕСТНОСТЬ
Для сердца распорядок не напишешь,
Оно терпеть не может суеты,
А бьётся только так всегда, как дышишь,
И хочет, чтоб сбывались все мечты.
Уму оно почти что неподвластно,
Быть хочет независимым всегда,
Бесхитростное сердце ведь несчастно,
От благородства ждёт его беда.
Пускай беда, но сердцу не прикажешь,
Оно само стремится выбирать,
Что думаешь, что делаешь, что скажешь,
Единолично хочет разрешать.
Ведь в сердце не скрывается обмана,
Оно всегда лишь правду говорит,
И сильно ноет оттого, как рана,
За честность и страдает, и болит.
25.02.1998
2428 СЕРДЦЕ
БОЛИТ
Я давно не был дома, уж соскучилась мама,
Поглощает безмерно в жизни лишь суета,
Только времени нету мне для ласковой самой,
Что стоит у калитки, ожидая всегда.
Что имеем – не ценим, хотя это бесценно,
Время птицею мчится, ну и что ж, ерунда,
Но летящее время подойдёт непременно
К рубежу, когда будут и печаль, и беда.
Приезжать тогда надо, когда есть кому встретить,
И теплом материнским твоё сердце согреть,
Седину, что пробилась, мать не хочет заметить,
Как всегда раньше, хочет на ребёнка смотреть.
Приезжал бы я чаще, но уже нету милой,
Много лет её сердце под берёзой лежит,
Приезжаю, но поздно, и стою над могилой,
И о времени прошлом моё сердце болит.
25.02.1998
2429
ПРОГОРАЕТ
Запылал костёр, аж воет,
Если не бросают дров,
Хотя пламя и большое,
Прогорает без следов.
Поворочать чурки нужно,
Чтоб они не стали тлеть,
И могли все вместе дружно,
Хотя с треском, но гореть.
Коль дрова сырые очень,
Нету пламя, дым столбом,
Лишь слеза подёрнет очи,
Копоть чёрная кругом.
И угас костёр спонтанно,
Не раздуешь пламя вновь,
Как костёр, у многих рано
Прогорает и любовь.
25.02.1998
2430 ПОЎЗАЦЬ
ЦI ЛЯТАЦЬ?
Што лепей: вельмi лёгкая дарога,
Затое надта доўгая заўжды,
Цi тая, што iсцi амаль нiчога,
Але на ёй чакае шмат бяды?
Адзiн паўзе, як вуж, на тлустым пузе,
Маўчыць, амаль не кажа моцным слоў,
Другi ляцiць ўгары ў iмклiвым русе,
I годнасць зберагае, як арол.
Адзiн гатовы у нару схавацца,
Ад небяспекi зберагчы сябе,
Другi за волю кiнецца змагацца,
I аддае ўсе сiлы барацьбе.
Адзiн бясконца усяго баiцца,
I поўзаць яму лепей, чым лятаць,
Другi сваёй адвагай ганарыцца,
За волю здатны i жыццё аддаць.
25.02.1998
2431 НА
КАЛЕНI
Калi у спрэчцы я правы,
Спрачальнiк – дурань або генiй,
Схiляць не буду галавы
I станавiцца на каленi.
Калi упэўнены ў сабе,
Не паступлюся анi трохi,
Аддам ўсе сiлы барацьбе,
Каб дамагчыся перамогi.
Хоць згодны i на кампрамiс,
Не здраджу iсцiне нiколi,
Бо быць упартым – не капрыз,
Як ведаў назбіраў даволi.
Вёў бой за iсцiну заўжды,
Хоць ад яго быў ў мыльнай пене,
Пазнаў шмат болю i бяды,
Але не падаў на каленi.
26.02.1998
2432
ГОРОДСКОЙ ТРАНСПОРТ
Возможно тело ощутить
Вплотную спереди и сзади,
Коль транспорт городской любить
Для дела, не потехи ради.
К спине ласкаются соски,
А впереди смущают бёдра,
Здесь не почувствуешь тоски,
И смотришь в будущее бодро.
И не желаешь, а прижмут,
Хотя обидеть не хотели,
В автобусе не тот уют,
Но – как в супружеской постели.
Здесь сексуальней, чем стриптиз,
Имеешь или нет охоту,
Придавят верх, притиснут низ,
Коль надо ехать на работу.
26.02.1998
2433 НЕТ
ЛЮБВИ
На меня ты смотришь пристально,
Прямо душу холодит,
Хоть меня ты любишь издавна,
Моё сердце не стучит.
Ведь оно совсем холодное,
Час, наверно, не пришёл,
Хоть идёт молва народная,
Что у нас с тобой любовь.
Может, сказанное сбудется,
Что сердечко застучит,
И огонь любви пробудится,
Но оно ещё молчит.
Хотя любишь меня издавна,
Не могу давать ответ,
Не смотри в глаза мне пристально,
Ведь любви пока что нет.
27.02.1998
2434
РЕАЛЬНОСТЬ И МЕЧТА
Реальность посерьёзней, чем мечта,
Хоть от мечты приходит вдохновенье,
Но грёзы – лишь пустая суета,
На сердце только лишнее волненье.
Но, всё-таки, мечта зовёт в полёт,
И крылья шире хочется расправить,
Реальность сделать взмаха не даёт
И заставляет впредь мечту оставить.
Всегда в воображеньи – красота,
Чтобы иметь хоть редко наслажденье,
Приходит пусть прекрасная мечта,
Хоть время жизни ей – одно мгновенье.
Пускай сияет звёздочкой в ночи,
Мечта ведь не считается пороком,
Реальность ей – как ветер для свечи,
Коснётся и погасит ненароком.
27.02.1998
2435 НА ВЕРУ
Усё заўжды на веру можна браць,
Але самому лепш пераканацца,
Цi можна нешта праўдаю назваць,
Або хлуснёю будзе называцца.
Лепш з'яву або вестку прасачыць,
Цi iсцiне яны адпавядаюць,
Адказ прыдатны хочацца здабыць,
Здараецца, усё жыццё шукаюць.
Нялёгка таямнiцу разгадаць,
Вядуць на фiнiш цяжкiя дарогi,
Бо ведаў трэба многа назбiраць,
Абпальваюць гаршкi не толькi богi.
Але жыццё кароткае, таму,
Хоць часам i зусiм няма даверу,
Не разгадаць сакрэтаў аднаму,
I ўсё амаль патрэбна браць на веру.
27.02.1998
2436 БОЛЬ В
ДУШЕ
Нечеловеческая боль
В несчастном теле не бывает,
Её совсем другая роль:
На части душу разрывает.
Коль тело ноет и болит,
Привыкнуть можно, есть леченье,
Но коль душа огнём горит,
Постигнет страшное мученье.
Чтоб не терзала боль в душе,
Отдать не жалко и полцарства,
Когда она пришла уже,
Нет подходящего лекарства.
