А.Балуценка
2601 ДА
РАНКУ
Вечарэла. Птушкi ў гнёзлы
селi,
Толькi плёскат чуўся ад ракi,
Вецер гойдаў дрэвы, як арэлi,
Вогнiшча палiлi рыбакi.
Месяц на зямлю глядзеў двухрогi,
Зоркi паглядалi з чарнаты,
Але бачыць нас не мелi змогi,
Бо пад дрэвам былi я i ты.
Хвалявала першае спатканне,
I пяшчотных не хапала слоў,
Але нас не мучыла пытанне,
Ёсць цi не ўзаемная любоў.
Нечакана дачакалiсь ранку,
Бо iмгненна з любай час
бяжыць,
На свiтаннi слухаем заранку,
Ветрык лiсце дрэва варушыць.
9.05.1998
2602
ШТРАФНАЯ РОТА
Такая на вайне работа,
Што плацяць смерцю за яе,
Ў атаку паднялася рота,
Заб'юць чужыя цi свае.
Наперадзе фашыст пракляты,
Таму смяротны кожны крок,
А ззаду нас загаратрады
Руку паклалi на курок.
Штурмуе матухна-пяхота,
Ды клiча не чырвоны сцяг,
Iдзе у бой штрафная рота,
Смерць нагарода цi гулаг.
Прад ворагам не гнулi спiну,
Ды не маглi цярпець маны,
Таму змагалiсь за Айчыну
Як штрафнiкi яе сыны.
11.05.1998
2603
ЗБЕРАГАЦЬ АГОНЬ
Раней вогнiшча зырка гарэла,
Спакваля нават прысак ачах,
Бо каханне, як сонейка, грэла,
Цяпер сцюжа, як ў лютым, ў
вачах.
Так з каханнем здараецца часам,
Спадзяванне было – на жыццё,
Шчасце ззаду, што зведалi
разам,
Напаўняе душу забыццё.
З вуснаў мёду багата папiта,
Струменiлась пяшчота з вачэй,
Шчасце ў думках яшчэ не забыта,
Ды жадаю забыцца хутчэй.
Камень здатны праз час руйнавацца,
Вельмi цяжка аддана кахаць,
Без турбот можна ўраз закахацца.
Як агонь ўсё жыццё зберагаць?
11.05.1998
2604 ДАБРЫНЯ
Ў СЭРЦАХ
Скорапсавальныя прадукты,
Як iх магчыма зберагчы?
Не агароднiна, не фрукты,
Каханню як дапамагчы?
Стае каханне з часам кволым,
Знiкае радасць у душы,
Хоць пазайздросцiць след
умовам:
Няма бактэрый i паршы.
Для шчасця трэба намаганне,
Што жонка зробiць, а што муж,
Каб свежым засталось каханне,
Нiбы бутоны росных руж.
Не стала каб былым каханне,
I збераглась ў iм вышыня,
Адно iснуе вымаганне:
Патрэбна ў сэрцах дабрыня.
11.05.1998
2605 БЯДА
Я задаваў дарэмныя пытаннi,
Аматараў паэзii шукаў,
I нiбы ёсць яны, але, як
зданi,
У рукi кнiг амаль нiхто не
браў.
Iдуць на рынак, ў магазiн, ў аптэку,
У кожнага заўсёды безлiч
спраў,
Ды не iдзе нiхто ў бiблiятэку,
Нiхто паэтаў родных не чытаў.
Тамы па дваццаць год стаяць, я першы
Даволi зацiкаўлены чытач,
Паэты пiшуць вершыкi i Вершы,
Ды не жадаюць людзi iх чытаць.
Старонкi асцярожна разрываю,
I сэрца боль сцiскае ад бяды,
Дай Бог, каб памылiўся,
адчуваю,
Што страцiм беларускасць
назаўжды.
11.05.1998
2606 УТЁС И
ВОЛНА
Берег ждал прекрасную волну,
Нежностью она своей ласкала,
Вспоминал седую старину,
Неприступны были его скалы.
Крепкий, словно сталь, стоял утёс,
Нежных волн хотел изведать чары,
Время шло, образовался плёс,
Камень не выдерживал удары.
Был утёс красив, могуч, высок,
Но в волну прекрасную влюбился,
И лежал на берегу песок,
Воле волн безвольно покорился.
Берег стал доступен без борьбы,
Волны на него катили воду,
Не желал утёс иной судьбы,
За любовь отдал свою свободу.
12.05.1998
2607 ПАЛАЕ
СЭРЦА
Як здатна сэрца запалаць
Лягчэй, чым падпалiць
бяросту,
Прыйшла ў жыццi пара кахаць,
Яно непадуладна ўзросту.
Яшчэ малы або стары,
Душою хочацца сагрэцца,
Закруцяць моцныя вiры,
I нiкуды ад iх не дзецца.
Ў iх сiла моцная заўжды
Ўсё не сваiм шляху змятае,
Ды вiр – прытулак для бяды,
З яго не кожны выплывае.
Але каханне не суняць,
Яго няспынная навала,
Як сэрца здатна запалаць,
Каханне шчасця дасць нямала.
12.05.1998
2608
САПРАЎДНЫ ПАЭТ
Чытаючы
Сяргея
Грахоўскага
Iду па паэтычным лесе
I знемагаю ад журбы,
Бо не гляджу у паднябессе,
А ў верасы, дзе ёсць грыбы.
Баравiкi заўжды шукаю,
Ды намагаюся дарма,
Надзею палкую страчаю,
Бо iх амаль зусiм няма.
Ваш лес, нарэшце, мне сустрэўся,
Але зусiм ён не такi,
Там сапраўды душой сагрэўся,
Наўкол адны баравiкi.
У Вас цудоўны бор сасновы,
I праз яго ўвесь бачны свет,
Хоць лёс Ваш цяжкi i суровы,
Грыбоў ў iм шмат, бо Вы – Паэт.
12.05.1998
2609 СОНЕЧНЫ
ЗАЙЧЫК
Каб ты была маёй вясной
Хачу, мо шчасце нас спаткае?
А ты няшчадна круцiш мной,
I зайчык сонечны знiкае.
Не асвятляе любы твар,
Тваёй усмешкi я не бачу,
Цярплю чарговы зноў удар,
Ды спадзяваюсь на удачу.
Калiсьцi зайчык зазiрне,
I ты люстэрка не павернеш,
Павернеш, то запал мiне,
I прагi больш былой не
вернеш.
Каб ты была маёй, хачу,
Другой такой я не спаткаю,
Пакуль настойлiва маўчу.
Мо шчасце з часам атрымаю?
12.05.1998
2610 ЗОРКI
Яркае сонца, аж чорным стаў
цень,
Ды не адно яно свецiць,
Сцiплыя зоркi не бачныя
ўдзень,
Шмат iх ў далёкiм сусвеце.
Ды трэба цемра працяглых начэй,
Каб iх пабачылi вочы,
Зоркi магутней i значна
ярчэй,
Але кароткiя ночы.
Зоркi не бачныя, ды да пары,
Лёс калi стрэнецца чорны,
Любыя зоркi заззяюць ўгары,
Каб адшукаўся шлях зорны.
Сонца кахання ўсяго даражэй,
Нават няма i гаворкi,
Але як сонца садзiцца нiжэй,
Ў небе з'яўляюцца зоркi.
12.05.1998
2611 ДУШЭЎНЫ
БОЛЬ
Таму пiшу аб шчасцi вершаў
мала,
Бо радасцi амаль што не
знайсцi,
У многiх яно зрэдку начавала,
Другiя з iм не бачылiсь ў
жыццi.
А бачылiсь калiсьцi, то
забылi,
Мо ў зорны час, вяселле як гуло,
Ды шчасце назаўжды пасля згубiлi,
Зусiм яго, як быццам, не
было.
I нават адрас шчасця невядомы,
Каб ў госцi да яго калi
пайсцi,
Душа паўнютка толькi горкай
стомы,
Шукаць яго дарэмна, не знайсцi.
I кожны крыж жыцця нясе свой цiха,
Ды слухае збалелую душу,
Ў ёй досыць месца знойдзецца для лiха,
Таму я пра душэўны боль пiшу.
13.05.1998
2612 УРОК
ЗЛА
Маёй душы прыносiць смутак
шкода,
Прыемней ў сто разоў дабро рабiць,
Дапамагчы камусьцi ёсць
нагода
Цi ў спёку дрэўца кволае
палiць.
Цi птушанятка у гняздо
пакласцi,
Каб вырасла i стала на крыло,
Ды часта людзi любяць шчасце
красцi:
Замест дабра рабiць бясконца
зло.
Хто дрэўца пасадзiў, а хто –
зламае,
Цi шыбкi у пад'ездах разаб'е,
Дабро рабiць не кожны
пажадае,
Бо зло ў душы, як звыклае, жыве.
Маю душу ад зла пячэ пакута,
Але зло сустракаецца што крок,
Добро – лякарства, зло – горш чым атрута,
Жыццё дае бясконцы зла урок.