Но боль приходит неспроста,
Остановить её нет власти,
Когда случается беда,
Жестоко душу рвёт на части.
28.02.1998
2437 ЗДАЕЦЦА
ВЯСНОЙ
Завея i злуе, i плача,
Сняжынкi стукаюць ў акно,
Ды да мяне прыйшла удача,
Яе чакаю ўжо даўно.
Не дапякае непагода,
Хай вецер снегам ў шыбы б'е,
Але здарылася нагода,
Сказаць, што я люблю цябе.
Зiма, мароз i вецер дужы,
Ды мне яны мiлей ўдвайне,
I расквiтнелi ў сэрцы ружы,
Бо закахалась ты ў мяне.
У непагадзь прыйшло прызнанне,
Ды смутку на душы няма,
Калi палаць пачне каханне,
Вясной здаецца i зiма.
28.02.1998
2438
СЛУХАЦЦА ДУШУ
Калi на сэрца цяжкi камень ляжа,
I невядома, што i як зрабiць,
Душа заўсёды добры шлях падкажа:
Цi страцiць лепей, або лепш набыць?
Душа – як компас караблю на моры,
I неабходна слухацца яе,
Яна паможа ў радасцi i ў горы,
Найлепшыя парады выдае.
Не трэба слухаць iншыя парады,
Душа заўсёды з iмi ў барацьбе,
Як будуць нават страшныя загады,
Заўсёды лепш прыслухацца к сабе.
Паслухаць iншых – будзе ўсё iначай,
Бо зменiцца наканаваны лёс,
Душа на вельмi доўгi час заплача.
Цi хопiць ёй на роспач горкiх слёз?
28.02.1998
2439
ЧУЛЛIВАЯ ДА СЛОЎ
Калi натхненне у душы,
Яна, як птушка ў небе, вольна,
У справах ёй няма мяжы,
Душа зрабiць багата здольна.
Душа – чуллiвы камертон,
Пяшчотныя ёй любы гукi,
Ад грубых гукаў, як закон,
Яе пачнуць трывожыць мукi.
Як гiраскоп, душа заўжды,
Кiрунак лепшы вызначае,
I ад няпрошанай бяды
Убок напрамак адхiляе.
Ёй трэба ласка i любоў,
Каб не сканчалася натхненне,
Душа чуллiвая да слоў,
Псавацца здатна за iмгненне.
1.03.1998
2440 МАЛАЯ
РАДЗIМА
Дзе ёсць яшчэ кавалачак Зямлi,
Што лепш душы, чым узбярэжжа Крыма?
Куды б шляхi жыцця не прывялi,
Малая ўспамiнаецца Радзiма.
Прыемна легчы ў лузе на траву,
I назiраць блакiт i бездань неба,
Ўспамiнамi маленства я жыву,
Яны мне для натхнення надта трэба.
Я ад Радзiмы быў ўдалечынi,
Яна мне засталася дарагою,
Лiчыў гады, i месяцы, i днi,
Калi павек зноў буду толькi з ёю.
Радзiма, нiбы мацi, у людзей,
Яна адна, другой нiдзе не будзе,
Яе згадаеш ў шэразе падзей –
Натхненне шчодра напаўняе грудзi.
1.03.1998
2441 ПАХОДНЯ
КАХАННЯ
Каханне маладых – паходня,
Святло ў душу дае яно.
Палае, як раней, сягоння,
Цi згасла назусiм даўно?
Ў паходнi полымя аж б'ецца,
Спачатку моцна, як ў пячы,
Ды не бясконца удаецца
Яе гарэнне зберагчы.
То вецер полымя зрывае,
Або залье яго вада,
Паходня хутка прагарае,
Ў душу ўрываецца бяда.
Каханне – моцная паходня,
Ды лепш такое набыццё,
Каб ззяла, як ранней, сягоння,
I не згасала ўсё жыццё.
2.03.1998
2442 МАСТЫ
КАХАННЯ
Цудоўны, дзiўны дар прыроды,
Каб апiсаць – не хопiць слоў,
Няма на свеце нагароды
Каштоўней значна, чым любоў.
Якое не было б багацце,
Высокi у грамадстве пост,
Працяглы смутак будзе ў хаце,
Як сэрцы не злучае мост.
Няшчасце прыйдзе у каханне –
Спаткае мора гаркаты,
На радасць згiне спадзяванне,
Калi ўжо спалены масты.
Абавязкова выйсце будзе,
Патрэбна добры брод шукаць,
Або, каб грэць каханнем грудзi,
Зноў новы мост пабудаваць.
2.03.1998
2443
ЗМАГАННЕ
Жанчына без кахання –
Як човен без вясла,
Замучыла чаканне,
Але вясна прыйшла.
Ўжо на сканчэннi сiлы
З жаданнем ў барацьбе,
Ды не ратуе мiлы.
Мо к берагу прыб'е?
Я човнам не кiрую,
Шлях невядомы мой,
Хоць плачу i гарую,
Нясе мяне з вадой.
Але змагацца буду,
Хоць доля чынiць зло.
Мо ў барацьбе здабуду
I я сваё
вясло?
2.03.1998
2444 НЯМА
ПРАБЛЕМЫ
Жыццё бясконца тэмы падкiдае,
Iх безлiч ёсць, бяры пяро, пiшы,
Стос вершаў паступова вырастае,
Зусiм няма для творчасцi мяжы.
Якая разнастайная прырода!
Даруе шчодра тэмы кожны крок,
I не пакласць красу на вершы шкода,
Яны ўзнiкаюць самi незнарок.
А акiян пяшчоты i кахання!
У кожнага яны заўжды свае,
Як нават верш складаць няма жадання,
Каханне тэмы ўзнёслыя дае.
I не ўзнiкае ў творчасцi праблемы,
Калi натхненне з'явiцца ў душы,
Прыходзяць самi, нiбы ранак, тэмы,
Бяры пяро, паперу i пiшы.
2.03.1998
2445 ЖИЗНЬ
Жизнь – удивительная штука,
В ней радость плещет через край,
Но иногда приходит скука,
Обидит ад, утешит рай.
Жизнь мчится косо или прямо,
Бело вокруг иль чернота,
Ждёт возвышение иль яма,
Покой или же суета.
Любовь, хоть даже и большая,
Угаснуть может без следа,
Жизнь штука чудная такая,
Бежит, как в реченьке вода.
В ней разволнуют водопады
Иль успокоит тихий плёс,
Не очень радоваться надо,
Но и не лить ненужных слёз.
2.03.1998
2446 СЕРДЦЕ
СКАЖЕТ
Губы цвета вишни спелой,
Глаза – словно бирюза,
И заплетена умело
Тёмно-русая коса.
Взгляд твой, как стрела, пронзает,
На меня так не гляди,
Как магнитом, привлекает
В декольте разрез груди.