13.05.1998
2613 ЖЫВЕ Ў
СЭРЦЫ
Падвойнае жаночае жыццё,
Нязгаснае юнацкае каханне
Не здатна адысцi у небыццё,
Ды на яго няма больш спадзявання.
Няўпэўнены, нявызначаны шлях,
На iм бясконца п'ю тугу i
горыч,
З адным у марах i дзiвосных
снах,
Другi наяве вымушана поруч.
Хоць вабны жораў i блакiт
нябёс,
Цнатлiвага кахання клiчуць
чары,
Але вядзе не тою сцежкай лёс,
Ў руках сiнiца, ў небе толькi
хмары.
Ды трэба цяжкай сцежкаю iсцi,
На шлях страчаць iмпэт душы i
сiлы,
Раздвоеная доля у жыццi,
Калi жыве бясконца ў сэрцы
мiлы.
13.05.1998
2614 ПЛАТА
За сладость будут горечью платить,
Злом за добро всегда получишь плату,
И за любовь не смогут полюбить,
Врагом стать можно другу или брату.
Коль сделать очень хочется добро,
Не нужно за старанье даже злата,
Тем паче, не прельщает серебро,
Но хамством будет сделана
расплата.
Нет смысла обижаться на людей,
Что часто их душа быть хочет злою,
Не даст злу разгуляться лиходей,
Но жертвы будут с доброю душою.
Злом вместо денег можно им платить,
Хотя за доброту его не надо.
Не стоит очень преданно любить,
Ведь за любовь презреньем будет плата.
13.05.1998
2615 ПЕРВОЕ
ЦВЕТЕНИЕ
Сад закипел, и началась весна,
Деревья, словно паруса, белели,
Светила круглолицая луна,
И соловьи о счастье песни пели.
Волнует сердце первая любовь,
Она полна щедрот и изобилья,
И сердце ожидает встречи вновь,
Незримо вырастают счастья крылья.
Но отцветут весенние сады,
Цветенье станет сказкой нереальной,
Подарит осень чудные плоды
Любви уже последней и прощальной.
Нет счастья от осенних холодов,
Ведь до зимы – всего одно мгновенье,
Прекрасна, как весна, всегда любовь,
Когда идёт в ней первое цветенье.
14.05.1998
2616 ВОСЬ
ШЧАСЦЯ
Каханне i зямная вось,
Вачамi iх зусiм не бачна,
Але, каму кахаць прыйшлось
Пацвердзяць, што каханне значна.
Яно – галоўнае ў жыццi,
Бо з iм ажыццявiцца мара,
Бо шчасця лепей не знайсцi,
Яно – як вось зямнога шара.
Усе жадаюць мець яго,
Каханне – дапамога справе,
Яно найдаражэй ўсяго
Ў сапраўднасцi, а не ў уяве.
Як толькi хораша жылось,
Каханню трэба быць удзячным,
Заўжды каханне – шчасця вось,
Здаецца хоць зусiм нябачным.
14.05.1998
2617 ЖЫЦЦЁВЫ
МАРАФОН
Што-небудзь ды няскончаным пакiнеш,
Вершы складаў або зямлю араў,
Далёка або не жыццёвы фiнiш,
Не ўдасца да канца зрабiць
ўсiх спраў.
Празмерна не патрэбна намагацца,
Той знемагае, хто хутчэй бяжыць,
Лепш з радасцю прывабнай сустракацца,
Каб безтурботна i шчаслiва
жыць.
Ўсё роўна не забраць дабра з
сабою,
Жыццё раптоўна скончыцца ураз,
Таксама будзе сонца над зямлёю,
Iмчацца будзе хуткабежны час.
Жыццё людзей праносiцца
iмгненна,
Але ёсць мудры у жыцця закон:
Спрынт высмакча ўсе сiлы
неадменна,
Павольна лепей бегчы марафон.
14.05.1998
2618 УСПЕХ И
ДРУЗЬЯ
Чудесно, когда в жизни есть успех,
Ведь горести тогда промчатся мимо,
И сразу, на глазах почти у всех,
Становишься серьёзным и значимым.
Здороваются все издалека,
И услужить всегда во всём готовы,
Ты в их глазах – та сильная рука,
Что может гнуть железные подковы.
Но коль успеха не было и нет,
Тебя никто совсем не замечает,
И на тебе на клин не сходит свет,
От счастья тебя встретить не сгорают.
Но нужно ли иметь таких друзей,
Что ищут только выгоду от друга?
Приятней их забыть, и поскорей,
Не в радость их признанье и услуга.
14.05.1998
2619 ПАДАЧКА
Даюць падачку, ды нiколi
Не трэба браць такой маны,
Яна пазбавiць здатна волi
I закаваць у кайданы.
Здаецца вабным падарунак,
Нiбы пярсцёнак залаты,
Ён – як iудзiн пацалунак,
Бо ў iм схавана шмат бяды.
Даюць ў падачках небагата,
Ды досыць ў кожнай ёсць пагроз,
Вялiкай вельмi будзе страта,
Бо папсавацца можа лёс.
Душа сцiскаецца ад болю,
Калi накiнуць ланцугi,
Не трэба вiнавацiць долю,
Сам кожны выбраў лёс такi.
15.05.1998
2620
ДВАДЦАТЬ ПЕРВАЯ СТРАНИЦА
Улетел листок календаря,
Улетело всё их разноцветье,
Новое столетие даря,
Третье подошло тысячелетье.
Быстро прошлым стал текущий век,
Уступая место аксиоме:
Жить не может каждый человек
На таком великом переломе.
Годы шли различные подряд,
Утекали невзначай в былое,
Изменял год новый много дат,
Но тысячелетье – лишь второе.
Долог был тысячелетний путь,
Сединой веков успел покрыться,
Но ведь старше мир не стал ничуть,
Ждёт лишь двадцать первая страница.
15.05.1998
2621 ВУЛIЦА ЮНАЦТВА
На ёй асфальту не было нiколi,
А сцежачкi з бакоў ад босых
ног,
I спарышы, як на дарозе ў полi,
Дыван зялёны утвараў мурог.
На ёй заўсёды пасвiлiся гусi,
Ды шмат слядоў рабiлi капыты,
I вулiца была ў бясконцым
русе,
Абапал хат раскiнулiсь сады.
Вясной вада збягала ў каляiны,
Улетку сцежкi дзве i мурагi,
Увосень гразь была, як быццам з глiны,
Сумёты ўзiмку ставiлi снягi.
Асфальт даўно заўсёды пад
нагамi,
Але на iм сумую часам я,
Ва ўяве – з яблынёвымi
снягамi
Юнацтва вулiца цудоўная мая.
16.05.1998
2622 НЕЖНАЯ
РУКА
Каждая надеется на счастье,
Когда нежно за руку ведут,
Хочется, чтоб не было ненастья
И домашний радовал уют.
Быстро пробежало счастье мимо,
Согревая сердце лишь вчера.
Почему оно неудержимо,
Хотя с ним прощаться не пора?
Вместо чудотворных ожиданий
В душу бурей ворвалась беда,
Что грядёт пора таких страданий,
Не могла подумать никогда.
Но пришлось изведать боль и муку,
Душу мне она терзает вновь,
Когда нежно держатся за руку,
Это ещё, видно, не любовь.
17.05.1998
2623 РАДОСТЬ
ВСТРЕЧИ
Мише
Всю жизнь прошли мы вместе, как в бою,
Нам не страшны мороз и злая
вьюга,
Всегда благодарю судьбу свою,
Что мне она дала такого друга.
Сначала Керчь, потом прекрасный Львов,
Где наши семьи шли по жизни рядом,
Сказали мы друг другу много слов,
Теплей которых для души не
надо.
Хотя судьба и разбросала нас,
Но наша дружба – не воспоминанье,
Её порыв, как прежде, не угас,
Ведь нас не разделило расстоянье.
Тебе за всё признателен
вполне,
А это – дружбы крепкая порука,
Всегда приходит радость в душу мне,
Когда встречаю дорогого друга.
18.05.1998
2624 ДАЛЁКА
ДА СНЯГОЎ
Вясна прабегла, як у сне,
Стралою прамiльгнула лета,
Ды восень паказала мне,
Што песня цалкам не дапета.
Зрывае вецер з дрэў лiсты,
Ссыпае золата пад ногi,
Саспелi добрыя плады,
Хоць восень крочыць рана трохi.
Ды ззяе сонейка ўвесь час,
Яшчэ не надышлi марозы,
Запал вясны ў душы не згас,
Пакуль няма такой пагрозы.
Яшчэ далёка да снягоў,
Падобна восень на прадвесне,
Таму бясконца зноў i зноў
Складаю аб каханнi песнi.
18.05.1998
2625 ДРУГОЙ
ПУТЬ
Привлекательные ноги,
Сногсшибательная грудь,
Но такие есть у многих
И не трогают ничуть.
Даже этим не прельстила,
Что покладистой была,
Сама часто говорила
Сердцу сладкие слова.
Почему же не другая,
Ты всегда мне хороша?
Мне приятнее такая,
Доброй чтоб была душа.
Удивительные ноги,
Привлекательная грудь
По другой пускай дороге
Свой прокладывают путь.
18.05.1998
2626
ХАЛОДНАЕ СЭРЦА
Пад iльдом схавалась рэчка,
Быў раней прыемным брод,
Сэрца астудзiла спрэчка,
Замiнае шчасцю лёд.
Няма к сэрцу падыходу,
Бо скаваў яго мароз,
Моцны холад робiць шкоду,
Лёдам сталi кроплi слёз.
Калi сонца ярка ззяла,
Плынь ласкаваю была,
Цяпер сэрца лёдам стала,
Пара цяжкая прыйшла.
Тваё сэрца адагрэю,
Касцёр палкi раскладу,
Я палiць яго умею,
Лёд ператвару ў ваду.
20.05.1998
2627 ГОРКI МЁД
Адчуваўся водар мёду
Ў час узнёслы залаты,
Ды цяпер даруе шкоду
Палыновы смак бяды.
Горкi смак – такую моду
Памяняць няма надзей,
Дапякае год ад году,
Быць не хоча саладзей.
Мёду вуснамi крануцца
Раблю спробу не адну,
Ды да мрой не дацягнуцца,
Маю зноў смак палыну.
Непрыемна мучыць горыч,
Знемагаю ад нягод,
Хочацца заўжды мець поруч,
Хоць i горкi, але мёд.
22.05.1998
2628 ЧАКАЮЦЬ
ЧАС
Даўно прайшлi часы савецкай ўлады,
Iдэйна моцным быў, як сталь, народ.
Чаму знайшлiсь у трыццаць
сёмым каты,
I кожны трэцi быў чаму
«сексот»?
Тым вылюдкам жылося непагана,
Iх шмат было i знiзу, i ўгары,
А iншых каго позна, каго рана
Чакалi у Сiбiры лагеры.
Адкуль бралiсь з душою чорнай
людзi,
Знiшчаць другiх каб з светлаю
душой?
Здавалась, болей страшных дзён не будзе,
Закон усталяваўся i спакой.
Але як стройным можа стаць
гарбаты?
Змянiцца генам немагчыма
ўраз,
Сярод нас i «сексоты» ёсць, i каты,
Чакаюць з нецярплiвасцю свой
час.
26.05.1998
2629 РАЗАМ
Часам лёс завядзе ў лабiрынты,
Ад каго дапамогi чакаць?
Вельмi добра, калi не адзiн
ты,
Разам выйсце надзейней шукаць.
Бо здаецца лягчэйшай дарога
Ад сяброўскай рукi на плячы,
Хоць нязначная, ды дапамога,
Сэрца боль будзе меней пячы.
Весялей на душы, калi разам,
Бо сяброўства мацней у бядзе,
Лабiрынт адчыняецца з часам,
Зноў жаданая радасць прыйдзе.
Мiне скруха, адны успамiны
Застаюцца ад цяжкай пары,
Палка дзякаваць лёсу павiнны,
Калi знойдуцца ў горы сябры.
26.05.1998
2630
РАСПЛАТА ЧАКАЕ
Шчупак драпежны быў занадта злым,
I кожны дзень спраўляў сабе ён свята,
Таму жыцця не дараваў малым,
З'еў пячкуроў i плотачак багата.
Гаспадаром ўсеўладным быў шчупак,
Знаходзiўся ў зенiце вабнай
славы,
Яму быў да спадобы рыбкi
смак,
Нiхто над iм не мог знайсцi
управы.
Ды невад зацягнулi рыбакi,
Шчупак пазнаў час жорсткi i
пякельны,
Бязлiтасны тыран усёй ракi
Засмажаны быў ў масле на
патэльнi.
Лёс зменлiвы i круглы, нiбы
мяч,
Хто iншым зла ў жыццi рабiў
багата,
Ад помсты не ўратуецца, хоць плач,
Чакае немiнучая расплата.
26.05.1998
2631 ТУМАН
Хоць дзень, вакол туман – як з малака,
Усюды расстаўляе свае гацi,
Раскiнуўся, як моцная рака,
Не бачна нi лясоў, нi
сенажацi.
Не вызначыць кiрунак ў смутны
час,
Знайсцi арыенцiр не здатна
вока,
Бо сонечны праменьчык нават згас,
Ў тумане расчынiлась ўсё
навокал.
Асфальт аж непаметны на шашы,
Хаця туман бялюткi, нiбы
вата,
Арыенцiр страчаецца ў душы,
Як смутку набярэцца ў ёй багата.
Душа ў знямозе ад няшчадных ран,
Ды з часам пройдзе цяжкi боль
сардэчны,
Хаця навокал ўсё схаваў туман,
Сум знiкне хутка, бо туман не вечны.
27.05.1998
2632 ВОГНIШЧА ЮНАЦТВА
Любоў i вернасць. Цяжкае пытанне
Амаль прад кожным ставiцца ў
жыццi:
Цi пачынаць, цi зберагаць
каханне?
Рашыць цяжэй, чым поле перайсцi.
Як вогнiшча амаль не
сагравае,
Сухiх падкiнуць трэба толькi
дроў,
Яно адразу моцна запалае,
Такiм, як у юнацтве, будзе
зноў.
А нанава цяжэй касцёр раскласцi,
Ды можна хутка нацягаць лаўжа,
Хоць цела заспакоiцца ад
страсцi,
Астылаю застанецца душа.
I выбар зноў апынецца паганы,
Бо змрок i холад будзе, як ўначы,
Ды сэрца ад памылкi стомяць
раны,
Лепш вогнiшча юнацтва
берагчы.
28.05.1998
2633 ЛЕПШ ЗАПЫТАЦЬ
Мо шчасце прамiльгнула поруч?
Ад смутку сэрца зашчымiць,
А на душы адчай i горыч,
Што не рашыўся супынiць.
Што не знайшоў такое слова,
Якое аб'яднала б нас,
Хай лепш суровая адмова,
Чым невядомасць цэлы час.
Ды цяжка вельмi запытацца,
Трымае сцiпласцi мяжа,
Была нагода закахацца,
Каб радасць зведала душа.
Хай ад адмовы сэрца плача,
Ды лепш аб згодзе папытаць,
А мо спаткаецца удача?
I можна шчасце атрымаць.
29.05.1998
2634 ДВА
КРЫЛЫ
Быць аднаму шчаслiвым
немажлiва,
Бо шчасце – як птушынае крыло,
Калi адно – апусцiцца
тужлiва,
Iмкненне зведаць вышыню прайшло.
Для птушкi два крылы заўсёды
трэба,
Бо з iмi не спаткаецца
маркот,
Без клопату узняцца можна ў неба,
Прыемным будзе у блакiт
палёт.
Калi адзiн – няшчасны, як
падранак,
Хоць рану ад вачэй прыкрые пух,
Сустрэнецца цудоўны шчасця ранак,
Калi ў адно складзецца шчасце
з двух.
Тады няма для шчасця перашкоды
У вышыню ляцець, як журавы,
З птушынай шчасце вынiкла
пароды,
Яму патрэбны толькi два
крылы.
29.05.1998
2635 ШЛЯХ К
ФIНIШУ
Надзей на шчасце кожны безлiч
мае,
Але амаль заўжды няўдалы лёс:
Як кволую траву на дол згiнае,
I зрэдку падымае да нябёс.
Спачатку мары клiчуць толькi
ў неба,
Памiж аблокаў хочацца лятаць,
Лёс ведае, што ўзнёслага не трэба,
Пачне патрохi мары забiраць.
Знiкаюць без астатку
летуценнi,
Жыццё пачне даваць бяды урок,
I скончацца шчаслiвыя
iмгненнi,
Сум сустракацца будзе кожны крок.
Маленства i юнацтва, сталасць, старасць –
Шлях кожнага, i шмат на iм
падзей,
Чым к фiнiшу блiжэй, тым менш
засталась
Высокiх мар i казачных
надзей.
30.05.1998
2636 КРЫЛЫ
НАТХНЕННЯ
Калi у маладосць душа вяртае,
Марзянкай сэрца стукаць зноў пачне,
Пара не у мiнулым залатая.
А мо яна нiколi не мiне?
Прыемна адчуваю хваляванне,
Галоўнае ў жыццi даруе лёс,
Бо не згасае здатнасць да кахання,
Душа таму ўзлятае да нябёс.
Наесцiся наперад нельга
хлеба,
Кахаць таксама хочацца штодня,
Калi кахаеш – iншага не
трэба,
Бо акрамя – ўсё толькi
мiтусня.
Каханне здатна павялiчыць
сiлы,
Таму я больш ўсяго яго цаню,
Каханне здольна даць натхнення крылы,
Каб узлятаць бясконца ў вышыню.
2.06.1998
2637 ЧАКАЮ
ПАРЫ
Не прыходзiць муза ў госцi,
Можа лiчыць, што я дзед?
Перайняў шляхi ёй хтосьцi,
Маладзейшы мо паэт?
Яна можа памылiлась,
Мо нашэптваў лiхадзей?
Ды ад рук зусiм адбiлась,
А прыходзiла раней.