Стан твой стройный, как рябина,
Сведёт каждого с ума,
Хоть в упор смотреть мне стыдно,
Но так смотришь ты сама.
От твоей красы немею,
Не могу сказать трёх слов.
Ну и что, что не умею,
Сердце скажет про любовь!
2.03.1998
2447 СIМВАЛ
БЕЛАРУСI
Цудоўны сiмвал Беларусi,
Цябе цаню я i люблю:
З нябёсаў сiнiх белы бусел
Глядзiць заўжды ўдалечыню.
I адкрываецца прастора,
Далёка бачыць прад сабой,
Пад iм лясоў зялёных мора,
Ляцiць, любуецца зямлёй.
Вакол узгоркi i разлогi,
I рэчак цiхая вада,
Махае крыламi што змогi,
Ды шчасця мала, ўсё бяда.
Бяда навiсла над Радзiмай,
Калi, як людзi, будзем жыць?
А шчасце пралятае мiма,
Як бусел, што ўгары ляцiць.
3.03.1998
2448
СПАДАРОЖНIК
Ў цягнiках сяброў не выбiраюць,
Як прызначыць доля, так iдзе,
Хоць красуню у купэ чакаюць,
Ды заўжды не тое пападзе.
Стане нецiкаваю дарога,
Як не тое лёсам нам дано,
Гаварыць не хочацца нiчога,
Моўчкi лепей назiраць ў акно.
А калi лёс падаруе тое,
Знiкне непрыемная мяжа,
I дарога стане залатою,
Запяе ад радасцi душа.
Заспяваюць песню шчасця рэйкi,
I заслона прападзе iмжы,
Спадарожнiк як не абы-нейкi,
Шлях заўсёды любы для душы.
3.03.1998
2449 ПА
ГУСТУ
Хачу кахаць, як хлеба лусту,
Не падыходзяць ўсе амаль,
А тыя, што заўжды па густу,
Не адгукаюцца, на жаль.
Раблю бясконца свае спробы,
Але стараюся дарма,
Душа балiць, як ад хваробы,
Ды вынiку зусiм няма.
Знайду цi не – мне невядома,
Ды вельмi хочацца кахаць,
Хай ў сэрцы боль, туга i стома,
Упарта буду зноў шукаць.
Па густу можа пападзецца.
Ды, можа, трэба густ змяняць?
Душой, нарэшце, каб сагрэцца,
Адказ дадатны атрымаць.
4.03.1998
2450 ПАГОДА Ў
ДУШЫ
Калi ў душы зусiм няма пагоды,
I густ тады змяняецца, i смак,
Знаходзяцца адказныя заўсёды,
Што робiцца не тое i не так.
I сонца вельмi моцна прыпякае,
I вецер вые, як галодны воўк,
Аўтобус ад прыпынку уцякае,
Страчаецца у кожнай справе толк.
Няправыя i людзi, i прырода,
Прычына ж захавалася ў душы,
Як зменiцца на добрую пагода,
Спадзе з яе зусiм цяжар iржы.
I сонца усмiхаецца ласкава,
Пяшчотны ветрык песеньку пяе,
Ў жыццi ўсё стане добра i цiкава,
Душа на iснасць погляды дае.
5.03.1998
2451 МIРАЖЫ
МЭТЫ
Калi iдзеш i пройдзена палова,
Ды на шляху чакае многа страт,
Павiнна хутка спрацаваць ахова,
Лепш пачакаць цi павярнуць назад.
Калi ужо памылка добра бачна,
Ды хочацца занадта да мэты,
Жаданне перамогi горай значна,
Бо не пазбегнуць ад яго бяды.
Мэта зусiм бязглуздай стане з часам,
Каб не сустрэць няшчасця у жыццi,
I месца не знаходзiлась абразам,
Лепш небяспеку бокам абысцi.
Без сумнiву, лепш падыход рэальны,
Наперад клiча хоць мiраж мэты,
Ды шлях патрэбна выбраць аптымальны,
Каб лёс ў жыццi сустрэўся залаты.
6.03.1998
2452 СТАЛАЯ
ТУРБОТА
Як аб табе каму ёсць турбавацца,
То радасней на белым свеце жыць,
Ёсць на чыё плячо абапiрацца,
I ёсць каму сваю любоў дарыць.
Калi адзiн – людзей хоць побач многа,
Ды кожнага турбуе шэраг спраў,
Бяжыць свая жыццёвая дарога,
Нiхто шляхоў для iншых не шукаў.
Калi ўдваiх – ёсць моцная надзея,
Што дапамога прыйдзе ў час заўжды,
Сустрэне нават кепская падзея,
Ды лепш абаранiцца ад бяды.
Калi iснуе сталая турбота,
Пяшчота назусiм ў душу прыйшла,
I ёй спяваць ад радасць ахвота,
Становiцца дух моцным, як скала.
6.03.1998
2453 СОБЛАЗН
Зачем ненужные лобзанья,
Когда скрываешься, как вор?
На сердце лишние страданья,
И на душе от них позор.
Хотя приятно ожиданье
И сладость губ, и сила чар,
Но ни к чему из состраданья
В своей душе начать пожар.
Ведь унижает подозренье,
В глазах – несказанный укор,
Любовь умрёт, придёт презренье
И время бесконечных ссор.
Полёта манит наслажденье,
Грех побороть – великий дар,
Соблазн – как пряник, но в мгновенье
Погибнуть можно, как Икар.
7.03.1998
2454
СТРАДАЕТ СЕРДЦЕ
Страданий сердца не пойму,
В нём боль давно не утихает,
Сама не знаю, почему
Оно мучительно страдает.
Возможно, ревность, словно меч,
Его напрасно полосует,
Иль сплетен страшная картечь
Бьёт в сердце, и оно тоскует.
Но боль приходит вновь и вновь,
Хотя она надёжно скрыта,
Коль неудачная любовь,
Жжёт сердце пламенем обида.
Своих страданий не пойму
И как их пережить, не знаю,
Придётся мне сказать ему,
Что без него я умираю.
7.03.1998
2455 ДА
ГЛЫБIНI
Шкада, ды лiрыкi не маем,
Каб мець натхненне для душы,
Хаця працяглы час чытаем
У тоўстых зборнiках вершы.
Гартаюць зборнiкi гурманы,
Шукаюць лiрыкi радок,
Каб быў ад радасцi, як п'яны,
Iнакш адсунуць кнiгу ўбок.
Там для паэзii пагроза,
Дзе слоў набор абы-якi,
Бо ў тэме верша толькi проза,
Хоць вершаваныя радкi.
Не рыфма вершы вызначае,
Цяпер, як i ў былыя днi,
Бо толькi лiрыка кранае
Душу да самай глыбiнi.
7.03.1998
2456 ВОЧЫ
Як хаце вокны – вочы для душы,
Дакладнае яе адлюстраванне,
У iх вуголле чорнае iлжы
Цi iскаркi гарачага кахання.