Песнi радасцi спявала,
Весялiла ад душы,
I працягла гасцявала,
Даравала мне вершы.
Не раблю зусiм прымусу,
Ды чакаю той пары,
Запрасiць каб ў госцi музу,
Бо не вельмi я стары.
2.06.1998
2638 НАЛЕЖНА
АЦАНIЦЬ
Калi дажджыць, то шлем дажджу
праклён,
Ды дакучаць праз час пачне спякота,
Становiцца жаданым вельмi ён,
Бо пад дажджом папесцiцца
ахвота.
Чаго ёсць ўдосталь – нiбы i
няма,
Таго душы не хочацца нiколi,
Даступнага не трэба i дарма,
Цанiць не здатны падарункi
долi.
Здаецца часам: кепскiя мужы,
Жыццё сям'i – прадукт занадта тонкi,
Як ёсць незадаволенне ў душы,
То, нiбы дождж, лёс
праклiнаюць жонкi.
Ды трапiцца тужлiвая пара,
Абавязкова прыйдзе, непазбежна,
Як назаўжды знiкае муж з
двара,
Ацэньваць i яго пачнуць належна.
3.06.1998
2639 ЗАГАДКА
Калi галодны надта, як
сабака,
Ўсё можна з'есцi ў цяжкую
пару,
Наеўся – не захочаш есцi
рака,
А цягне на чырвоную iкру.
Абрыдне, калi кожны дзень –
капуста,
Захочацца калiсьцi буракоў,
Калi ўжо не да смаку хлеба
луста,
Нядрэнна з'есць з макам пiрагоў.
Ад ежы не адмовiцца, вядома,
Iначай думаць – жудасны падман,
Заўсёды харчавацца добра дома,
Ды часам лепш наведаць рэстаран.
Хай чорная iкра заўжды ў
дастатку,
Што ёсць – таму мiзэрная
цана,
Рашыць другую хочацца загадку,
Прыцягвае бясконца цалiна.
3.06.1998
2640 НIЧОГА НЕ ЗМЯНIЛАСЬ
Нiчога не змянiлась на Зямлi,
А толькi стала iншым
асяроддзе,
Таксама людзi ў даўнiну жылi,
Але былi з пыродаю у згодзе.
Не пiлавалi стромкiя лясы,
I шахт, Зямлю каб знiшчыць,
не капалi,
Было ад райскай хораша красы,
Яе, як зрэнку вока, пiльнавалi.
Хоць не гучаў з магнiтафону
джаз,
Ды салавей спяваў iм без
падману,
Нас тэлевiзар вучыць цэлы
час,
Яны вучылi свет не па экрану.
Вялiкi ад калыскi шлях
прайшлi,
Ды для душы што новае прыдбалi?
Нiчога не змянiлась на Зямлi,
Бо людзi, як i мы, заўжды
кахалi.
3.06.1998
2641 ПАЛОН
ПАДМАНУ
Палон падману добры або не?
Мо лепей толькi праўду рэзаць
ў вочы?
Падман, як дым цыгаркi,
абмiне,
Хто боль ад праўды мець ў душы ахвочы?
Падману словы значна саладзей,
А праўда – недарэчная i злая,
Ды выявiцца ў шэразе падзей,
Што праўда ад бяды абярагае.
Калi салодкi, нiбы мёд,
падман,
То з часам бяда горкая прыходзiць,
Бо нечакана крыўдзiць цяжкi
стан,
А сэрца паратунку не знаходзiць.
Хоць праўда здатна горыч сэрцу даць,
Ды значна горш салодкая лiслiвасць,
З падзякай праўду лепш заўжды прымаць,
Ад роспачы душа каб не стамiлась.
4.06.1998
2642 ЦЕРНI I ЗОРКI
Рознае здарыцца на шляху,
Не заўжды ён будзе бегчы з горкi,
Радасць сустрэць можна i тугу,
Цернi будуць ранiць, вабiць
зоркi.
Цяжка будзе, а праз час – лягчэй,
Што калi – дакладна невядома,
Будзе светлых шмат ў жыццi
начэй,
I ад чорных дзён быць можа стома.
Запалаюць зоркi у вачах,
Або крыўда болем абражае,
Як калейдаскоп, жыццёвы шлях,
Шчасце цi бяда на iм чакае.
Але як пачаў па iм iсцi,
Прыйдзецца прайсцi ўвесь шлях
да скону,
I павiнна трапiцца ў жыццi
Ўсё па статыстычнаму закону.
4.06.1998
2643 ПУТЬ К
СЧАСТЬЮ
Кто в губы целует тебя
И грудь поцелуями нежит?
Ведь жить ни к чему не любя,
Любовь только сердце утешит.
Но если не ведать любви,
К чему грудь и сладкие губы?
Томленье в душе и в крови,
Тогда дни и ночи не любы.
Коль щедро природа даёт,
Не следует в пору златую
В душе иметь холод и лёд,
Чтоб жить беспросветно впустую.
Ведь к счастью один только путь:
С любовью своей повстречаться,
Коль нравятся губы и грудь,
Позволить на них любоваться.
4.06.1998
2644 РЫДАНИЕ
И ПЕНИЕ
Наверно – ты моя судьба,
Одной мне быть уж надоело,
Как полюбила я тебя,
Душа рыдала или пела.
Идут бессмысленно года,
Пора уж сердце успокоить,
Ведь счастья хочется всегда,
Его с тобою буду строить.
Но ссора почему-то вновь
Мечту на счастье удаляет,
Коль беспокойная любовь,
То от невзгод душа рыдает.
Проходит время горьких ссор,
Приносит счастье примиренье,
Ты говоришь мне милый вздор,
В душе вновь радостное пенье.
5.06.1998
2645
ПРОЩАНИЕ
Прощание без сожаленья,
Намёка даже нет на грусть,
Идут последние мгновенья,
Быстрей они проходят пусть.
Были прекрасными стремленья,
Теперь как хочешь, так живи,
Желанье было, без сомненья,
Но только не было любви.
Теперь друг другу мы – обуза,
Ничто не держит вместе нас,
Не будет прочного союза,
Когда надежды луч угас.
Всё ль при прощании прощают?
Ни добрых нет, ни горьких слов,
Года бесцельно пролетают.
Дождусь ли я свою любовь?
7.06.1998
2646 УЧАСТЬ
НЕДОТРОГ
Привлекательные ноги
И груди лихой овал.
Целовать хотелось многим,
Но никто не целовал.
Как озёра, были очи,
Взгляд колючий, как кинжал.
Нежить каждый был охочий,
Но никто не провожал.
Никого не полюбила,
Хоть любой бы пал у ног,
Но ни с кем не говорила,
Не пускала на порог.
Ведь бежит нещадно время,
Седока носить конь мог,
Но стал стар, не зная стремя,
Это – участь недотрог.
8.06.1998
2647 НА
РЕЧКЕ
Жил много лет я в солнечном Крыму
И посетил все пляжи там и порты.
Но до сих пор, признаться, не пойму,
Чем подкупают южные курорты?
Чем дорог людям черноморский пляж?
Чем камни привлекают, словно в Мекку?
Приятнее намного берег наш,
Где пляж песчаный обрамляет реку.
Далёкие чем манят города
И даже иногда чужие страны?
Там холостыми чувствуют всегда,
Коль нравятся курортные романы.
Курорты видел очень много раз,
Не понаслышке мне их жизнь знакома,
Не нужны мне ни Крым и ни
Кавказ,
Я отдыхать люблю на речке дома.
8.06.1998
2648 ВОПРОСЫ
И НАДЕЖДА
Счастлив ли твой в жизни путь
Иль мужчины с тобой грубы?
Кто ласкает твою грудь,
Кто твои целует губы?
Провожают ли тебя
На работу и с работы,
Иль живёшь ты не любя
Уж не месяцы, а годы?
Если я спрошу о том,
Отвернёшься ль торопливо
Иль расскажешь о былом
И моею станешь милой?
Вместе ли продолжим путь?
Если стану твоим любым,
Буду нежить твою грудь,
Целовать до боли губы.
12.06.1998
2649 ЖЁНЫ И
ЛЮБОВНИЦЫ
Ночь не затем, чтоб только видеть сны,
В постели лёжа у жены
холодной,
Всё меньше у такой любви цены,
Ведь трудно телу, коль всегда голодный.
Хоть вовремя сготовлена еда,
Всегда сияют белизной рубашки,
Приходит в дом незваная беда,
Когда в любви случаются затяжки.
К любовнице уходят от жены,
Не прихоть это – жёсткая реальность,
Ведь жёнам только денежки нужны,
Любовниц привлекает сексуальность.
Жена не для того, чтоб суп варить,
И за пустяк бросать упрёки грозно,
Коль не сумеет пламенно любить,
Придёт беда, но будет слишком поздно.
13.06.1998
2650 БРЫДКI ПАДМАН
Як пачынаецца раман,
Не паварожыш на рамонках,
Чакае вернасць цi падман,
Не пачытаеш на старонках.
Калi прыйшла пара кахаць,
Здаецца доля залатою,
Як пачынае цалаваць,
То цяжка думаць галавою.
Здаецца, што прыхiльны лёс,
Ўсё будзе надалей выдатна,
Не прыйдзе сум, не будзе слёз,
Але каханне крыўдзiць здатна.
Калi сканчаецца раман,
I без рамонак зразумела:
Быў брыдкi для душы падман,
Бо вырашала толькi цела.
13.06.1998
2651 БЫЦЬ
РАЗАМ
Раздзiрае глотку драч,
Ды крычыць зусiм без тольку,
Крык журботны, нiбы плач.
Страцiў мо сваю сяброўку?
Цi засталася адна,
Плача ў хмызняку драчыха,
Хоць не скончылась вясна,
Ды яе сустрэла лiха.
Каб душу не абпячы,
Пакарыць аб шчасцi мару,
А не плакаць, як драчы,
Зберагаць патрэбна пару.
Лепей радасна спяваць,
Каб не знiкла шчасце з часам,
Каб не плакаць, а кахаць,
Трэба быць заўсёды разам.
14.06.1998
2652 ДАБРО I
ЗЛО
Лягчэй прымусiць гаварыць
гару,
Хаця такога цуду не здарылась,
Чым нахiлiць душу людзей к
дабру,
Бо зло адразу з целам нарадзiлась.
Жывем ўвесь час ў вялiкiм
моры зла,
Ды вельмi цяжка злыя ўчынкi
бачыць,
Як ў хвалях плыць на човне без вясла,
Злачынны свет ужо не
перайначыць.
Зусiм няма уплыву добрых
слоў,
Ад выхавання вынiк – толькi
скруха,
Гавораць iх бясконца зноў i
зноў,
Ды добрых слоў не успрымае
вуха.
Наўмысна цi няўрокам робяць
зло,
Чаму душу такую маюць людзi?
Ужо з часоў бiблейскiх зло
жыло,
Так ёсць цяпер i далей, пэўна, будзе.
15.06.1998
2653 ЛЕБЯДЗIНЫ ПАЛЁТ
Лябёдкаю вароне цяжка стаць,
Хаця зрабiць ёй крылы трохi
болей,
I ў белы колер iх
пафарбаваць,
Не будзе ў яе грацыi нiколi.
А лебядзей ўсё менш i менш стае,
Вакол гракi i шэрыя вароны,
Высокароднасць годнасць надае,
Ды сродкаў не дае для абароны.
Тых лебядзей, што засталiсь,
дзяўбуць
Вароны i гракi ўвесь час
бясконца,
I распрастаць iм крылы не
даюць,
Не засланiлi каб для iншых
сонца.
Куды не глянь – ўсё шэрае вакол,
А лебядзi хоць ёсць, ды не
лятаюць.
Адновiцца палёт iх з часам
зноў?
На жаль, ў iх i далей яшчэ страляюць.
16.06.1998
2654 КАХАЦЬ
ВЕЧНА
Каханне – як мiнулагоднi
снег,
Ўраз збегла, быццам не было нiколi,
Ды разам з iм прапаў вясёлы
смех,
А смутку i тугi больш, чым
даволi.
Магчыма, так заўсёды у жыццi,
Закон яго цыклiчны i суровы,
Павiнен з часам боль ў душы
прайсцi,
Каб мог пачацца ўзлёт кахання новы.
Але iснуюць вечныя снягi,
Iм знiкнуць не прадбачыцца пагрозы,
Сезон мiнуў, сканчаецца
другi,
Мароз у лёд ператварае слёзы.
Цудоўна пакахаць не на сезон,
Кароткае каханне недарэчна,
Цыклiчны дзее у жыццi закон,
Але кахаць прыемней толькi вечна.
18.06.1998
2655 СВАЯ
СЦЯЖЫНКА
Я вузкай сцежкаю iду,
А дзесьцi побач шлях шырокi.
Знайду яго цi не знайду,
Мо да яго засталiсь крокi?
Але запал зусiм ачах,
Упарта болей не шукаю
Шырокi i прыгожы шлях,
I цуд дзiвосны не чакаю.
Знайду яго цi не знайду?
Нiшто наперад невядома,
Ад пошукаў цярплю бяду,
Бо ад няўдач на сэрцы стома.
Iду сцяжынкаю сваёй,
Кiрунак вабны не змяняю,
Ёсць безлiч радасцей на ёй,
Таму шлях iншы не шукаю.
20.06.1998
2656 ЛЕТНIЯ ХАЛАДЫ
Дождж, хмары, вецер, халады –
Як быццам восенi прыкмета,
Так ў чэрвенi амаль заўжды,
Цяплом не хоча песцiць лета.
Ды зелянее ўсё вакол,
Дзень цягнецца амаль бясконца,
Адсуне вецер хмары, зноў
З нябёс ласкава гляне сонца.
I дасць жаданае цяпло,
Адчуць каб радасць ад патолi,
Бо лета шлях свой пачало
I шчасця прынясе даволi.
Так i каханне халады
Студзiць няўрокам могуць
часам,
Перачакаць iх лепш заўжды,
Бо летам быць прыемна разам.
20.06.1998
2657 ЛЮБОВЬ
Любовь моя первая нежная,
Её навсегда сберегу,
Как жил, не любя её, прежде я,
Понять до сих пор не могу.
Стал мир для меня разноцветнее,
Глаза мне открыла она,
Душа моя стала приветнее,
Для счастья любовь ведь дана.
Все чувства испытаны ранее,
Но не было горних высот,
Любовь – и тоска, и страдание,
И мыслей прекрасный полёт.
Любовь – словно центр мироздания,
Все думы о ней вновь и вновь,
Нет в жизни стремлений желаннее,
На крыльях возносит любовь.
22.06.1998
2658 СУРОВЫ ЛЁС
Магчыма лётаць цi паўзцi
памалу,
Любы ў жыццi шлях можна
выбiраць,
Ўсё роўна не дабрацца к
п'едэсталу,
Таму мо поўзаць лепей, чым лятаць?
Замест таго, каб зведаць небяспеку,
Спакойна i прыстойна можна жыць,
Хто да мэты iмкнуўся, тым
адвеку
Не дазвалялi вышыню здабыць.
Быць можна вельмi цiхiм,
непрыкметным
I поўзаць перад моцнымi
штодня,
Ды вымушае доля быць адметным,
Бо клiча безупынна вышыня.
Ды не даруюць годнасцi нiколi,
Чакае шмат ганенняў i пагроз,
Але не трэба мне спакойнай долi,
Я выбраў для сябе суровы лёс.
22.06.1998
2659 ТЫ ПАКЛIЧ
Ты паклiч, я пайду за табою,
Крыўду сэрца магу дараваць,
Была доля няшчаснай i злою,
Без адказу прыйшлося кахаць.
Таму сэрца нямее ад болю,
Без адказу каханне – як бiч,
Каб знайсцi i спакой, i
патолю,
Ты мяне хоць намёкам паклiч.
Я з пакронай прыйду галавою,
Буду сцiпла упарта чакаць,
Каб магла доля стаць залатою,
Калi будзеш пяшчотна кахаць.
Час iдзе, ды няма мне спакою,
Толькi ў мроях магу цалаваць,
Ты паклiч, я пайду за табою,
Бо заўжды цябе буду кахаць.
23.06.1998
2660 НЕВIНАВАТЫ
Не адчуваю я сваёй вiны,
I ты амаль зусiм невiнаваты,
Не ведалi каханню мы цаны,
Ты не прыходзiш доўгi час
дахаты.
Чаму сустрэўся нежаданы час,
Хаця было на шчасце спадзяванне?
Ты зберагчы сям'ю жадаў не раз,
Але згасала спакваля каханне.
А як для нас спявалi салаўi!
Здавалася, што шчасце будзе вечным,
Але не збераглi сваёй сям'i,
Каханне апынулась небяспечным.
Бо стала надта цяжка на душы,
Разрыву я i ты зусiм не рады,
Спаткалася нам гора без мяжы,
Але абодва мы не вiнаваты.
24.06.1998
2661 ДА
СПАДОБЫ
Непрыкметна глядзiш на мяне,
Бо, напэўна, табе спадабаюсь,
Як цiкавасць твая не мiне,
Я сама у цябе закахаюсь.
Бо люблю позiрк светлых
вачэй,
Рысы добрага мужнага твару,
Прызнавайся ў каханнi хутчэй,
Мы утворым прыгожую пару.
Ты глядзiш непрыкметна далей,
Я з надзеяй прызнання чакаю,
З кожным позiркам ты мне
мiлей,
Бо сама ужо палка кахаю.
Ты маю развярэдзiў душу,
Бо балiць яна, як ад хваробы,
Не стрымаюсь, напэўна, скажу,
Што цяпер i ты мне да спадобы.
25.06.1998
2662
ПЕРАБОРЫ
Сабе рыцара шукала,
Спадзявалась, што знайду,
Шчасце спакваля праспала,
Маю горкую бяду.
Не па густу той i гэты,
То высокi, то малы,
Дасягнуць не ўдалась мэты,
Ўсе – як ў небе журавы.
Доўгi час перабiрала,
Можа ў тым мая вiна?