Або нянавiсць полымем пячэ,
Цi позiрк ад пяшчоты вельмi мiлы.
Адценняў колькi у вачах яшчэ!
Iх выраз абыякавы цi хцiвы,
Або халодны позiрк, нiбы лёд,
Цi моцна злосць яго апанавала,
Салодкiм здатны быць, як быццам мёд,
Цi гаркаты схавана ў iм нямала.
Калi людзей пазнаць стаiць мэта,
Каб вывад мець дакладны i прарочы,
Наперадзе цi радасць, цi бяда,
Уважлiва глядзець патрэбна ў вочы.
8.03.1998
2457 ЛЕПЕЙ
ПАМАЎЧАЦЬ
Як субяседнiк – нiбы пень дубовы,
З iм памяркоўна цяжка размаўляць,
Не разумее думкi ён i словы,
Замест размовы лепей памаўчаць.
Нiколi аргументаў не хапае,
Дарма не трэба сiлы вытрачаць,
На iх зусiм увагi не звяртае,
Таму заўжды прыемней памаўчаць.
Бо не давесцi нават аксiёмы,
Размовы лепш зусiм не пачынаць,
Калi пачаў – душа балiць ад стомы,
Каб настрой не псаваць, лепш памаўчаць.
Каб зберагчысь ад гневу i абразы,
I горкiя нягоды не пазнаць,
Размовы трэба пазбягаць адразу,
Каб радасць мець, лепш сцiпла памаўчыць.
9.03.1998
2458
САПРАЎДНАЯ ЛЮБОЎ
Калi любоў iдзе праз вушы,
А сэрцам ў любы час сляпы,
Яна падобна вабнай ружы:
Калючкi раняць, як сярпы.
Хаця прыгожыя пялёсткi,
Салодкi водару дурман,
Ў пяшчотных словах вельмi жорсткi
Магчыма захаваць падман.
Са слоў пляцецца гора сетка,
Ды верыць хочацца заўжды,
Яны б'юць ў сэрца надта метка,
А вынiк – поўны кош бяды.
Кахаюць сэрцам, не праз вушы,
А сэрцу не патрэбна слоў,
Рамонкi лепш прыгожай ружы,
Бо ў iх – сапраўдная любоў.
10.03.1998
2459 ПРЫКЛАД
Яшчэ маленькiя дзяўчаткi,
Яшчэ малыя хлапчукi.
Якiя будуць яны маткi?
Якiя будуць з iх бацькi?
Якое будзе выхаванне,
Так i складзецца iхнi лёс:
Ў сям'i пяшчотнае каханне,
Цi у разводзе мора слёз.
Мець трэба лепшыя узоры
Iм у паводзiнах бацькоў.
Каму звяртаць пасля дакоры,
Як не складзецца iх любоў?
Свяцiлiсь каб ў вачах iскрынкi,
I не прыйшла ў жыццё туга,
Даць трэба прыклад для дзяўчынкi,
I прыклад даць для хлапчука.
10.03.1998
2460 ЛЕПШ
САСТУПIЦЬ
Не трэба надта праўды дамагацца,
Бо толькi сэрца моцна забалiць,
Душа пачне занадта хвалявацца,
Каб мець спакой, прыемней саступiць.
Не трэба дамагацца сабе славы,
Няпростая мэта яе здабыць,
Ды на душы цяжар ляжыць нямалы,
Шлях славы лепш другому саступiць.
Высокай не патрэбна мець пасады,
Каб зла нiколi iншым не рабiць,
I не выконваць кепскiя загады,
Лепш iншым кiраўнiцтва саступiць.
Не дамагацца лепш зусiм нiчога,
Страчаць бязглузда сiлы ў барацьбе,
Лёс кожнага заўжды ва ўладзе Бога,
Ён ўсё аддасць належнае табе.
10.03.1998
2461
НАСТРОЕНИЕ
Зависит всё от настроенья,
Оно – как тонкая струна,
Меняет звук в одно мгновенье,
Иль радость, или грусть одна.
Быть радость вечною не может,
Ворвётся в душу вихрем грусть,
Как червь, она нещадно гложет,
Но и её короткий путь.
Ломается в душе погода,
Остудит минус, греет плюс,
Она изменчивей, чем мода,
Непостоянный её вкус.
Души прекрасное стремленье:
Быть положительной до дна,
Меняет знаки настроенье,
Как набежавшая волна.
13.03.1998
2462 ЦЯЖКI
ШЛЯХ
Як цяжкi i не вельмi зграбны шлях,
На кожны крок збiраць патрэбна сiлы,
I побач спадарожнiк – толькi страх,
Чамусьцi шлях нядобры i нямiлы.
Магчыма, ў iншых лёгкiя шляхi,
Здалёк цi збоку часам так здаецца,
У кожным лёсе досыць ёсць тугi,
Шлях не змянiць i нiкуды не дзецца.
Не трэба клiкаць роспач у душу,
Не гнуцца ад цяжару i маркоты,
Бо выйдзе з часам сцежка на шашу,
Але пакуль бясконцыя балоты.
Няхай цяпер не вельмi лёгкi шлях,
На кожны крок збiраць патрэбна сiлы,
Ды з часам будзе радасць у вачах,
I за спiной, як у анёла, крылы.
13.03.1998
2463 БЕЗ
АКУЛЯРАЎ
Цудоўна жыць, як бачыш свет праз акуляры,
Калi ружовае цi чорнае iх шкло,
Ў ружовым колеры ў нябёсы ўзносяць мары,
Цi толькi ў чорным, дзе мар нават не было.
А што рабiць, калi не трэба акуляраў,
Калi ад генаў ёсць занадта добры зрок?
Жыццё становiцца амаль пякельнай карай,
Бо мой узор не супадае з iм што крок.
Каб мець спакой, хачу к жыццю прыстасавацца,
Ды адчыняе ключ выключна свой замок,
Як добры зрок, калi зусiм не намагацца,
Няма ружовага святла, а толькi змрок.
Але ўсiм добра i спакой душэўны маюць,
А нада мной вiсiць ўвесь час бяды крыло,
Хачу мець погляд свой, ды ўпарта прымушаюць
Заўжды ў ружовае глядзець навокал шкло.
13.03.1998
2464
НЯШЧЫРАЕ СЯБРОЎСТВА
Пяшчаная зямля не родзiць зерне,
Хаця яе старанна разараць,
Яна, што кiнуў у яе, не верне,
Не трэба нават сiлы вытрачаць.
Благое дрэва даць не здатна плоду,
Як нават угнаiць i палiваць,
Яно ўвесь час прыносiць толькi шкоду,
Таму адразу лепш яго ссякаць.
Вады не дасць паганая крынiца,
Хаця яе упарта расчышчаць,
Нiколi ў ёй вада не заiскрыцца,
Яе выгодней жвiрам засыпаць.