Сваю долю не спаткала
I засталася адна.
Быць адной – хапае болю,
Кпiнаў безлiч i абраз,
Каб для сэрца мець патолю,
Марнаваць не трэба час.
25.06.1998
2663 ЛЁС
КАХАННЯ
Ты не кажы мне болей горкiх
слоў,
I не вярадзь пакутнiцкую
душу,
Кахання час ужо даўно
прайшоў,
Кахаць сябе праз сiлу не
прымушу.
Было каханне або не было?
Было, бо сэрца ад пяшчоты млела,
Ды ўсё мiнае, i яно прайшло,
Як свечка, да падсвечнiка
згарэла.
Прыйшла да нас сапраўдная бяда,
Бо адкладалi любошчы на
потым,
Сплыло каханне, як вясной вада,
Бо не хапала для душы пяшчоты.
Касцёр кахання лёгка распалiць,
Але чакае лёс яго суровы,
Касцёр абавязкова прагарыць,
Калi не падкiдаць сухiя
дровы.
26.06.1998
2664 АСНОВА
ШЧАСЦЯ
Красой чаруе незнаёмы дзiўны
плод,
Схавана ў невядомым небяспека,
Бо ад атруты ў iм быць можа
шмат нягод,
I рызыкуе толькi недарэка.
Плынь моцная ракi, ды калi добры
брод,
Каб перайсцi на бераг сэрцу
любы,
Сярод iмклiвых i бурлiвых
надта вод,
Не зведаць можна нi бяды, нi
згубы.
Пачуццi смела урываюцца ў
душу,
Бо па шляхах жыцця вядзе жаданне.
Але цi сонейка сустрэне, цi
iмжу
Наперадзе узнёслае каханне?
Калi пачуццi верх над розумам
бяруць,
Прыемна на душы, але часова,
Але, як думкi прад пачуццямi
бягуць,
Для шчасця закладаецца аснова.
26.06.1998
2665 НА
ПЛЯЖЕ
Люблю смотреть на девушек на пляже,
Я, видно, вечный сексуальный
раб,
Но не гурман, всегда согласен даже
Глазеть на стройных и красивых баб.
Открыто и доступно всё для взора,
Здесь трудно недостатки утаить,
И можно разобраться очень скоро,
Какую лучше и за что любить.
Когда скрывает прелести одежда,
В реальности их может и не быть,
Как кольца дыма, пропадёт надежда,
На пляже лучше всё определить.
Ведь хочется иметь жену всех краше,
Как ошибёшься – будет маята,
Но если выбор сделаешь на пляже,
Не продадут тебе в мешке кота.
26.06.1998
2666 ПРЕЖДЕ
ВРЕМЕНИ
Я, конечно, разлуке не рада,
На душе и тревога, и грусть,
Но не знаю сама, кто мне надо,
Не пришёл на свиданье – и пусть.
Душу мне захлестнула обида
И её невозможно забыть,
Для него моё сердце закрыто,
Видно, нужно другого любить.
И страдает душа от обмана,
Самолюбие смято моё,
Ведь на сердце – глубокая рана,
Надо время, чтоб сгладить её.
Но любовь не проходит бесследно,
Поцелуи так были сладки!
Целовать прежде времени вредно,
Чтоб потом не страдать от тоски.
28.06.1998
2667 ЦIКАВАЕ ЖЫЦЦЁ
Хто хоча толькi ў воблаках
лунаць,
Каму заўсёды хочацца спакою,
Але ў жыццi, каб радасць
атрымаць,
Абавязкова трэба песцiць
мрою.
Бо мроя здатна ўзгадаваць мэту,
I сэнс жыцця яна адкрыць у змозе,
Надзею даць i адхiлiць бяду,
I ўпэўненасць у выбранай дарозе.
Няхай ажыццявiцца цяжка ёй,
Хай не дайду к сваёй мэце
нiколi,
Прыемны адчуваю неспакой,
Цудоўнае натхненне ад патолi.
Жыццё каб не здавалася журбой,
Было сэнсоўным i заўжды цiкавым,
Няспынна мець патрэбна шэраг мрой,
I шчасце будзе доўгiм i
трывалым.
29.06.1998
2668 ГОЛАС
МУЗ
Пiшу – як быццам размаўляю,
Прыемна вершы мне складаць,
Бо не працую, а гуляю,
Каб асалоду атрымаць.
Шукаць радкi не намагаюсь,
Як адчуваю – так пiшу,
Пра ўсё, з чым часта сустракаюсь,
Што растрывожыла душу.
Не трэба нават тэм знаходзiць,
Усё дыктуюць музы мне,
Ўдзень да мяне яны прыходзяць,
Гасцююць часцяком у сне.
Я моцна з музамi сябрую,
Яны даюць жыццё вершу,
Як толькi голас вабны чую,
Абавязкова запiшу.
1.07.1998
2669 ГОРКIЯ СЛОВЫ
Адразу бачна дзею рук,
Яна змяняе стан iмклiва,
Любое слова – слабы гук,
Але схаваная ў iм сiла.
Iм ўзняць магчыма да нябёс,
Цi скiнуць ў жудасную прорву,
Зрабiць цудоўным вабны лёс
Цi жабрака накiнуць торбу.
Слоў вастрыня – як у нажа,
Сякуць няшчадна, як сякера,
Ад iх хвалюецца душа,
Без следу можа знiкнуць вера.
Лепш ў сэрцы радасць запалiць,
Чым пагасiць, хаця часова,
Ад горкiх слоў душа балiць,
Бо, нiбы куля, ранiць слова.
1.07.1998
2670 ЦИКЛ
ВРЕДНОСТИ
Приятно посмотреть на молодых,
Тем более – на стройных и
красивых,
Безмерно много можно встретить их,
Невест и привлекательных, и милых.
Берут невест и делают с них жён,
И сразу привлекательность пропала,
Без надобности лезут на рожон,
Приятности, как будто, не бывало.
Со временем иль тёща, иль свекровь
Из каждой молодой особы станет,
Цикл вредности она продолжит вновь,
Нутро всегда из каждого достанет.
Чем женщины моложе – тем нежней,
Невесты, жёны, тёщи и свекрови,
Но каждая со временем вредней,
Всё больше зла и менее любови.
1.07.1998
2671
НЕЗРИМАЯ ОХОТА
Искусство древнее прельщать
Для каждой женщины знакомо,
Всегда есть случай повод дать,
Чтоб проводить себя до дома.
Когда удачен первый шаг,
Охотник дичь свою почует,
Тогда она, как лучший маг,
В борьбу включает поцелуи.
Когда от поцелуев пьян,
Не совладать с бурлящей кровью,
И закрывается капкан,
Хотя зовут его любовью.
Искусство древнее прельщать,
Чтоб захватить себе кого-то,
Любовью чтобы подчинять,
Идёт незримая охота.
1.07.1998
2672 АШЫЙНIК
Ты мяне зачаравала,
Зараз водзiш пад руку,
Бег, куды хацеў, бывала,
Ды цяпер на павадку.
Ты мяне прываражыла,
Раней з хлопцамi хадзiў,
Мяне цалкам пакарыла,
Волю любую згубiў.
Але ты мне спадабалась,
Удваiх цiкава нам,
Адна доля заставалась,
Я надзеў ашыйнiк сам.
I цяпер мяне ты водзiш
На кароткiм ланцугу,
Хоць ашыйнiкам не шкодзiш,
Ды ўбок збегчы не магу.
2.07.1998
2673 СIМБIЁЗ
Калi сканчаецца каханне,
Для шлюбу ўжо няма пагроз,
Бо застаецца iснаванне,
Якому назва – сiмбiёз.
Хто палiць печ, хто коле
дровы,
А хто гадуе кабана,
Хто косiць сена для каровы,
Ён не кахае i яна.
Але зусiм другая справа,
Калi, як мёд, каханне п'еш,
Заўжды, здаецца, будзе мала,
I ў кубак мёд бясконца льеш.
Але ўсяму канец прыходзiць,
Наўрад хто фiнiшу чакаў,
Ды трэба сiмбiёз знаходзiць,
Пагасла свечка, скончан бал.
2.07.1998
2674 ШУКАЦЬ
РАМАНТЫКАЎ
Як пазнаць: хутка згасне каханне
Цi удасца яго зберагаць?
Стане важнае вельмi пытанне,
Як каханага час выбiраць.
Цi любоў прагарыць без
астатку,
Ўраз, як быццам згараюць лаўжы,
Або будзе у поўным парадку,
Ўсё залежыць ад стану душы.
Як мужчына рамантык з iмпэтам,
Вельмi добрае ён набыццё,
Ды ў душы калi будзе паэтам,
То кахае заўжды на жыццё.
Каб знайсцi для сябе
кавалера,
Якi будзе аддана кахаць,
Каб была i надзея, i вера,
След рамантыкаў толькi
шукаць.
2.07.1998
2675 СУШЁНЫЕ
ЛЕЩИ
Ты даже лучше места не ищи,
А приезжай на отдых в Пинск на Припять,
Здесь ловятся огромные лещи.