Як раптам друг становiцца няшчыры,
Шляхетнасцi ў яго не адшукаць,
Сяброўства цiсне на душу, як гiры,
З няшчырым лепш зусiм не сябраваць.
14.03.1998
2465 ТАЙНАЯ
ЛЮБОВЬ
Есть у нас большая тайна,
Создала её весна,
Хотя встретились случайно,
Нам она судьбой дана.
По теченью тихо плыли,
Сил не отдали борьбе,
Незаметно полюбили,
Не противились судьбе.
Две любви теперь имею,
И хватает нежных слов,
Двух теперь всегда лелею,
Трудна тайная любовь.
Так судьба, наверно, хочет,
Коль любовь пришла в сердца,
Будем, хоть непросто очень,
Хранить тайну до конца.
14.03.1998
2466 РАЙ У
ДУШЫ
Не трэба мне нi пекла, анi раю,
I вечнага жыцця не трэба мне,
Я сам сабе цудоўны рай ствараю,
I ведаю: душу ён не мiне.
Навокал пекла будзе хай бясконца,
Магу сабе ствараць рай у душы,
Каб ззяла ў ёй заўсёды ярка сонца,
Не падаў дождж i не было iмжы.
Калi спаткае час не лепшы самы,
Ён здатны зачапiць душу за край,
На сонцы нават цьмяныя ёсць плямы,
Хай прыйдзе кропля пекла ў любы рай.
Як рай ў душы – аблашчыць асалода,
Салодкае жыццё ўвесь час, як мёд,
Як уварвацца пеклу ёсць нагода,
Душа сумуе цяжка ад нягод.
14.03.1998
2467 ЗИМНЯЯ
ПОГОДА
Власть над природой людям не дана,
Стремленье взять не принесло успеха,
Март на исходе, вроде бы весна,
Но вся земля покрыта толщей снега.
Заполонила душу грусть до дна,
Хотя хотелось радости и смеха.
За что такая платится цена,
Где эти чувства разделяет веха?
Не управляем мы своей душой,
Душа всегда изменчива, как мода,
Не может быть погоды в ней иной,
Она такая точно, как природа.
Хоть приняла весна уже свой старт,
Но ей, как и душе, мешает что-то,
В свои права вступить не может март,
Стоит упорно зимняя погода.
15.03.1998
2468
АДНОЛЬКАВЫ ВЫНIК
Сэрца вельмi моцна б'ецца
Ад благiх i добрых слоў,
Гора як спаткаць прыйдзецца
Цi сустрэнецца любоў.
Небяспечныя пагрозы
Або шчасця цэлы воз
Выклiкаюць хутка слёзы,
Мокнуць шчокi, мокне нос.
Моцным будзе хваляванне,
Калi радасць – без мяжы
Або горкае каханне
Выклiкае сум ў душы.
Ўсе аднолькавыя дзеi
З супярэчлiвых прычын,
Раздзялiць iх не умеем,
Вынiк у душы адзiн.
15.03.1998
2469 ШИПЫ
Пусть будет жизнь прекрасней майской розы,
Не избежать никак её шипов,
Уколы причиняют боль и слёзы,
Когда-нибудь кончается любовь.
Шла под ногами твёрдая дорога,
Любимый был надёжен, как скала,
Разбить чтоб счастье, надо ведь немного,
Пора изведать боль шипов пришла.
Теперь иду почти по бездорожью,
Осталась еле видная тропа,
Пронизаны слова бесстыдной ложью,
Шипы стремится щедро дать судьба.
Не нужно очень сильно восхищаться
Прекрасной розой, что в душе цветёт,
В одно мгновенье может оказаться,
Что роза в сердце острый шип воткнёт.
16.03.1998
2470 НЕ
СУНIМАЦЬ ДУШУ
Душа крыўды нават не даруе,
Хаця розум здатны дараваць,
Ад абразы бура ў ёй вiруе,
Невядома, як душу суняць.
Пакарыцца розуму не здольна,
Бо жадае незалежнай быць,
Ды не можа стаць бязмежна вольнай,
I таму бязлiтасна балiць.
Каб ў душы бясконца сонца ззяла,
Здзекаў каб не зведала душа,
Крыўда моцна каб не дакучала,
Ёй патрэбна ад пакут мяжа.
Зносiны заўжды даюць падставу
Цяжкi стрэс дарэмна атрымаць,
Не ў сваю не трэба лезцi справу,
Каб пасля душу не сунiмаць.
17.03.1998
2471 НА
РАЗДАРОЖЖЫ
Заблытана ўсё надта у жыццi,
У варыянтах цяжка разабрацца,
Адразу шлях да шчасця не знайсцi,
Прыходзiцца бясконца памыляцца.
Мэта упарта клiча ў шлях iсцi,
Здаецца, добра ўсё, няма маркоты,
Ды дрэнныя дарогi i пуцi
Заводзяць ў тупiкi або балоты.
Надзея запалае ў iншы раз,
Ў душы узнёсласць доўга не знiкае,
Хаця ляцiць стралой няўмольны час,
Ды шлях да шчасця, як раней, блукае.
Праз сiлу, ды настойлiва iду,
Здаецца, к шчасцю крок раблю апошнi,
Ды сустракаю на шляху бяду,
У роздуме стаю на раздарожжы.
17.03.1998
2472 НЕ
ДАРУЕ
Жорсткiх кпiнаў душа не даруе,
Гнеў магутны не ў змозе стрымаць,
Ад абразы i крыўды сумуе,
Вельмi цяжка душу суцяшаць.
Ад нягоды душа пакутуе,
Хаця шкода бязмежна яе,
Спачуванне як нават адчуе,
Заспакоiць сябе не дае.
Як душу ад маркот расхвалюе,
Аблягчэнне ёй даць здатны час,
Ён найлепей ўсiх лекаў ўратуе,
Хваляванне не скончыцца ўраз.
Душа радасць i шчасце спаткае,
Як яе песцiць словам заўжды,
Калi крыўда яе закранае,
Помнiць здзекi над ёй праз гады.
18.03.1998
2473 МРОI I
ЛЁСЫ
Хочацца заўсёды лепшай долi,
Ды яе няпроста здабываць,
Мроi не збягаюцца нiколi
З тым, што лёс у змозе дараваць.
Мроi вымагаюць больш заўсёды,
Ды як вельмi многага жадаць,
Прыйдзецца цярпець нямала шкоды,
Лёс не здатны iх ажыццяўляць.
Мроi здольны моцна псаваць лёсы,
Хоць яны – як зорачкi ўначы,
Ды ад мрой дарэмных толькi слёзы,
Сэрца пачынае боль пячы.
Каб не зведаць нешчаслiвай долi,
Пад аблокi лепей не ўзлятаць,
Без падставы для сябе нiколi
Зорачак ад лёсу не чакаць.