О, сколько можно пива с ними выпить!
Сначала надо круто посолить,
Потом три дня выдерживать под гнётом,
Но как такую рыбу не любить!
Быть нужно, видно, полным идиотом.
Затем необходимо отмочить,
Чтобы она в воде уже всплывала,
Дней пять иль больше надо подсушить,
Но только так, чтоб соль не выступала.
Не нужны ни котлеты, ни борщи,
Или еда какая-то другая,
Вкусней всего сушёные лещи,
Когда едят их, пивом запивая.
3.07.1998
2676
ЦУДОЎНЫЯ НОЧЫ
Ноч прыйдзе, i зорачкi
ззяюць,
Абрыдлiвы вецер зацiх,
I хмары далёка гуляюць,
Як быццам зусiм няма iх.
Прыгожа i надта цiкава,
I настрой лагодны такi,
Бо зорачкi свецяць ласкава,
I зрэдку бягуць аблакi.
А ўдзень вецер моцны гуляе,
Ды хмары нясуць чарнату,
I настрой яна пагаршае,
Душа адчувае бяду.
Начамi да ласкi ахвочы,
Але ўдзень пяшчоты – анi.
Такiя цудоўныя ночы!
Такiя паганыя днi.
4.07.1998
2677 ЦВIЦЕННЕ
Каб не прыйшло расчараванне,
Даць лепей справам пачакаць,
Хоць год, хоць два, але каханне
На потым нельга адкладаць.
Абмежаваны час даецца,
Таксама, як цвiценню руж,
Бо сэрца сэрцу адгукнецца,
Каб утварылась еднасць душ.
Ды хутка ружа адцвiтае,
Iмклiва прабягае час,
Жыве, але зусiм не тая,
Святковы выгляд цалкам згас.
Не трэба адкладаць на потым,
Хай ў час агонь ў душы гарыць,
Калi, вядома, не ахвота
Сваё цвiценне прапусцiць.
6.07.1998
2678 ПРАЗ
ВЯСЁЛКУ
Я рукi цалую твае,
I губы, i шчокi, i вочы,
Каханне натхненне дае,
Заўсёды яно са мной крочыць.
Цудоўна бясконца кахаць
Цi жонку, цi нават сяброўку,
Бо можна на свет пазiраць
З iмпэтам заўжды праз
вясёлку.
Вастрэй значна позiрк вачэй,
I радасць душа адчувае,
Бо зорачкi свецяць ярчэй,
I ветрык аб шчасцi спявае.
З натхненнем iду па жыццi,
Бо маю каханку такую,
Што лепей яе не знайсцi,
Ёй рукi i губы цалую.
6.07.1998
2679 ВЕЧНАЯ
БОРЬБА
Неблагосклонная судьба,
Ведь счастье куцее лишь тлело,
Хоть говорят, что жизнь – борьба,
Всю жизнь бороться надоело.
Победу трудно добывать,
Вновь будет результат тоскливый,
Ждёт поражение опять,
Хотя отдать борьбе все силы.
Борюсь бескомпромиссно вновь,
Но результат уже известный,
Борьба, бесспорно, портит кровь,
Процесс, однако, интересный.
Пускай несчастная судьба,
И пораженья есть, и беды,
Возможно, вечная борьба
Прекрасней разовой победы.
7.07.1998
2680 ПРАЗ ГАДЫ
Я цалаваў бы ног тваiх сляды,
А ты мяне зусiм не памячаеш,
Мо пашкадуеш часам праз гады,
Праводзiць што дамоў не
дазваляеш.
Калi кахаю – толькi назаўжды,
Сказаць аб тым рабiў я марна
спробы,
Душа стамiлась цяжка ад бяды,
Чамусьцi я табе не да
спадобы.
Сляды другога хочаш цалаваць,
Таксама ён цябе не памячае.
З кiм шчасце будзе лепей
будаваць:
Каго кахаеш або хто кахае?
Адказ дакладна вызначаць гады:
Цi слушны выбар быў або не дужа?
Другую я кахаю, як тады,
Ты шмат гадоў адна жывеш без
мужа.
8.07.1998
2681
ЦУДОЎНАЯ КНIГА
Гартаю цудоўную кнiгу,
Свае разглядаю гады,
Ў душы адчуваю адлiгу
У часе, як быў малады.
Выразна, як сёння, я бачу
Любiмай ракi берагi,
З сябрамi на ёй як рыбачу
Цi спрытна бягу ў арахi.
Збiраў iх заўсёды багата,
На шчасце шукаў спарышы,
Старонкi маленства – як свята,
Чароўны бальзам для душы.
Цудоўную кнiгу гартаю,
Каб радасны настрой здабыць,
Пяшчоту ў душы адчуваю,
Гадоў, што прайшлi, не
забыць.
12.07.1998
2682 У МIНУЛЫМ
Каней на пераправе не мяняюць,
Але, калi зусiм не цягне
конь,
Яго ўсё роўна з часам
пакiдаюць,
Хаця ваду прайшоў ён i агонь.
Быў моцны жарабец, а стала кляча,
Хамут яму ужо не па плячы,
Таму i адвярнулася удача,
Адносiнаў былых не зберагчы.
Яшчэ хоць кормяць, але ўжо не дужа,
Не прапануюць смачнага аўса,
Падобны лёс заўжды чакае мужа,
Калi ў мiнулым сiла i краса.
На лепшы лёс нi кроплi
спадзявання,
Хоць быў раней гарачы, як агонь,
Калi зусiм ужо няма кахання,
Бяда прыйшла, не цягне добра конь.
12.07.1998
2683 НУЖНО
РЕШАТЬСЯ
Не нужно мне твоей любви,
Ведь для меня она – страданье,
Зови теперь иль не зови,
Не выйду больше на свиданье.
Мне не совсем легко теперь,
Тебя я видеть очень рада,
Люблю, на слово мне поверь,
И подтверждения не надо.
Хотя ты от желанья пьян,
Прекрасно чувствую и знаю,
Чтоб вместо счастья был обман,
Я совершенно не желаю.
Распутье на моём пути,
Куда пойдёшь – везде страданье,
Решаться нужно и идти,
Томит ужасно ожиданье.
13.07.1998
2684 РАДОСТЬ
И ГРУСТЬ
Играет радостно рояль,
И скрипка нежно подпевает,
Но у меня в душе печаль:
Не о моей любви играет.
Сидишь ты рядышком со мной,
Перебираешь нервно руки,
Но, видно, я не твой герой,
Изнемогаешь лишь от скуки.
И я поэтому грущу
Под эти радостные звуки,
Любви желанной не ищу.
Как пережить мне боль разлуки?
Любви не даришь ты, а жаль,
Любовь, как подаянье, зыбка,
Пусть душу радует рояль,
И сердце согревает скрипка.
15.07.1998
2685 МНЕ
ХОЧЕТСЯ
Мне хочется, чтоб ты меня любил,
Наверное, мечта моя пустая,
Всегда со мною ты неласков был,
Возможно, тебе нравится другая.
Я по тебе давно схожу с ума,
Судьбы иной себе не представляю,
Я о любви хочу сказать сама,
Хотя, как сделать первый шаг, не знаю.
Со мною в мыслях ты теперь всегда,
Моей любви совсем не замечаешь,
И нежных слов не скажешь никогда,
И с праздником меня не поздравляешь.
Но я тебя безропотно люблю,
Ведь без любви становишься бескрылым,
Я буду ждать и всё перетерплю,
Мне хочется, чтоб стал моим ты милым.
16.07.1998
2686 ЖАДАНЫ
МОЙ
Цябе пад сэрцам я яшчэ нашу,
Але люблю аддана i бясконца,
Пяшчотнай ты зрабiў маю душу,
Ты для мяне цяпер – другое
сонца.
Я чую, як гаворыш ты са мной,
Ты ведаеш смяюся я цi плачу,
Ты крыху пацярпi, жаданы мой,
Бо хутка я ужо цябе убачу.
Маё жыццё ты цалкам зменiш ўраз,
Бо з'явяцца прыемныя турботы.
Няхай хутчэй бяжыць патрэбны час,
Каб вызначыць дакладна, будзеш хто ты?
Дзяўчынка цi, хутчэй ўсяго,
хлапчук,
Напэўна, ты чакаць ужо
стамiўся?
Так хочацца, каб ў свет прыйшоў без мук,
Каб моцным i здаровым нарадзiўся.
17.07.1998
2687 РАЗБЕГЛIСЯ ШЛЯХI
Я не скажу табе: «Не пакiдай»,
Не папракну i нават не заплачу,
Спакой ты мне, нарэшце, толькi
дай,
У будучыне шчасця больш не бачу.
Быў доўгiм i часамi добрым
шлях,
Хоць i туга прыходзiла у
грудзi,
Ды недарэчным стаў яго працяг,
Далей чым, гора значна болей будзе.
Абрыдла быць у вечнай барацьбе,
Хоць шчасця, што ты даў мне, не забуду,
Але жывi цудоўна сам сабе,
I я цяпер заўжды спакойнай буду.
Быў для мяне ты самы дарагi,
Але як мог нялюбым апынуцца?
Пакуль ў жыццi разбеглiся
шляхi,
Ды з часам можа зноў яны сыдуцца?
17.07.1998
2688 МАК I
МАЦЯРДУШКА
Хоць сiмвал прыгажосцi – мак,
Але ў яго сцяблах атрута,
Таго, хто зведаў яе смак,
Чакае цяжкая пакута.
I кветкi дробныя яе,
Над ёю злосна мак смяецца,
Сцябло цудоўны смак дае,
Як мацярдушка ў чай кладзецца.
Бясконца вабiць прыгажосць,
Ды не дае яна карысцi,
Каму яе сустрэць прыйшлось,
Часамi локцi будзе грызцi.
Пунсовы мак душы мiлей,
Калi красу пабачыць звонку,
Ды мацярдушка даражэй.
Якую лепей выбраць жонку?
19.07.1998
2689 БО
КАХАЮ
Пяшчотных не хапае слоў,
Каб расказаць, што адчуваю,
Але жаданы час прыйшоў,
I я кахаю, я кахаю!
Не зразумець, як доўгi час
Мая душа упарта спала,
Але прачнулася ураз,
Прыйшло каханне, як навала.
Але яго утаймаваць
Не удалося мне адразу,
Не вельмi радасна кахаць,
Калi каханне без адказу.
Адказ пакуль што не прашу,
Але настойлiва чакаю,
Страсць перапоўнiла душу,
Бо я кахаю, я кахаю!
20.07.1998
2690 СОЛНЦЕ
И ЛУНА
Солнце яркое зашло,
Скрылось быстро очень,
День с собою увело,
Чтоб начаться ночи.
Узкий светлый серп луны
Небо украшает,
И все звёздочки видны,
Ласково сияют.
Днём на небе – красота,
Ночью – ещё краше,
Небо в звёздочках всегда
В окруженьи сажи.
Утренний приходит час,
Солнышко вновь встало,
Свет от звёздочек погас,
И луна пропала.
21.07.1998
2691 УДАЧА
Iдзе за няўдачай няўдача,
Зусiм не шанцуе з жыццi,
Душа то сумуе, то плача.
Як шлях да удачы знайсцi?
Нялёгкая вельмi задача,
Бо дзе яго трэба шукаць?
Калi адвярнецца удача,
То лепей ўсяго пачакаць.
Упарта калi не шукаеш,
Хавацца ёй сэнсу няма,
Калi вельмi доўга чакаеш,
Яна адгукнецца сама.
Удача капрыза такая,
Якую патрэбна чакаць,
Нахабная з тымi i злая,
Хто хоча яе гвалтаваць.
21.07.1998
2692 ИСТОРИЯ
Поверженный колосс – не колосс,
Так было во все времена,
Истории праведный голос
Теперь о нём скажет сполна.
История – хитрая штука,
Всё любит бросать на потом,
Сначала, как подлая сука,
Лишь преданно машет хвостом.
Покажет, что колосс был с глины,
А, может быть, даже с песка,
Что не было в нём половины,
Наука – обман и тоска.
Заняться ей – сущая мука,
Задача – в глаза пыль пустить.
Какая же это наука,
Коль правду нельзя говорить?
21.07.1998
2693 ЧАРОЎНЫ
РАНАК
Люблю рабiць насустрач сонцу
крокi,
Калi яно абвесцiць новы
дзень,
Калi зрабiў пунсовымi аблокi
Не бачны воку сонечны прамень.
Як серабро, раса ляжыць на травах,
I, нiбы сцежка, першыя сляды,
Чароўны ранак назiраць
цiкава,
Хвалюе моцна сэрца ён заўжды.
На небе безлiч колераў ад
сонца,
Удзень ужо няма такой красы,
Змяняе выгляд далягляд бясконца,
Гараць вясёлкi ў кропельках
расы.
Люблю рабiць насустрач сонцу
крокi,
Багата ранкаў мне сустрэць прыйшлось,
Зусiм не трэба ехаць ў край
далёкi,
Цудоўную каб бачыць прыгажосць.
22.07.1998
2694 ЖАДАНЫ
Спытайся, не скажу табе я «Не»,
Ды ты пытацца нават не жадаеш,
Каханне ўжо замучала мяне,
А ты зусiм чамусьцi не
кахаеш.
Жыць без цябе я болей не магу,
Але, хутчэй ўсяго, так жыць прыйдзецца,
Хаця б развеяў ты маю тугу,
Хоць на iмгненне каб душой
сагрэцца.
Але ў мой бок глядзець не хочаш ты,
Хаця кахаю я ўжо досыць часу,
Ты папытай, i згодна я заўжды,
Бо «Так» хачу сказаць табе адразу.
Мо з часам страсць мая к табе мiне,
I загаяцца цалкам ў сэрцы раны,
Спытайся, не скажу табе я «Не»,
Бо я кахаю, i ты мне жаданы.
22.07.1998
2695 КРАСА I
ШЧАСЦЕ
Цi ёсць каханы у цябе
Або краса дарэмна гiне?
Цi з доляй горкай ў барацьбе
I сэрца паступава стыне?
Ты годна мора шчасця мець,
А цi яно цябе спаткала?
Прыемна на красу глядзець,
Такiх прыгожых вельмi мала.
Заўжды там шчасце, дзе краса,
Або яно хутчэй знiкае,
Нiбы срабрыстая раса,
Як сонца моцна прыпякае?
Ды сум у позiрку тваiм,
I абыякавасць, i стома,
Ты размiнулась, пэўна, з iм,
Цi стрэнеш шчасце, невядома.
22.07.1998
2696 ЖЫВЕШ
БУДУЧЫМ
Калi не знiкла праз гады
каханне,
Натхненне, як ваду з крынiчкi,
пьеш,
Зусiм няма узросту адчування,
Кахаеш – толькi будучым
жывеш.
Хаця на скронях снег разлёгся белы,
Не здатны замiнаць зусiм
гады,
Таксама, як раней, ў каханнi смелы,
Як ў зорны час, калi быў
малады.
Душа не плача, а заўжды смяецца,
I робiць толькi радасным
жыццё,
Калi кахаць бясконца удаецца,
Каханне адсувае небыццё.
Цудоўна зберагчы сваё каханне,
Не распылiць без сэнсу на
шляху,
Засталiсь страсць i палкае
жаданне,
I ў будучым яшчэ кахаць магу.
23.07.1998
2697 ВОЗРАСТ
БАЛЬЗАКА
Коль секс – тяжёлая работа
И требует чрезмерных сил,
То в жизни изменилось что-то,
Иль милый стал уже не мил.
Иль из ненужного маразма
Секс стал для сердца дорогим,
И хочется всегда оргазма,
Не с этим только, а с другим.
Ведь секс, презренный раньше вроде,
Стал искусительным плодом,
Коль он, как пуля на излёте,
Не бросишь страсти на потом.
Все очень скромными бывают,
Страсть не взбунтуется пока,
Но сексуальность обретают
В прекрасный возраст Бальзака.
23.07.1998
2698
СПАЧАТКУ
Пры расставаннi я сказала
«Так»,
Але, напэўна, вельмi
паспяшалась,
Боль у душы не ўтаймаваць нiяк,
Напэўна, назаўжды адна засталась.
Як чарада гадоў ужо мiне,
Змяняецца i погляд моцна з
часам,
Цяпер бы я крычала толькi «Не!»,
Бо лепей быць ў жыццi заўсёды
разам.
Шкадую вельмi, бо адной – не
мёд,
Але сказала «Так» ў той час адразу,
Ў душы няма цяпла, а толькi
лёд,
Сабе нанесла цяжкую абразу.
Ў жыццi каханне даражэй
ўсяго,
Аб iм я зберагаю толькi
згадку.
Мой мiлы! Так хачу вярнуць
яго,
Каб пачынаць па-добраму спачатку.
23.07.1998
2699
НЕЗАБЫВАЕМЫЙ РАССВЕТ
Уже уроков школьных нет,
Воспоминанье не проходит:
Незабываемый рассвет
Из детства в юность нас уводит.
Уж отгремел последний бал,
И за ночь много песен спето,
Жизнь каждый новую встречал
С незабываемым рассветом.
Одним был раньше в жизни путь,
Он в школу вёл нас и из школы,
Хотя и жаль его чуть-чуть,
Но находить путь нужно новый.
Сдружились мы за десять лет,
Теперь приходится расстаться,
Незабываемый рассвет
Поможет нам всегда встречаться.
24.07.1998
2700 ДЕЛА
Наверное, совсем я не права,
Что мы с тобой наедине встречались,
Но самые хорошие дела,
Которые ещё не состоялись.
От радости кружится голова,
Так страстно и безумно обнимались,
Но самые прекрасные дела,
Которые ещё не состоялись.
О, мамочка! Была иль не была!
Решилась, и мы долго целовались,
Но самые чудесные дела,
Которые ещё не состоялись.
Забыла маму, как пора пришла,
От страсти уже больше не смущались,
Прекрасные, хорошие дела,
Чудесно, что они уж состоялись.
25.07.1998