18.03.1998
2474 ЗОРАЧКI
Ў ВАЧАХ
Калi пражыць дзень цалкам удаецца,
Каб настрой свой зусiм не сапсаваць,
Ласкава ў небе сонейка смяецца,
Цудоўна зоркi ноччу зiхацяць.
I свежы вецер ветрыкам здаецца,
Мароз занадта шчокi не пячэ,
Дождж не сячэ, лагодна з хмаркi льецца,
Ды многа чаго добрага яшчэ.
I хочацца вiтаць усiх усмешкай,
Бо весялосцi – нiбы ад вiна,
Iдзеш шырокiм шляхам, а не сцежкай,
I на душы чароўная вясна.
Як зберагчы настрой свой удаецца,
Наперадзе ў жыццi – цудоўны шлях,
Тужыць душы ужо не давядзецца,
Бо сонейка i зорачкi ў вачах.
18.03.1998
2475
ПРЫГАЖУНI I ПАПЯЛУШКI
Шмат прыгажунь, к iм прыкiпаюць вочы,
I папялушак шмат сярод жанчын,
А кожны мець прыгожую ахвочы,
Не хоча непрыгожых нi адзiн.
Ды не даецца разам ўсё у рукi,
I добрая душа, i прыгажосць,
Без дабрынi чакаюць толькi мукi,
Ад iх любоў змяняецца на злосць.
Каб ад турбот не вельмi хвалявацца,
I мець заўсёды шчасце i спакой,
Лепш не цудоўным тварам любавацца,
А чулаю i добраю душой.
Хоць к прыгажуням вочы прыкiпаюць,
Ды з iмi каб пасля не гараваць,
Няхай прыгожых iншыя шукаюць,
Прыемней папялушак выбiраць.
19.03.1998
2476
ЧЫСЦЮТКАЯ ДУША
Праходзiць дождж, з асфальту бруд змывае,
Чысцюткаю становiцца шаша,
Сляза душу таксама ачышчае,
Каб зноў цнатлiвасць набыла душа.
Але не кожны дзень дождж палiвае,
I слёзы не збягаюць кожны дзень,
Таму асфальт зноў пыл i бруд збiрае,
I на душу грахоў лягае цень.
Каб на шашы мець чысцiню заўсёды,
I на душу грахоў зусiм не браць,
Рабiць не трэба iншым жорсткай шкоды,
Шашу своечасова прыбiраць.
Чакаць не трэба казачнага цуду,
Хаця ў залеву – чыстая шаша,
Не трэба дапускаць нiколi бруду,
Застанецца чысцюткаю душа.
19.03.1998
2477
ОРИГИНАЛЬНАЯ СТРАНА
Имею свой неординарный взгляд
На вещи, на события, на чувства,
Такому свойству сам не очень рад,
Не любят люди этого искусства.
Хоть выступаю часто, как пророк,
Принять никто не хочет предсказанье,
Я получал уже не раз урок,
От взглядов вдаль лишь горькое страданье.
Оригинальность вовсе не нужна,
Быть может, лучше отойти в сторонку?
У нас оригинальная страна,
Стригут всех только под одну гребёнку.
Не надо очень яркие цвета,
Хотят всё видеть только одноцветным,
Так было, есть, впредь будет навсегда,
Всё серым быть должно и незаметным.
20.03.1998
2478 ТОСКА
Коль необъяснимая тоска
Разрывать начнёт на части душу,
Метроном беснуется в висках,
Сердце вырывается наружу.
Спрутом мышцы сковывает страх,
Голову от напряженья кружит,
Отдалённый звон гудит в ушах,
Даже если силой будешь дюжий.
Чем в душе тревогу заглушить,
Чтобы она больше не болела?
Выпить лучше или закурить,
Чтоб тоска не угнетала тело?
Чувства нарождаются в душе,
Но на тело действуют мгновенно,
В душу коль тоска пришла уже,
В сердце боль ворвётся непременно.
20.03.1998
2479 ЯК
ЗБЕРАГЧЫ?
Шчасце вельмi сцiпла стукае у дзверы,
Кволае бясконца, бачнае амаль,
У няшчасця надта буйныя памеры,
I нахабна лезе ў дом яно, на жаль.
Лёс дае заўсёды шчасця вельмi мала,
Непаметна нават, цi наогул ёсць,
Калi ёсць, то дзесьцi ў нетрах заблукала,
А няшчасце побач, нежаданы госць.
Можа заблудзiла шчасце ў полi, ў лесе,
Хочацца, прыйшло каб, а яго няма,
Гасцяваць няшчасце безупынна лезе,
Баранiцца нават ад яго дарма.
Шчасце зрэдку бачна, яно – толькi мроя,
Але часам ззяе зорачкай ўначы,
Ветлiвае вельмi, сцiплае такое.
Як яго бясконца можна зберагчы?
22.03.1998
2480
УСЕНАРОДНАЯ БЯДА
Здаецца, або дурань, або п'яны,
Ад макавай саломкi забыццё,
З'явiлiсь у грамадстве наркаманы,
Iх вызначыны шлях – у небыццё.
У родных i каханых – толькi слёзы,
I сэрца пачынае боль пячы,
Ламаюцца, як лёд вясновы, лёсы,
Iх болей немагчыма зберагчы.
Свайго жыцця нi кропелькi не шкода,
З атрутай шпрыц – адзiная мэта,
Гульня са смерцю – велiчная мода,
Фактычна – ўсенародная бяда.
Здаецца, што бяскрыўдная забава,
Але псуецца генетычны код.
Чарнобыля было яшчэ нам мала,
Чакае што наперадзе народ?
22.03.1998
2481 КАК
ВОЗМОЖНО?
Разве может быть лирикой это,
Хоть написано в виде стиха?
Оскорбляется званье поэта,
Несусветная ведь чепуха.
Но зато к власти близкая каста,
Где гнездо себе свил стихоплёт,
Хоть печатает сборники часто,
Но стихи не читает народ.
Получают почётные званья,
По торжественным дням – ордена,
Но от чтенья стихов – лишь страданья.
Кому книга такая нужна?
Книгу в руки беру осторожно,
К ерунде стихотворной привык.
Как такое печатать возможно?
Не прочесть, поломаешь язык.
23.03.1998
2482 МОВА
ПАЭТА
Паэта мова чыстай быць павiнна,
Нiбы вада у горным ручаi,
Без ўкрапiнаў, як для фарфоры глiна,
Або разора свежая зямлi.
Коснаязыкасць – як ў гародзе зелле,
Як у крынiцы чыстай каламуць,
Або – нiбы без музыкi вяселле,
Каб прачытаць, язык патрэбна гнуць.
Калi у вершах з каламуццю мова,
А ў чытача ёсць добры густ i зрок,
З паэтам не адбудзецца размова,
Чытач адсуне кнiгу вершаў ўбок.
Як мова, нiбы дыямент, iскрыцца,
Чытач не кiне вабны верш чытаць,
Паэзiя – цудоўная крынiца,
Глыток вады у спёку здатна даць.
23.03.1998
2483 ХЦIВЫ
ПОЗIРК
Змяняюць стан няўмольныя гады,
Мо толькi крок застаўся да магiлы,
Ды, як раней, душою малады,
I позiрк, як у маладосцi, хцiвы.
Калi няма натхнення ад красы,
Гады ў душы жаданне здатны сцерцi,
Наблiзiлiсь апошнiя часы,
Крок застаецца сапраўды да смерцi.
Расчаравання зведаць не прыйшлось,
Як прысак на вятры, душа не тлела,
Цудоўна, як квiтнее маладосць,
Хаця на выгляд i старое цела.
Прыемна хцiва пазiраць заўжды,
Чароўнае казаць жанчыне слова,
Каб шчасцем напаўнялiся гады,
Каханне трэба мець абавязкова.
24.03.1998
2484 ЗРЭБНАЕ
АДЗЕННЕ
Прастора падуладна ёй i час,
Ляцiць яна ў стагоддзi за iмгненне,
I зоркi здатна дасягнуць ураз,
Для думкi словы – зрэбнае адзенне.
У космас думкi здатны залятаць,
I апускацца ў глыбiню марскую,
У словы iх не трэба адзяваць,
Без слова думку вельмi добра чую.
Бо думкi i складаней, i глыбей,
А слоў адлюстраваць iх не хапае,
Яны бягуць у сто разоў хутчэй,
Чым слова з языка майго злятае.
Нiколi не патрэбна думцы слоў,
Яны для думак – толькi афармленне,
Бо словы трэба толькi для размоў,
Для думак словы – зрэбнае адзенне.
24.03.1998
2485 МОЦНАЕ
СЯБРОЎСТВА
Няма да ворагаў даверу,
Давер iснуе для сяброў.
Але чаму ўвесь час не ў меру
Сябры падводзяць зноў i зноў?
Ды вораг годнасць сваю мае,
Бо ён з табою – праз мяжу,
Сваiх сакрэтаў не хавае,
Каб напаскудзiць у душу.
Сяброўства моцным не бывае,
Жалеза здатна з'есцi ржа,
Боль толькi ў сэрцы пакiдае,
Бо каразiруе душа.
А можа ёсць сябры на свеце,
Ды толькi доля не звяла?
Душою чыстыя, як дзецi,
Сяброўства з iмi – як скала.
25.03.1998
2486
АДНАЎЛЯЕЦЦА ЖЫЦЦЁ
Ручай вясновы што спявае,
I шэпчуцца аб чым вятры?
Што снег занадта хутка тае,
Бо грэе сонейка ўгары.
Зямля убор зiмы скiдае,
Пара жаданая прыйшла,
Галлё пупышкi раскрывае,
Прабiлась першая трава.
I кветкi раннiя усюды,
Як ў небе зорачкi, гараць,
Вясна-мастачка робiць цуды,
Жыццё ёй ў сiлах аднаўляць.
Ўступiла у правы прадвесне,
Зiма сыходзiць ў небыццё,
Навокал ўсё спявае песнi,
Бо аднаўляецца жыццё.
25.03.1998
2487 ХОЧАЦЦА
ДАЙСЦI
Сцежка нечакана заблукала,
Мроiлась, што выйдзе на бальшак,
Сэрца яшчэ рану атрымала,
I надзею страцiла душа.
Заблудзiла сцежка ў чорным лесе,
Тут калiсьцi бушаваў пажар,
Ўвышынi блакiт у паднябессi,
Па бакам балоты i гушчар.
Цяжка шлях знаходзiць, трэба сiлы,
Ды слядоў людскiх не разглядзець,
Хочацца прыдбаць, нарэшце, крылы,
Каб ў блакiт высокi паляцець.
Вобмацкам iду, збiваю ногi,
З часам мо знайду жаданы шлях?
Хочацца дайсцi да перамогi,
Выйсця не знаходзiцца нiяк.
26.03.1998
2488 ЛЁС
УСМIХАЕЦЦА
Час iмгненна iдзе, ужо сталi дарослымi,
Як ў дзяцiнстве, пачуццi вясной не стрымаць,
Усмiхаецца лёс шчыра
раннiмi вёснамi,
Час прыйшоў, каб каханых сабе выбiраць.
Абыякавасць прэч, шчасця хочацца светлага,
Бо каханне ў жыццi – той адзiны маяк,
Якi здатны знайсцi сярод iншых адметнага,
Без яго не спаткаецца шчасця нiяк.
Ды лёс надта сляпы, выбiрае з памылкамi,
Нiбы знiчку, каханне запалiць ўраз,
Шчасце мець каб заўжды, а не толькi урыўкамi,
Забяспечыць не здольны дадатны адказ.
Без адказу няхай, ды каханне чаканае,
Хоць шмат горычы, болю, няпрошаных слёз,
Ды заўсёды яно сэрцу вельмi жаданае,
Бо ласкава ўсмiхаецца вёснамi лёс.
26.03.1998
2489 ЛЮБЛЮ
ЛIРЫКУ
Хто болей любiць лес, хто поле,
Хто рэчкi цiхую ваду,
Хто кажа, што ў жыццi нiколi
Нi ў лес, нi ў поле не пайду.
Каму больш яблык да спадобы,
А хто да грушы мае смак,
Залежаць густы ад асобы,
Хто ружу любiць, а хто мак.
Да прозы нехта схiльнасць мае,
Хто любiць белыя вершы,
А хто паэзiю спявае,
Каб мець прыемнасць для душы.
Хоць розных вершаў ёсць нямала,
Люблю паэзiю чытаць,
Такую, каб душа спявала,
Што можна лiрыкай назваць.
26.03.1998
2490 ЯК
ДАЙСЦI?
Ад пошукаў напрамку – стома,
Шляхi ёсць розныя ў жыццi,
Але заўсёды невядома,
Дзе страцiць можна, дзе знайсцi.
Сустрэць магчыма перамогу,
Цi паражэння чорны цень,
Шукаеш добрую дарогу,
За днём мiнае хуткi дзень.
Цi сцежкай крочыш, цi прасёлкам,
Выходзiш часам на шашу,
Але не вызначыць шлях толкам,
Нiшто не радуе душу.
Якiм да шчасця крочыць шляхам?
Не страцiць хочацца – знайсцi,
Iдзеш ў напрамак новы з страхам.
Як да сваёй мэты дайсцi?
26.03.1998
2491 ТОГА
Не трэба ўпарта убiрацца ў тогу,
Бо не набудзеш iснасць мудраца,
Хоць кожны дзень аб тым малiцца Богу,
Ды будзеш толькi дурнем да канца.
Разумны здатны у адно iмгненне
Усе пытаннi хутка вырашаць,
Не гледзячы на зрэбнае адзенне,
Таму, што ў тозе, можа падказаць.
Але не трэба лепш даваць парады,
Бо дурню нават цяжка зразумець,
Ўсё роўна за свой розум будзеш кляты,
Душою толькi прыйдзецца хварэць.
Не дапаможа розум набыць тога,
Ды дурань на пасадзе не адзiн,
Хаця амаль не ведае нiчога,
Але займае пост i мае чын.
27.03.1998
2492
КОРОЛЕВА
Хоть без неё на свете не прожить,
Ведёт себя – как будто королева.
Не лучше ли обиду ей простить,
Чтобы напрасно сердце не болело?
Хоть боль в душе, но всё ещё терплю,
Не подаю, что горечь гложет, вида,
Её о милосердии молю,
Но за обидой следует обида.
Покоя только для себя хочу,
Любовь, как хворост, чтоб не прогорела,
Уж, как стена, безропотно молчу,
Но замолчать не может королева.
Что сделаешь – окажется не так,
Уж надоели горькие обиды,
Устал от долгих яростных атак,
Прощать не буду, чтобы были квиты.
27.03.1998
2493
ПОДЛОСТЬ
За всё прощаю, но за подлость – нет,
Хоть малая она или большая,
В душе пройдёт неизгладимый след,
Душа моя ранимая такая.
Хоть промолчать дают всегда совет,
Жестокость в душу исподволь приходит,
За фарисейство следует ответ,
Душа иначе места не находит.
Сполна за подлость нужно заплатить
И больше подлеца совсем не видеть,
С таким уж лучше дружбу не водить,
Не смог чтоб снова подлостью обидеть.
Узнать ведь трудно, нет таких примет,
Что рядом беспардонно подлость ходит,
За всё прощаю, но за подлость – нет,
Боль от неё так медленно проходит.
27.03.1998
2494
НЕУГАСИМАЯ ЛЮБОВЬ
Неугасимая любовь
В моей душе давно пылает,
Уже сгорело много дров,
Костёр любви не прогорает.
Не погасить его ветрам,
Ему и буря – не помеха,
Костёр даёт любовь сердцам,
Он – главный козырь для успеха.
Когда горит костёр любви,
Любовь минувшею не станет,
Иначе, хоть её зови,
Любовь умрёт или завянет.
Горит костёр и греет кровь,
Бушует пламя, не стихает,
Неугасимая любовь
В моей душе ещё пылает.
27.03.1998
2495 НЯРОЎНА
ДЗЕЛIЦЬ
Для аднаго няшчасце – норма,
Другому шчасце – i штодня,
Перад адным заўседы прорва,
Другому – толькi вышыня.
Шлях аднаму – як луг шырокi,
Другому – сцежачкi няма,
Навобмацку ён робiць крокi,
Але што крок вакол дрыгва.
Адзiн усмешку мае зранку,
Другi пахмурны ад нягод,
Хто жонку мае i каханку,
А хто – абразлiвы развод.
Навошта кепскiя ёсць долi?
А кожны шчасце мець бы мог!
Але не будзе так нiколi.
Чаму няроўна дзелiць Бог?
28.03.1998
2496 ВСЕГДА
ПО ДУШЕ
Как белый снег, цвет у неё весной,
Кора красива, ветви кроны длинны,
Их украшает дивный лист резной,
Но слишком горьки грозди у рябины.
Колючие, невзрачные кусты,
Но ягоды – прекрасные рубины,
Им занимать не нужно красоты,
И аромат, и вкус есть у малины.
Мечта, как птица, в облаках парит,
Любуется цветущими садами,
Хотя взгляд привлекает внешний вид,
Всегда ведь славно дерево плодами.
Возможно, некрасивая жена,
Но, может быть, сосем не там смотрели,
Для мужа по душе всегда она
Красивая в супружеской постели.
28.03.1998
2497 МЕСЦА
НА ЗЯМЛI
Цi ёсць такое месца на Зямлi,
Каб сэрца, як паходня, моцна грэла?
Абавязкова ёсць яно, калi
Юнацкае каханне там саспела.
Яго нiяк нiколi не забыць,
Ўсплываюць успамiны без замiнкi,
Прыемна месца на Зямлi любiць,
Куды вядуць юнацкiя сцяжынкi.
Бо самае прыгожае – яно,
Хаця iначай ўсё на самай справе,
Бяжыць многасерыйнае кiно,
Усё жыццё сеанс iдзе ў уяве.
Няма цудоўней месца на Зямлi,
Калi шукаць – пустое спадзяванне,
Лепш, дзе гады юнацкiя прайшлi
I дзе саспела першае каханне.
29.03.1998
2498 НАШУ Ў
ДУШЫ
Пакуль яшчэ пачуццi ёсць ў душы,
Пакуль яшчэ хвалююць успамiны,
Пiшу бясконца сцiплыя вершы,
I буду iх складаць да дамавiны.
Нi рыфмы i нi рытму не прашу,
Для iх заўжды адкрытая дарога,
Яны прыходзяць самi мне ў душу,
Пiшу, але не друкаваў нiчога.
Лепш значна сотню вершаў напiсаць,
Бо творчасць мне распасцiрае крылы,
Цяжэй, хаця адзiн, надрукаваць,
Не хочацца страчаць дарэмна сiлы.
Iдуць, як цягнiкi, радкi ў душу,
Занадта многа крочыць iх, без меры,
Ашчадна верш ў сваёй душы нашу,
Час прыйдзе – выкладаю на паперы.
29.03.1998
2499 ЛЮБОЎ
ДА ПАЭЗII
Калi каротка можаш, то скажы,
На доўгае чытач прыйдзе рахманы,
Чытаць мiлей кароткiя вершы,
Чым тоўстыя працяглыя раманы.
Як ёсць пра што, то карацей пiшы,
Чытач каб не страчаў багата часу,
Усё, што набалела на душы,
Адной страфой ў вершах скажы адразу.
Як надта доўгi твор – хоць горка плач,
Навошта аўтар тэкст цягнуць ахвочы?
Страчае стрыжань спакваля чытач,
Ды толькi забаляць дарэмна вочы.
Хоць верш малы, ды думак шырыня,
Малыя вершы – як шэдэўры моды,
Iх сотню можна прачытаць штодня,
Мець радасць ад паэзii заўсёды.
29.03.1998
2500 ПУШКИНУ
Пусть любят девушек поэты,
Толкают, нежных, на грехи,
Зачем же выдавать секреты,
Коль пишут о любви стихи?
Когда мужчины сердцееды,
Взаимность могут получать,
Хоть были громкие победы,
О них галантней помолчать.
Нельзя вещать о чувствах свету,
В стихах секрет публиковать,
Отдаться лучше не поэту,
Чтоб горьких слёз не проливать.
Настало чудное мгновенье,
И Анна Керн пошла на грех,
Но нужно тонкое уменье
Не поднимать любовь на смех.
29.03.1998